Daten na kanker
Lieve, beste allemaa!
Wat is er mooier op de eerste dag van de lente dan een blog over de liefde? Of eigenlijk over daten! Daarover gaat mijn nieuwe blog.
Na een lange aanloop heb ik het gewaagd: daten na kanker. Deze blog gaat over de hobbels die je daarbij moet overwinnen en de mooie ervaringen die het kan opleveren. Ik heb nog niet de ware gevonden dus ik date nog even opgewekt verder 😊.
Lange aanloop
Ai, wat heb ik daar tegenop gezien; daten na kanker. Aanvankelijk had ik namelijk nogal wat belemmerende overtuigingen die me daarvan weerhielden. Zoals: wie wil nu een relatie met iemand die recent kanker heeft gehad? Misschien komt het terug en ben ik binnen een paar jaar dood. Dat wil je toch niemand aandoen? Op een gegeven moment werd mijn verlangen echter groter dan de angst. Geïnspireerd door positieve feedback van mijn lieve vriendinnen en vrienden heb ik mezelf vervolgens flink toegesproken en gezegd ‘Je bent niet je kanker, je hebt alleen pech dat je het hebt gehad. Je bent een leuke vrouw, dus je verdient een fijne nieuwe relatie met een leuke man’. Toen ik mezelf ervan had overtuigd dat ik ondanks mijn kanker-verleden en late gevolgen toch echt een leuke partner zou kunnen zijn, heb ik de spannende stap gewaagd. De eerste drempel succesvol geslecht!
Wat vertel je over jezelf?
Ook weet ik nog goed hoe ingewikkeld ik het vond om een datingprofiel op te stellen. Want ik wilde absoluut het K-woord en de impact daarvan op mijn leven vermijden. Want, zo redeneerde ik, daarmee prijs ik mezelf meteen uit de markt. Maar wat vertel je dan wel? Het duurde even voordat ik daarover een wijs inzicht kreeg, namelijk: focus je vooral op ‘Wat kan je nog wel?’ in plaats van ‘Wat kan je niet meer?’ Zodoende ontstond mijn profiel waarin ik vooral het accent heb gelegd op mijn liefde voor de natuur, muziek en nog veel meer. Alweer een horde genomen!
Wanneer vertel je ‘HET?’
Tamelijk vlot daarna werd ik gespot door een leuke man met wie ik inderdaad korte tijd heb gedate. Na wat heen en weer gechat over gemeenschappelijke interesses volgde na een paar weken de eerste live-date. Een wandelafspraak in een mooi natuurgebied, want verder was alles in Corona-tijd dicht. Toevallig is wandelen ook één van mijn favoriete hobby’s, dus dat kwam goed uit. Tot die tijd had ik in de chat angstvallig het woord ‘kanker’ vermeden en bij het uitwisselen van persoonsgegevens bewust ook mijn achternaam achterwege gelaten. Want ik dacht: Als ze eenmaal mijn achternaam weten en gaan googlen, ontdekken ze al snel mijn uitgebreide digitale kanker-footprint. Dat leek me niet fijn, dus ik moest HET van mezelf tijdens de eerste date face-to-face vertellen. Heel spannend! Maar had ik een keuze? Eigenlijk niet, want als je echt een relatie met elkaar wil, moet je open en eerlijk zijn, toch?!
Complimenten aan de leuke mannen
Ik zal niet gedetailleerd uitweiden over de reacties van de leuke mannen met wie ik heb gedate, maar een aantal complimenten is zeker op hun plaats. Ten eerste: geen enkele man heeft ooit moeilijk gedaan over het feit dat ik meestal ’s middags even moet rusten. Integendeel, ze hebben dat als vanzelfsprekend geaccepteerd en geïncorporeerd in alle leuke activiteiten die we samen hebben ondernomen. Ten tweede was de reactie van de meeste mannen op mijn angst voor een recidive best oké. Ze zeiden ‘Misschien krijg ik ook wel wat’. Daarna maakten we er een grapje over ‘Ja, wie weet krijg jij wel prostaatkanker’ en daarmee was de kous af. En dan die mooie online gesprekken met lieve weduwnaars die hun vrouw aan kanker of een andere vreselijke ziekte waren verloren. Ook zij durfden het best wel aan om een relatie te beginnen met een vrouw met een kankerverleden. De mooiste opmerking die me daarvan is bijgebleven is: ‘Je moet niet kijken naar wat er allemaal in de toekomst mis kan gaan, maar naar de tijd die we samen nog kunnen krijgen’. Hoe fijn was dat om te ontvangen!
