ALTIJD WAT

Het terras is leeg, het zonnetje schijnt, al is het nog fris voor de tijd van het jaar.
Gerard rolt een sjekkie. Een zwaluw vliegt over. Ik kijk hem verheugd aan.
‘Binnenkort weer lekker naar het strand.’
Gerard fronst zijn wenkbrauwen en ritst zijn jas helemaal dicht.
Hij mompelt wat.
Ik probeer mij vanbinnen te verzetten tegen zijn onverzettelijkheid.
Als de verzwaringsdeken die over mij heen werd gelegd in het ziekenhuis.
De remedie bij uitstek tegen onrustige benen.
Aan de spijlen van het bedek hing de alarmknop.
Ik kon geen kant op, maar desondanks voelde ik mij zo vrij als een vogel.