27. Als ik op de fiets naar de kaasboer kan....

... dan kan ik de hele wereld aan. Want zo voelde het. Het past prima bij de week die achter me ligt. Een hoofd dat rustiger is, zonder extra medicatie, en een lijf dat steeds minder goed loopt, maar wel lekker op een zadel kan zitten. Dat geeft vrijheid. 

Met een dikke muts op, op de fiets, dan voel ik me zo fijn. Flink aangemoedigd door dochter ging ik op de trouwdag van mijn liefste vriendin op de fiets naar de stad. Dat was lang geleden. Nina meende dat ik het gewoon moest doen. Als het niet zou gaan zou ik gewoon omdraaien en naar huis gaan. Deze aanmoediging had ik nodig. Dus fietste ik naar de Hema, zette mijn fiets zo dicht mogelijk bij de deur, en genoot samen met vriendin van koffie en een tompouce. Ik kon het bijna zelf niet geloven. Raar he? Zo iets kleins, en dan zo genieten. Dit is die kwaliteit van leven waar ik op hoopte. Dan zou het vast ook lukken om naar de kaasboer te gaan. En dat lukte ook. In mijn oren klonk muziek (gehoorapparaten, overal goed voor!), ook lang geleden. Ik zong hardop mee. Het voelde een beetje zoals vroeger. 

14 kilometer op een zadel gezeten, lekker uit huis geweest. Meer hoeft het niet te zijn. Dat de week goed verliep bleek ook toen ik naar de sauna ging. Daar had ik gezien de te verwachten kuur voor minstens een half jaar afscheid van genomen. Maar kijk, nu kon het toch! Om dat piepende en klagende lijf die warmte en ontspanning te geven, was ook weer heerlijk. Ik ontdekte dat zwemmen met één been nog een beetje lukt. Kom je ook mee vooruit. 

Verder stond de deur weer open. Heb deze week veel familie gezien. De week is weer voorbij gevlogen. En dat is jammer. Ik had een traag verloop van de tijd gewenst. De enige die traag loopt ben ik, de tijd trekt zich er niets van aan. Die vliegt. Maar als je je goed voelt dan is dat niet het ergste. Het meest bijzondere aan je goed voelen is dat je soms even vergeet dat je ziek bent. Op de fiets ben ik niet ziek. Als ik afstap dan weet ik het weer. Helaas.