Mijlpalen

Na mijn succesvolle AMC loop op 22 mei 2016 en het uitlopen van de 5 km binnen mijn streef tijd van 30:00 minuten (leuke bijkomstigheid was dat mijn chirurg dr. Besselink twitterde dat Folfirinox patiënt de AMC loop had gelopen) stond vandaag 24 mei weer een mijlpaal en afsluiting van een belangrijke fase op de agenda...het verwijderen van mijn Port-a-Cath die mij tijdens mijn chemo periode zo geweldig had geholpen. Tijdens de plaatsing ervan ging het niet helemaal goed want mijn long werd aangeprikt...gevolg een klaplong en een week lang herstellen in het ziekenhuis.

Goed...vandaag ging hij er dan ook uit...en dat gebeurde gewoon op de poli van chirurgie dus niet zoals bij de plaatsing via een dagopname en volledige narcose maar met een pijnstillende injectie. Hopelijk was hij niet teveel verkleefd in mijn lichaam was mijn enige zorg want als dat wel het geval zou zijn moest een dagopname er uiteindelijk toch nog voor zorgen. Maak u zich maar geen
zorgen werd mij geruststellend verteld. Via een incisie op het oude lidteken werd mijn Port-a-Cath een beetje blootgelegd.

Pijn is niet aan de orde en wanneer dat wel het geval zou zijn kreeg ik wat extra pijnstilling toegediend, nu vind ik van mijzelf dat ik een hoge pijn grens heb mede door wat het afgelopen jaar allemaal is gebeurd...maar goed...geen pijn...maar het is een vreemde gewaar wording dat je PAC word vrijgelegd en omdat er natuurlijk toch wel enige verkleving is losgeknipt moet worden...wat men aan het doen is voel je natuurlijk wel in je borst...Ik denk aan de chemo's die er door heen gevloeid hebben en aan het flushen wat eens in de zes weken gebeuren moest om de PAC in goede staat te houden...het ging voorspoedig en dat werd mij ook regelmatig verteld dat het goed ging en na een drie kwartier werd mij gevraagd of ik mijn PAC wilde hebben als aandenken...heel graag was mijn antwoord want er word nu weer een fase afgesloten. Gewapend met mijn aandenken in een potje zonder snoertje verlaat ik
de behandelkamer. Vreemd gevoel om je Port-a-Cath niet meer op je borst te voelen...toch weer even wennen.

Maar...stel dat...niet aan denken zei mijn chirurg geruststellend...dat zien wij dan wel weer. Ik had nog een afspraak staan voor een PAC flushen staan op Q2 en die heb ik geannuleerd. 's middags verdwijnt de verdoving en is er best wel voelbaar dat men in je borst is bezig geweest en ontstaat er langzaam een blauwe plek...maar dat hoort er natuurlijk wel een beetje bij.

Mijn volgende mijlpaal is op 26 mei 2016 want dan is het een jaar geleden dat ik mijn Whipple operatie heb gekregen waarbij mijn tumor succesvol is verwijderd. Nadat ik op 7 mei hoorde dat er een 20% kans wat dat men iets voor mij kon doen...of ik er zonder deze Whipple operatie en mijn Folfirinox chemo kuur er nog geweest zou zijn is niet interessant om te weten...zo is het niet
gegaan. Op dit moment voel ik mij best wel goed maar lees alsjeblieft tussen de regels ook door dat ik ook best wel mijn momenten heb dat het niet zo is...het is niet alleen maar Halleluja.

Maar voorlopig genieten wij dankbaar van elke dag van het leven wat ons gegeven word.

Goeds en Groet, Gerrit...heb je vragen of behoefte aan contact schroom niet...laat het mij weten