Ik wil geen pijn!

Lieve lezers,

Donderdag verlost van bijna 4,5 liter ascitesvocht, ik kon niet meer, volle buik, geen lucht, spugen en pijn.
Na de drainage voelde ik me lichter, de druk eraf, kilo’s lichter.

De pijn bleef helaas, in armen en benen en bij lever, met flinke oedeem, benen V an spillepoten naar olifantenmaat.

Sinds 3 september tweede ronde Capecitabine, nu een ruim week verder, merk nog steeds niets.

Wel meer morfine nu twee keer 15 mg om spiegel te houden en zes keer 5 mg om het dragelijk te maken.

Elke dag wakker worden met enorme prikkels in armen en benen, pijn bij bekken, gelukkig helpt de blauwe rakker, de oxycodon, de morfine, 5 mg binnen 10 minuten.

Zo gaat het hier, dit is ons riedeltje; Jaap maakt verse jus, met Abound,een zakje eiwit extra, om dat op peil te krijgen

Maakt een kleine Nespresso met havermelk, en een stukje frans lekkers; een madeleine, of notenbrood met boter van de geweldige winkel Pain et Vin in ons dorp, tis alsof je bij een Franse bakker binnenloopt.

De chemopillen neem ik weer twee keer per dag, nog geen bijwerkingen tot nu toe, opletten op goed insmeren handen en voeten, om roodheid te voorkomen.

Joke Appelman is geweest om me te masseren, zachtheid en verlichting dat is nu de sleutel tot pijnverlichting. Ze werkt antroposofisch met heerlijke producten van Wala;  calendula, plantago, ze geeft  een kamille -leverkompres dat is heel fijn. Een weldaad als ze er is en het werkte uren na.

Mijn mobiliteit is aan het afnemen, ik kan niets meer lijkt het wel, iets verplaatsen of oppakken, alles kost energie en lucht, en mijn stem wordt zwakker…. 

Dus ben nergens meer geweest, laatste uitstapje was AVL en terug.

Morgen 13/9 weer een CTScan, ik ben bang dat het een drama wordt, mijn lijf laat me in de steek, ik haat mijn lijf nu! 

Bijna elke dag komt een vriend of vriendin langs, onze gesprekken gaan dieper dan ooit, dat koester ik enorm.

Ook geef ik feedback aan hen, wie zijn ze voor mij, over en weer.

Het voelt als afscheid nemen, zou het dan al zover zijn?

Ik weet het gewoon niet meer, ik ben lichtelijk in paniek door de toenemende pijn. Ik bel morgen ook de pijnpolie, dit is niet fijn.

Het Antoni van Leeuwenhoek is mij nog aan het behandelen, zij beschermen me tegen narigheid en gaan voor kwaliteit van leven.

vertrouwen, goede moed en hou vol dat zijn mijn ankers, ze zijn ver te zoeken.

Morgen ook een rolstoel fixen, eentje die meekan in de auto, want ik wil wel naar buiten en ja het allerfijnste is fietsen, mijn E-Bike ik mis je enorm en wat een plezier heb ik met je gehad en dat brengt een big 😊 op mijn gezicht.

Jullie zijn weer op de hoogte.

Beloof me te genieten al ist maar van een aai over de kat of een lekker broodje?

Jullie Lies

PS ik hoor dat mijn schrijfstijl kort en zakelijk is, weten jullie waarom; heb geen adem, geen tekst om te praten, en evenmin om te schrijven, alles kost moeite, dus ik noem het app-stijl, tis nie anders nu.