Minder Tweelingen meer Vissen?

Minder Tweelingen meer  Vissen?

Ik wil te snel en te groot, teveel tegelijk. 

‘Doe nou eens rustig’ of ‘het hoeft toch niet altijd direct’. Dat is wat ik bijna mijn hele leven al hoor.

Mijn leven stuwt zich voort vanuit een innerlijke rusteloosheid dat ik álles zo snel mogelijk moet beleven.

Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en dat ik een carrière wilde. Mét beide kon ik niet wachten en het moest tegelijk. Ik droomde over invloed die ik dan uit kon oefenen. Ik droomde over de reizen die ik zou maken. Ik droomde over de boeken die ik zou schrijven en de lezingen die ik zou geven. Ik droomde ook over een huis met boomgaard en woonkeuken met een Aga fornuis waar appeltaart in stond te bakken en een stel kinderen aan de eettafel. Ik droomde over een niet burgerlijk bestaan maar een hippie-achtig leven. Behalve dat Aga fornuis en die appeltaart is het redelijk gelukt.

Álles, moest altijd nu. Wel met een stip in de verte, een soort plan in mijn hoofd maar vooral met ruimte voor mijn niet te onderdrukken impulsen naar vrijheid. Zodat ik op weg richting die horizon, ook zomaar op het allerlaatste moment van route kon veranderen.

Twijfel tot het allerlaatste moment of ik nasi of curry zou maken, om in de auto richting huis alsnog te bellen naar mijn dochters of zij sushi wilden bestellen. Impulsief over grotere besluiten bijvoorbeeld een reis.

Inmiddels weet ik door schade en schande dat wanneer ik overschakel op standje ongeduld en impulsiviteit mij dit de nodige feedback van vriend en vijand oplevert. 

‘Te chaotisch, teveel uitweiden, te vaag, te dromerig, te ongeduldig, teveel energie, te snel afgeleid, te wispelturig’. 

Ik denk dat je je hele leven bezig bent jezelf te leren begrijpen. Zeker nu ik ziek ben.

‘Waarom altijd dat ongeduld, die chaos, die rusteloosheid, die 1001 plannen die niet konden wachten?’ vraag ik mijzelf af.

Was ik mij altijd uber bewust van mijn sterfelijkheid, had ik misschien een voorgevoel waardoor ik alles altijd nú wilde? Had ik misschien gewoon ADHD? Was het mijn coping? Of kwam het door mijn sterrenbeeld Tweelingen?

Deze ziekte heeft mij nog meer doen realiseren dat alles een houdbaarheid heeft, dat alles eindig is. Misschien was dat de onbewuste reden van mijn ongeduld. Mijn dagen waren altijd te kort en ik leefde mijn leven in een soort van verdikkingsmiddel, altijd bang dat de tijd op was en de boot zonder mij vertrokken was.

Vertragen kon ik niet, ik probeerde het wel maar het enige wat hielp was afleiding.

En dat was precies wat nu niet meer kon, zo vlak voor de stamceltransplantatie en na de oogsting.

Ik moest wel gaan vertragen.

Hoewel ik in het voortraject al vaak genoeg fysiek onderuit was gegaan waardoor ik er letterlijk soms weken aflag en alleen maar in de hoek van de bank met een dekentje en een kotsbak binnen handbereik, series uit de jaren 90 lag te kijken.

De oogsting was na het nachtje opname wonderwel verlopen. Ik had voldoende stamcellen aangemaakt! Via een lieslijn die op de IC werd gezet en waarmee ik doodstil moest blijven liggen, werden er door een indrukwekkend apparaat en een nog indrukwekkender labmedewerker - die de hele dag naast mij zat en per uur alles met de hand narekende-, 5 miljoen stamcellen ge-oost. Deze werden in de vriezer bewaard om op de dag des oordeels ofwel de dag van de stamceltransplantatie te worden teruggeplaatst. 

Vol vertrouwen werd ik een aantal weken opnieuw opgenomen voor de transplantatie.

Het zou mijn langste ziekenhuisopname worden, dat zei echt wat.. want ik had dat afgelopen half jaar al bijna meer in 038 doorgebracht dan in mijn eigen huis.

Ik zou nu ook echt opgenomen worden op de hematologievleugel met een zware sluis en twee dikke deuren gescheiden van de rest van het ziekenhuis en de wereld. Mijn nieuwe tijdelijke onderkomen, met in het midden een plein en acht (isolatie) kamers eromheen. Álles was eraan gedaan om het menselijk en enigszins huiselijk te maken. Een piano aan de zijkant, een boekenkast met een handjevol boeken en gezelschapsspellen aan de kant. Een rijk gevulde koelkast met alle oncologie gravings en boordevol coca cola tegen de misselijkheid. Een teampost voor de extra bewaking, fitness apparatuur met tv-scherm zodat je vanaf de hometrainer kon doen alsof je de  Mont Vetoux bedwong. In het middelpunt van het plein een grote eettafel voor de gezamenlijke maaltijden. Zodra het kon en mocht van de bloedwaarden en je niet te misselijk was kon je daar aan het einde van de wereld nog contact hebben met een aantal soortgenoten.

