Second Change

Second change

Donderdag 22 mei wordt ik gebeld door Timothy of ik mee wil doen met een studie in het AMC over pijnbestrijding want ik sta op het schema boor operatie op 26 mei 2015...nee hoor ik lachend dat is pas 3 juni dat ik geopereerd word Elles hem het mailtje voor van dr. Beselink voor...u staat toch echt voor de 26e op het operatieschema maar ik ga het navragen en bel u terugHet opnamebureau belt met de zelfde opmerking ik moet mij morgen de 23e melden op G6Zuid, ik doe weer mijn verhaal dat ik pas de 3e juni mijn operatie krijg een dag van tevoren lijkt mij wel wat erg kort door de bocht. Ondertussen realiseer ik mij dat het nu wel erg dicht bij komt de operatie en terwijl ik nog verbaasd ben belt dr. Beselink mij op en vertelt dat er een patient is uitgevallen die voor de 26e stond door ziekte, dus ben ik naar voren geschoven...kan u...wil u...komt u...mijn gedachten flitsen alle kanten op een second change die zo even 8 dagen zich voor doet. U hoeft zich pas maandagavond om 19:00 te melden zodat u toch nog een beetje weekend hebt. Ik ga accoord met de eerdere operatie en begin mijn voorbereiding op wat komen gaat.

Ik wil even weten hoe ik er na mijn 4 chemokuren conditioneel voorsta en trek mijn trimspullen aan. Ietwat onwennig gaan de eerste minuten maar al snel gaat het beter en na 20 minuten hardlopen kom ik niet ontevreden thuis de chemo heeft niet al te diepe sporen achtergelaten. Zaterdag doe ik het nog een keer en het gaat iets beter nog, vol vertrouwen in eigen lichaam ga ik het weekend in.

Ik ben relaxed en totaal niet gespannen of nerveus...dit is zoveel meer als waar ik na 2 januari nog op durfde hopen...wees eerlijk de vooruitzichten met alvleesklier zijn niet echt geweldig te noemen. Het werd een vreemd weekend wat wij hoofdzakelijk als gezin met elkaar door brachten. Op maandag was dan de dag aangebroken dat ik mij moest melden...Timothy van de pijnbestrijding belde nog even of ik met de studie mee deed...uiteraard deed ik mee want in plaats van een ruggenprik zou ik de pijn bestrijding rechtstreeks in de wond krijgen een heel grote plus bij je herstel dus, echter het is een loting en ik zou morgen horen of ik was ingeloot ervoor.

Dan is het moment daar waarbij je je dierbaren een kus moet geven en zij je achterlaten in het ziekenhuis...dit zijn toch wel de moeilijkste momenten uit mijn leven...de lift deur gaat dicht...je bent alleen met je gedachten en je voorbereiding...ik ben nog steeds de rust zelfs en ontspannen en maak van de gelegenheid gebruik om mijn Port-à-Cath door te laten spoelen door Hans een van de broeders van F6Zuid die mij tijdens mijn chemo zou geweldig heeft bijgestaan. Zonder medicatie ga ik slapen en geef mij over in de handen van mijn Heer en vraag hem of ik de moeite van het redding waard ben...tot nu toe is hij altijd bij mij geweest op mijn pad en genadig geweest.

Om 10:45 uur krijg ik het sein GROEN en word ik naar de operatiekamer weggereden...spannend...Prof. dr. Busch legt de procedure nog een keer aan mij uit...starten met Nano Knife en vandaar zie wij wel verder wat zij tegenkomen...klinkt eng...ik grap nog tegen hem dat ik er verder alles aan heb gedaan en dat ik mij overgeef aan zijn kundigheid...zijn worden galmen na in mijn hoofd terwijl ik weg zak in een vredige wereld van onwetendheid en geef mij over aan mooie dromen.

Voor het thuisfront is dit een vreselijke dag en het meest afgrijselijke apparaat in huis is de telefoon er gaat een uur voorbij er wordt niet gebeld en zucht van opluchting want men is niets tegen gekomen waardoor de operatie gestaakt wordt...Nano Knife zou 2 uur duren en de klok geeft later dan 2 uur aan...de hoop en de spanning groeit...Na 5 en een half uur belt de chirurg...geslaagde operatie er was een klein probleem omdat de Tumor tegen de Poortader aan zat en daar moesten zij een stukje tussen uit halen MAAR de Tumor was verwijderd en verder was er niets ernstigs geconstateerd...Blijdschap alom en mijn meiden zijn door dolle heen. Terwijl ik op de Verkoever afdeling ligt zijn mijn meiden alweer bij mij en vertellen mij wat er is gebeurt en wat zij gedaan hebben, het gaat volledig aan mij voorbij...ik droom mijn droom.

