Altijd in angst leven
Ik leef precies met angst. Sinds het eerste melanoom en dan met de voorgeschiedenis van de familie het erfelijkheidsonderzoek laten doen. En dan blijkt dat ik het ATM mutatie gen draag en nu pas weer een melanoom gevonden. Ik ben echt voor het minste in paniek. Ik weet dat het voor iedereen hetzelfde is, maar ik vind geen rust erdoor meer precies. Heeft daar nog iemand last van?
3 reacties
Lieve jij
Zo herkenbaar wat je schrijft.
Die mallemolen in je hoofd — het eindeloos denken, piekeren, wachten — is vaak slopender dan de ziekte zelf. Want wat je lichaam doet, dat onderga je. Maar wat er in je hoofd gebeurt, daar zit je middenin, dag en nacht.
Die erfelijkheid, die nieuwe diagnose, die constante dreiging… het maakt dat je nergens echt tot rust komt. Alsof je lijf nog maar een waarschuwingsmachine is geworden, die bij elke vlek of pijntje alarm slaat. En dan komt de paniek. Soms overdreven, weet je zelf. Maar tegelijk ook begrijpelijk.
Weet: je bent niet de enige. Velen hier kennen dat gevoel. En het helpt écht om erover te praten. Blijf het delen. Want wat je uitspreekt, hoeft je hoofd niet meer alleen te torsen. En net dat kan al een beetje verlichting geven.
Sterkte. En blijf hier schrijven. Je wordt gehoord.
Dank je wel ❤️
Ik heb een week nadat bij mijn zus borstkanker is vastgesteld te horen gekregen dat ik net als haar het BRCA1 gen heb. Ook ik wil om die reden een dubbele preventieve amuptatie.
In de eerste weken na dit nieuws had ik veel stress, waardoor mijn cyclus langer werd, ik veel buikpijn had en ik daardoor soms extra angstig werd. Want stel dat die buikpijn die ik voelde eierstok kanker zou zijn.
Na er tussenuit te zijn geweest op vakantie ben ik weer meer ontspannen. Binnenkort de eerste afspraak in de het ziekenhuis met een plastisch chirurg. Ik ben benieuwd hoe ik mij daarna voel.