Na mijn Whipple operatie

Na een geslaagde Whipple operatie mocht ik op 3 juni 2015 naar huis om verder aan te sterken want in het ziekenhuis word je toch alleen maar ziek is het algemene idee van het personeel en eerlijk gezegd deel ik die mening wel een beetje tenslotte deelde ik de kamer en alles wat er bij hoorde met mensen die een ondefinieerbare infectie hadden. Terwijl ik zelf natuurlijk verre van in mijn goede doen was. De zaalarts had groen licht gegeven en mijn meisjes kwamen mij ophalen met de auto. Op G6zuid zeg je als je naar huis gaat niet "tot ziens" want ze willen je daar niet meer terug zien want dat is een slecht teken.

Terwijl wij naar huis reden en een bon riskeerden want een gordel om was niet het aller beste idee want die zat precies daar waar ik geopereerd was, gelukkig was er weinig blauw op straat. De kwaliteit van het wegdek word pijnlijk merkbaar als je voorin heen en weer schuddend over elke hobbel heen gaat en daarbij de ene pijnscheut na de andere incasseert. Nu hoefde ik niet zo ver om thuis te komen maar het was een regelrechte crime. Mijn meisjes hadden de boel met slingers en ballonnen versierd en de honden stonden te springen achter de deur van blijdschap dat baasie er na ruim een week afwezigheid weer was. Voorzichtig en met twee handen mijn buik beschermend nam ik hun begroeting met tranen in mijn ogen in ontvangst want ik had ze ontzettend gemist tijdens mijn ziekenhuis dagen. We hadden een bed in de kamer klaar staan waar ik op kon gaan rusten want behoudens de rondjes op G6zuid bracht ik het grootste deel van de dag op bed door.

Pijn zou mijn grootste kameraad worden de komende dagen door het trekken van de wonden in de buik en bij elke aanspanning van de buikspieren werd duidelijk waar het zat. Ik was voorzien van Paracetamol en Morfine pillen om de ergste pijn te onderdrukken. Ook moet ik mijzelf elke dag een injectie geven tegen trombose en dat 30 dagen lang. Voorzien van iPad bracht ik de eerste dagen in huis door en door veel ePub's (Tess Gerritsen) te lezen en films (Lord of the Rings) die ik al een hele tijd weer eens wilde kijken bracht ik mijn dag door. Na een paar dagen was ik de rondjes lopen in huis zat en wilde ik naar buiten en dat deed ik samen met Lidy ook hier merk je weer hoe slecht het met de stoepen is gesteld in mijn geboorteplaats. Van een rondje om het blok werd het elke dag een fractie groter.

Ik slik Creon Pancreas Enzymen bedoeld voor de stoelgang want dat was gewoon diarree, uiteraard werken die niet direct wanneer je daarmee gaat beginnen. Ik had nog een drain zak aan mijn lichaam om het wondvocht af te voeren maar doordat de drain eruit was begon het genezing proces van binnen uit te herstellen, maar doordat het wondvocht er niet meer uit kon bleef het in het lichaam en vormde een ophoping. Voor alle zekerheid even naar het AMC geweest om te informeren of dit goed was, ik hoefde mij hier geen zorgen over te maken volgens de zaalarts, zolang er geen koorts optreed of blauwe plekken zichtbaar worden is er niets aan de hand en hoort het bij het herstel. Inmiddels ben ik 4 weken verder en ik ben persoonlijk niet ontevreden.

Na een dipje met mijn gewicht in het begin ben ik nu alweer bijna een week op het zelfde gewicht en jullie weten allemaal dat je gewicht essentieel is en een graadmeter is voor je herstel. Met de ontlasting gaat het steeds beter, dat betekend dat mijn lichaam zich aan de nieuwe situatie begint aan te passen. Wel heb ik mijn eetpatroon aangepast naar kleinere hoeveelheden maar wel vaker verdeeld over de dag. Mijn eetlust is prima te noemen en doordat mijn Stent is verwijderd kan ik alles weer eten. Het blokje om werd groter en afgelopen zaterdag kon ik weer eens mee met de honden wandelen naar het Twiske waar zij los kunnen lopen want aan de riem met ze wandelen is nog uit de boze ivm onverwachte bewegingen en trekken maar...Wat kun je toch van hele simpele dingen genieten en blij worden.

Donderdag de 19e had ik mijn gesprek met de chirurg "mijn held" Prof. Dr. Busch ik had hem nog niet weer gesproken sinds mijn operatie en hij vertelde het een en ander over de operatie een Tumor dat in de Poortader zat waar hij een constructie voor had gemaakt en dat op celniveau onder de microscoop de snijranden en lymfeklieren waren onderzocht...van de 32 verwijderde klieren waren er 2 met onrustige cellen en ook in de snijranden waren deze terug gevonden, wat op zich een logisch verhaal is als er een Tumor is verwijderd en hij raadde nog 4 chemo's aan om de restjes te KILLEN waardoor de kans op overleven volgens hem maximaal zou worden. Ondanks dat ik hier rekening mee heb gehouden overvalt het je toch altijd weer. Chemo's oké...maar er is wel het een en ander veranderd in mijn lichaam...ik mis het een en ander...hoe gaat mijn lichaam er nu op reageren. Hier ben ik best wel een beetje bang voor...kan mijn lichaam het aan?...Ben ik er straks klaar voor?

Eigenlijk zouden wij nu op vakantie zijn maar die hadden wij naar achteren geschoven door de operatie en die vakantie komt nu weer in gevaar. Eerst herstellen was de mening van mijn Oncologe die mijn bezorgdheid onderschreef anders heeft de chemo geen zin als je lichaam het niet trekt als het maar met een week of 12 gebeurd. Het is de zelfde chemo als voor de operatie, "de zware jongen" want daar reageerde mijn lichaam geweldig op waardoor de specialisten een kans zagen die uiteindelijk leidde tot verwijdering van de Tumor wat ik tot op de dag van vandaag nog altijd als een wonder beschouw.

Op 2 september start ik dus weer met 4x chemotherapie en vol vertrouwen ga ik ook deze weer aan. Wetende dat mijn kans op overleven hierdoor alleen maar groter wordt. Er is veel veranderd sinds 2 januari 2015 en mijn/onze toekomst ziet er rooskleuriger uit dan toen maar ik realiseer mij heel goed dat ik nog steeds Kanker patient ben. Iets wat je de rest van je leven bij je blijf dragen...een lotgenoot noemt het terecht "leven in Geleende Tijd"

Ik hoop dat jullie weer iets aan mijn verhaal en ervaring hebben, en heb je vragen stel ze gerust misschien kan ik ze beantwoorden hoewel een ieder uniek en anders is, maar wij kunnen wel onze ervaringen-angsten-hoop met elkaar delen en daar steunen in onze moeilijke momenten

May the Force be with You, Gerrit