Loslaten om te kunnen vertrekken….

Openbaar blog
donderdag 6 maart 2025
1796 x gelezen

Lieve lezers,

Ik heb geen goed nieuws en dit wordt geen optimistische blog.

Ik ben uitbehandeld, overgedragen aan de huisarts en ben de laatste fase ingegaan. Harde woorden, confronterend, verdrietig maar wel duidelijk. Daar hou ik van.

Sinds 15 januari ging het langzaam achteruit. Ik werd misselijk, had buikpijn en dacht aan de griep. Ik was nog met chemokuren bezig dus dacht ik dat mijn weerstand laag was en ik daardoor alles meepikte want het duurde wel lang, deze buikgriep. Achteraf was het dat ws niet. De tumorcellen die aan de buitenkant van de darmen zitten waren gaan groeien en drukken andere delen van de darmen dicht. In medische termen: een ileus. Er gaat dan simpelweg niets meer door wat heftige pijn veroorzaakt. Er volgden dus twee opnames in het ziekenhuis maar de behandelopties waren miniem. En om een lang verhaal kort te maken; ik zag dat ook allemaal niet meer zitten. Een gesprek met het behandelteam volgde en daarna werd ingezet op thuis.

De vraag was wat ik zou willen.

We hadden de laatste twee vakanties moeten annuleren door de opnames. Ik wilden dus nog heel graag 1 x met ons gezin een weekje weg en heb nog in het ziekenhuis het Hof van Saksen besproken. Een beetje tegen beter weten in want ik voelde me daar eigenlijk niet goed genoeg voor maar, dacht ik, waar een wil is is een weg. Het leek me zo fijn, met de kleinkinderen mee naar het zwembad, gesprekken in de avond met elkaar over straks, de blijdschap die er ook zou zijn, het luxe park. Ondanks het weten dat het de laatste vakantie zou zijn.

Het is niet gelukt. Ik ga hard achteruit en kan het niet meer opbrengen. Ik krijg er geen eten en drinken meer in, spuug alles er weer uit en val erg af. Geen spieren meer dus slap, en dan nog pijnklachten en hele dagen misselijk. Ik lig nu bijna hele dagen op bed in mijn heerlijke, zonnige slaapkamer, ik ben daar graag. Kan nog wat dingen afronden want tja, ik heb er een paar jaar fantastisch op los geleefd maar dan blijven wel wat zaken liggen. En ik heb nu echt levenshaast. Mijn tijd is bijna om.

Als ik heel eerlijk ben is het een opluchting dat ik al bij aanvang van het ziekzijn alles besproken heb met mijn huisarts en zij steunt me in het actieve euthanasie traject.

Nu ik me zo rot voel kijk ik daar daar uit. Het gaat dus zoals ik hoopte: dat tegen de tijd dat het er echt op aan komt een berusting kan worden gevoeld. Ik ben er klaar voor. Ik heb altijd gezegd dat als het op dagen rekken aankomt er iets is misgegaan in het voortraject. Dat is niet zo. We hebben alles tegen elkaar kunnen zeggen en hebben elkaar nu vooral in nabijheid heel erg lief.

Het is nog een kwestie van dagen. Heel gek maar het lijkt me ook wel heel lekker om gewoon echt in slaap te vallen in plaats van de slapeloze nachten van nu en dan verder niets meer te weten. Die laatste injectie maak ik niet bewust mee. Mijn man, dochter en zus wel en zij gunnen het me. Dat is een hele fijne gedachte.

Natuurlijk heb ik zoveel verdriet gehad omdat ik mijn kleinkinderen niet langer kan zien ontwikkelen, ze niet meer kan knuffelen, genieten van hun uitspraken. Dat doet nog steeds erg zeer. Onze middelste wordt nog 1x opgehaaldvan het dorp waar ze woont en komt dan hopelijk even bij me liggen. Dat weet je met haar maar nooit maar ook dan is het goed.
En zo leven we met elkaar naar het laatste moment toe. Mijn oudste dochter is geweldig, ze steunt me op dit pad en staat volledig achter me, hoe moeilijk ze het ook heeft. Wat een kracht zit er in haar.
Mijn man en zus doen wat ze kunnen, zijn heel verdrietig maar ook realistisch. Elk op hun eigen manier zijn ze van onschatbare waarde.

Een pensioenfeestje op mijn werk zat er helaas niet meer in. Had ik me wel op verheugd..

Gesprekken met vrienden zijn zo waardevol, liefdevol en heel verdrietig. Maar we beseffen allemaal dat er geen keuze is.

Lieve lezers, dank voor het volgen van de blog wat mij zoveel vragen en appjes scheelde. Ik wil jullie bedanken voor de bemoedigende woorden , tips en steun.

Ik kan alleen nog zeggen dat ik hoop dat , eenmaal daarboven, onze jongste dochter Vera met open armen op me afrent en wij elkaar de knuffel kunnen geven waar we zolang op hebben moeten wachten. Dat is in deze omstandigheden de best mogelijke troost.
Dag allemaal.

Een laatste, warme groet, Wilma

Loslaten om te kunnen vertrekken….

26 reacties