29. Hulpmiddelen deel 2

Het ging snel. De dag nadat de traplift werd ingemeten om eind januari te worden geplaatst kreeg ik een telefoontje. Of ik de volgende ochtend thuis was. Dan kwam er iemand een scootmobiel brengen. En uitleg geven. Hallo! Deze week sprintte richting toekomst. Ik keek ernaar uit en vreesde tegelijkertijd de komst van dit vervoermiddel. Het zou me vrijheid geven, maar ook weer mijn fictieve leeftijd van 85 onderstrepen. Gelukkig overheerste de nieuwsgierigheid.

Er kwam een aardige man instructies geven. Een scootmobiel besturen is uiteraard niet ingewikkeld, maar toch. Je mag niet schuin de stoep af, want dan val je om. Om dat voor altijd te voorkomen werd dat de eerste van de bijzondere verrichtingen. Schuin de stoep af. Inderdaad, de driewieler wiebelde gevaarlijk heen en weer. Snel geleerd dus. Elk obstakel recht benaderen. 

Net als tijdens mijn eerste ritje op de elektrische fiets, 100 jaar geleden, moest ik wel erg wennen. In tegenstelling tot mijn zoon. Die kwam thuis en wist direct het fingerspitzengefühl op te roepen. Hij was verwonderd over de kleine draaicirkel en testte daarna de snelheid (max 16 km/uur) door al zwaaiend voor het huis heen en weer te rijden. Ook leerde hij me heel snel hoe ik de scootmobiel zou kunnen keren in onze gelukkig ruime hal. Hij rijdt op alles wat wielen heeft, dat werd maar weer bewezen.

Mijn eerste testrit naar de winkel hing best hortend en stotend. Een grommende vader vertelde me dat het "maar net goed ging" toen ik zijn zoontje bijna aanreed. Ik verontschuldigde me, ook door te zeggen dat dit mijn eerste rit was op de openbare weg/winkel. 

Ook liep een uitkeermanoevre bijna verkeerd af toen ik op een haar na remde voor een geparkeerde auto. Maar daar bleef het bij. Ik denk dat ik na een week scootmobielen het nu wel kan. Dan heb ik weer meer oog voor medescootmobielers. Want die zie ik opeens veel, of ben me er meer bewust van. 

Net als bij het hardlopen groet ik mijn lotgenoten. Dat gaat automatisch.