De volgende ochtend mag in naar de afdeling G6Zuid kamer 129...als een plant op een bed en voorzien van de nodige slagen die uit mijn lichaam komen plaskatheter, wondvochtkatheter, wondpijn regulatie, maaghevel slang in je neus breng ik mij 1e dag door...hulpeloos maar ontzettend blij...'s avonds komen mijn steun en toeverlaten en realiseer ik mij waar ik het allemaal voor gedaan heb...voor hun...voor ons samen en wat zijn wij een geweldig team.

De visie is dat je zo snel mogelijk weer iets onderneemt wat alleen maar goed is voor je herstel en de 2e dag loop ik al samen met een zuster een rondje over de afdeling...na 2 rondjes vind zij wel goed zo en is tevreden over het resultaat ik wilde nog wel een rondje. Een voor een verdwijnen de slangen uit mijn lichaam en na 3 dagen ook de studie waar ik aan mee deed voor wondpijnstilling, de morfine pomp heeft zijn werk gedaan en ik vind het een uitkomst ondanks dat ik niet zoveel gedrukt heb als de doorsnee, het zelf in de hand hebben van je pijn medicatie vind ik een 10 waard... Het herstel gaat voorspoedig en wat kan je blij zijn als je weer gewoon plast...de ontlasting duurt langer en schommelt een beetje tussen vast en diaree in Het lichaam heeft duidelijk aanpassing/tijd nodig na deze hele zware ingreep

In Memorium

Ik had een lotgenootje ontmoet op de GIOCA dag en het klikte gelijk tussen ons en tijdens die dag, dezelfde humor en de bereidheid om de strijd aan te gaan. Angelika ging als een speer door haar chemo en waar ik hobbels had ging zij over een geplaveid pad. Eind maart werd zij geopereerd in het AMC en de operatie verliep voorspoedig...ook bij haar werd de Tumor volledig verwijderd en het leven lachte haar en gezin weer toe...maar zij liep tegen complicaties aan en moest opnieuw geopereerd worden...deze tweede operatie pakte verkeerd uit en helaas kwam Angelika te overlijden. De afgelopen weken is Angelika vanaf het moment dat men bij mij de mogelijkheid tot opereren noemde veel in mijn gedachten geweest...wij steunden elkaar en hielpen elkaar dooronze moeilijke momenten heen...Zij was nog maar net 59 jaar en vol levenslust en vol vertrouwen dat zij het zou gaan redden...Angelika laat man en kinderen na die haar net als ik vreselijk missen

Wij liggen met zijn drieën op een kamer...alledrie alvleesklier waarvan er zelfs een de operatie 4 jaar geleden heeft ondergaan en nog steeds Alive and kicking is...mooi voorbeeld

Wat hebben ze bij je gedaan zullen jullie je misschien afvragen:

Bij de operatie wordt een deel van de maag inclusief de maaguitgang =pylorus, de twaalfvingerige darm= duodenum, de galblaas en een deel van de alvleesklier=pancreas verwijderd. De dunne darm wordt gebruikt om een nieuwe verbinding te maken tussen maag, alvleesklier, galwegen en darmen. De wijze waarop deze verbinding gemaakt wordt door de chirurg zal niet bij iedere patiënt hetzelfde zijn. De veranderingen worden samengevat onder de term klassieke Whipple operatie.

Terwijl ik mijn rondjes op de gang doe hoor ik op de wandelgangen dat mijn vooruitgang super te noemen is en dat men mij op 3 juni wil ontslaan uit het ziekenhuis...het ironische is weer dat dit de oorspronkelijke datum van de operatie is...zo hangt mijn verhaal weer van toevalligheden aan elkaar...Ben je weer helemaal de oude...nee hoor....bij lange na niet...de wondkatheter zit er nog in omdat ik te veel wondvocht produceer, maar dat kan je ook zelf regelen...thuis ga je beter vooruit is de stelling dus ga lekker naar huis...terug kijkend op het laatste half jaar ben ik totaal niet bang geweest en heb ik het volste vertrouwen gehad in deskundigheid van het AMC personeel, mijn Oncologe dr. Mekenkamp, de chirurgen dr. Besselink en prof. dr. Busch, steun van mijn eigen team (Lidy en Elles) en de lieve Heer...ik heb altijd geroepen dat als ik hier als door een wonder doorheen kom, ik vrijwilligerswerk werk wil gaan doen op de GIOCA dag met name de de alvleesklierdag waar ik elke keer weer zoveel mensen heb gezien met dezelfde vertwijfeling in de ogen als die ik op 2 januari 2015 uitgestraald moet hebben, voor deze groep zou ik graag iets terug willen doen want het is niet over als er tegen je gezegd word u bent niet operabel

Er bestaat zoiets als een Second Chance

Ik hoop dat jullie weer iets aan mijn verhaal hebben

May the Force be with you

Gerrit de Boorder