GLIMLACH VAN EEN KIND
Waarom, waarom toch? denk ik, schreeuw ik over de de afdeling radiologie. In de spiegel naast de lift doemt mijn evenbeeld op. Al lijkt het meer een spookbeeld. Ik schrik van mijn uitgemergelde gezicht, die holle ogen. Ik voel mij zo boos en verdrietig. Mijn vrouw en ik lopen voor de zoveelste keer door de lange gang. Een paar kinderen huppelen mij voorbij en zingen, dansen en schreeuwen. Hun lange pruiken zijn bijna niet van echt te onderscheiden. Zachtjes knijpt ze in mijn hand, fluistert:
‘Gaat het een beetje lieve schat?’
Ook mijn glimlach is bijna niet van echt te onderscheiden.
1 reactie
Dank wederom voor dit stuk,
het raakte me, ik kom nog wel eens op radiologie,
Voor volwassenen is de ellende vaak al niet te overzien,
en dan zie ik zo'n dreumes met een hoofddoekje,
ik bewonder hun, hoe zal ik het zeggen?
moed, onbevangenheid?