33. Sporen nalaten

Wat is dit een mooi weekend! Was het vorig weekend nog vaak tranen met tuiten, dit weekend is het glimmen geblazen. De witte wereld is om van te smullen. Terwijl alle wegen nog prima begaanbaar zijn.  En de kou die niet koud aanvoelt. 

In opperbeste stemming gisteren boodschappen gedaan. Een heerlijk soort kerstmaal zou het gaan worden. Het paste precies in mijn mand. Ik voelde me heerlijk. Te heerlijk, zou blijken. Want bij het parkeren van de scootmobiel in de hal kreeg mijn blije hoofd kortsluiting. In plaats van te stoppen drukte ik de "gashendel" in. Met het nodige kabaal en paniek drukte ik mijn prachtige beeld van een vrouw de muur in. Man en zoon waren in no time ter plaatse. En waren blij dat de muur beschadigd was en niet ik. Toen het kloppende hart tot bedaren was gekomen besloot ik dat het kunst + was geworden. Het gat in de muur en de arm van de vrouw horen bij elkaar. Het is een spoor dat ik achterlaat. Als goede geschiedenisdocent. 

Over sporen nalaten gesproken; het was de week van Nu.nl. Ik lees Nu.nl regelmatig en zag een oproep voor ongeneeslijk zieken die hun verhaal wilden doen. Als vervolg op het nieuws van Martijn Krabbé. Ik vind Martijn een fijne presentator, en zijn leeftijd en verhaal maken dat ik in hem een lotgenoot zie. Dus ik reageerde op de oproep en bedacht dat er en kleine kans zou zijn omdat velen...... TRING..... telefoon. Ik was nog niet uitgedacht of nu.nl hing aan de lijn. Het werd een lang interview. En stond diezelfde avond op de site. Zonder dat ik van te voren het had gelezen. 

Tijdens het avondeten die dag voelde ik wat onrust. Schendde ik de privacy van mijn kinderen niet door te vertellen over hun tatoeages? Mijn dochter, die aan tafel zat, vond het prima, en zoon zou ik kunnen bellen om het voor te leggen. Niet gedaan, want hoe groot was de kans dat het daarover zou gaan? Nou, groot dus. Het artikel begon namelijk met de tatoeage van mijn zoon. Hij maakte er geen probleem van. En hoe je ook wendt of keert, het zijn uitingen van liefde. Een manier om me mee te nemen in de rest van hun leven. Daar kan ook niks mis mee zijn.

Ik vraag mezelf af: was dit verhaal op nu.nl een onderdeel van mijn drang tot zingeving? Met welk resultaat?  Door de reacties heen scrollend weet ik het weer: kanker treft zovelen. En het is inderdaad fijn om niet dement te worden en zelf met een helder hoofd je op een afscheid voor te kunnen bereiden. En na te kunnen denken over euthanasie. Ook werd duidelijk dat er genoeg mensen zijn die bij het lezen van de verhalen dachten: Waarom maak ik me druk over kleine dingen, terwijl het leven zo kostbaar is? Bingo. Dat moet ik hebben. Koester het leven en jouw gezondheid. En zij die het palliatieve pad bewandelen weten weer: je bent niet de enige. Dat biedt een beetje troost. 

Ook zij zijn ongeneeslijk ziek: 'Dit is zijn laatste verjaardag die ik meemaak' | NUjij | NU.nl