HERINNERINGEN

Woorden, zinnen: vallen uiteen.
Voorbij de herinneringen, is zijn geest verworden tot braakliggend terrein.
Ik kan niet anders dan er voor hem zijn.
Onze handen verstrengelen zich, zijn ogen lichten op.
Even hoop ik van ganser harte op gesproken woorden, zinnen.
Al vallen ze uiteen in blaffend gehoest, brokken slijm.
Ik kan niet anders dan er voor hem zijn.
Elke herinnering doet pijn.