KLEINE MAN

                             KLEINE MAN:

Als  ik kijk naar de zoon van mijn goede maat, zie ik mijzelf vijf jaar geleden, bleek afgetrokken smoeltje, de longen uit mijn lijf hoestend. Mijn maat  doet zijn naam eer aan en ruimt zijn braaksel op ,alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Geen onvertogen woord  brengt hij uit ...  Moeder ziet met lede ogen haar oogappel, die tegelijkertijd raaskalt en verwilderd om zich heen kijkt. Het arme schaap, zo graag zou ik het wegnemen, Dekapine in de pedaalemmer flikkeren  en zijn gezondheid in ere herstellen. Machteloos ben ik, net als in het ziekenhuis, toen ik zelf kaal was en oogde als een hamster, met slechts het monotone gepiep van het infuus om de stilte te doorbreken. Op sterven na dood, zo lag ik  uitgestald in mijn eigen braaksel. Mijn lieve vrouw die dag in dag uit poolshoogte kwam nemen , samen handen vasthouden en huilen, tranen met tuiten, de waarheid vervloeken en vervolgens bidden. God smeken om een goede afloop, ook de zeven maanden dat ik op apegapen lag, zij bleef geloven. Nu kijk ik  terug zoveel  jaren later, naar “de kleine man”, het schokken van zijn schoudertjes, ingevallen borstje, de bevlekte onderkleding  en potverdomme weer die machteloosheid, een kind te zien lijden  en huilen met lange uithalen nota bene. Ik zou wel willen schreeuwen, maar schrijf, schrijf, schrijf: de longen uit mijn lijf…