De eerste week begon de BEAM-kuur, de kuur die na alle chemo’s de genadeklap zou geven en mijn beenmerg definitief lam zou leggen om vervolgens door nieuwe gezonde stamcellen weer tot leven gewekt te worden. Precies een week na de allesvernietigende BEAM kuur op 25-2-2025, zou de transplantatie plaatsvinden. 

‘Mijn nieuwe geboortedag’, werd er vaak gezegd. 

Ik heb wel wat met data en vond het ook allemaal meer dan toevallig dat het lot op 25-2-2025 was gevallen. Omdat ik op 25-5 echt geboren ben, kreeg ik hier veel reacties van de medici over. Het voelde ook wel als een soort verjaardag, misschien wel groter. Het was inderdaad meer een tweede geboortedag. Het was spannend, intens en erg emotioneel.

Er was ook geen mogelijkheid meer tot afleiden. Het was alleen ik met lotgenoten op het beenmergplein en ik met mijzelf in dat kamertje. Hoewel ik natuurlijk veel te veel spullen bij mij had.. blijkbaar dacht ik dat ik naast mijn e-reader met Kobo plus ook de hele Hebban longlist van de afgelopen jaren zou lezen, een heel boek zou schrijven, en de hele dag zou tekenen om over alle streamingsdiensten op mijn computer maar te zwijgen.

Het bleek anders.

Stilte, oorverdovende stilte.

Terwijl de BEAM mijn lijf en leden aanviel, vielen gedachten en gevoelens mijn brein aan. Vaak kon ik alleen maar huilen en nadenken over het verleden. Hoewel ik vol vertrouwen het ziekenhuis in was gegaan, was dit volledig weg. Angst voor de toekomst benam mij de adem en mijn denkvermogen.

 Het leek alsof ik in een andere soort dimensie terecht was gekomen.

In de dimensie van; wie en wat ben ik eigenlijk? ben ik eigenlijk wel zo blij met wie en wat ik ben? En als ik al een keuze heb…

Word ik weer de oude en zo niet, vind ik dat dan erg?

Alle vormen van geestelijke zorg werden op mij afgestuurd. En ik huilde mijn tranen totdat er niets meer overbleef bij al deze mensen en met name de medisch oncologisch maatschappelijk werkster. Zij (rond hetzelfde bouwjaar als ik) gaf mij mijn muziek uit mijn studententijd terug. Een tijd waarin ik Alanis Morrisset grijs draaide. Hoewel ik dit specifieke nummer was vergeten, misschien wel bewust… kwam het opnieuw tot leven en werd het mijn mantra (https://www.youtube.com/watch?v=UeipWTPCC_8). Achter elkaar op repeat schalde het uit mijn spotify en luisterde ik het met mijn vriend en mijn vriendin (sinds de brugklas), terwijl de tranen over onze wangen bleven stromen.

De geestelijk verzorger bracht foto’s voor mij mee. Onderweg naar het ziekenhuis maakte hij in de vroege ochtend op de fiets vanuit een van de dorpjes rond het Zwarte water foto’s voor mij. Foto’s van het rijp op de stalen aanlegpalen vlak voor de sluis. Foto’s van de zonsopkomst, een rood oranje lucht achter het spiegelgladde water op een koude dag. Foto’s van het water, licht bevroren als glas met een laagje poedersuiker, vogels die voorzichtig over een heel dun laagje sneeuw liepen hun pootafdrukken achterlatend.

Dát hielp mij door deze gekke, ambivalente en verdrietige periode heen. Muziek en foto’s, niet als afleiding maar om mijzelf meer te begrijpen, om mijzelf te horen.

Langzaamaan voelde ik de rust in mij terugkeren.

Het was bijna zover..

25-2-2025, als dat dan mijn bonus geboortedag zou zijn, zou ik dan misschien ook meer een ander sterrenbeeld worden?

Mijn oog viel op Vissen, in één van de magazines die ik doorbladerde.

Empathisch, creatief, geduldig, intuïtief, zachtaardig, dromerig (maar goed dat was ik al…).

Misschien niet eens zo gek om geduldiger, minder impulsief, intuïtiever en zachtaardiger te leven. Niet zo te leven op de rand van een vulkaan. Meer rust en regelmaat.

Meer vissen, minder tweelingen