Nog meer positiefs
En ik vond het héérlijk om mijn hart opnieuw open te stellen voor liefde, te genieten van het samenzijn en om opnieuw liefde te ontvangen. Voor zo lang als het duurde. Elke keer wanneer de relatie om verschillende redenen niet duurzaam bleek, was ik een beetje ‘heartbroken’. In terugblik overheerst echter vooral dankbaarheid. Dankbaarheid voor de ontdekking dat mijn grote hart het nog prima doet én dat er steeds nieuwe, leuke, lieve mannen op mijn pad komen. Voor de single mannen die dit lezen: wees gerust ik ben geen nymfomaan, mijn dates zijn nog steeds op de vingers van één hand te tellen, haha.
Niet alleen positief
Al dat daten was natuurlijk niet alleen maar positief, anders had ik inmiddels een nieuwe vaste relatie. Maar zover is het helaas nog niet. Soms was een man te introvert of écht te oud voor mij. Of hij vond dat ik te hard van stapel liep of wilde liever een relatie met een vrouw die dichterbij woonde. Of hij had niks met geloof, iets dat voor mij wel belangrijk is. Of hij zat nog midden in een (v)echtscheiding en onze fijne ontmoetingen werden daardoor steeds overschaduwd. Niet echt een gunstig gesternte voor een nieuwe relatie. De pijnlijkste opmerking van één van hen vond ik echter ‘Ik zie doordeweeks in mijn werk al genoeg huilende vrouwen’. Sorry hoor, ik ben een levenslustige, opgewekte vrouw, maar ben soms verdrietig over alle rottigheid die ik de afgelopen jaren heb meegemaakt. Dus af en toe een potje huilen hoort ook bij mij. Als je daar geen zin in hebt, passen wij inderdaad niet bij elkaar.
De belangrijkste ontdekkingen
De belangrijkste lessen die ik van daten heb geleerd deel ik hierbij graag:
- Geloof niet alles wat je denkt. Dus: problematiseer je kanker(verleden) niet te veel in je hoofd, want dat is maar een onderdeel van wie je bent.
- Onderzoek, experimenteer en leer van je ervaringen. Ofwel: onderzoek alles en behoud het goede.
- Blijf opgewekt en vol vertrouwen. Dat is de weg naar geluk!
Hoe nu verder?
Nu maak ik de tussenbalans op en neem ik even pauze. Even bijkomen van de emotionele rollercoaster van het afgelopen driekwart jaar. Daarna ga ik weer opnieuw daten. Totdat ik een leuke lieve man tref die bij mij past en ik bij hem, met al onze liefde, levenservaring, eigenaardigheden, butsen en schrammen. Want iedereen heeft wel wat en echte liefde overwint alles. All you need is love!
Lied: Love is all you need (Beatles, remastered 2009)
En jij?
Vind jij daten vanwege je medische verleden of huidige beperkingen ook zo spannend? Ik ben benieuwd hoe jij dit hebt aangepakt en of je de ware inmiddels hebt gevonden. Leuk als je je verhaal en eventuele tips wil delen! Datingtips van (super)gezonde lezers (M/V) zijn natuurlijk ook van harte welkom.
Ik wens je veel lentekriebels en liefde toe!
Levendige groet,
Christa
26 reacties
Hoi Christa, mooie blog!
Ik vraag me af hoe je bent gaan daten? Via een datingsite? En hoe heb je daar een keuze voor gemaakt? Ik vraag het uit nieuwsgierigheid, want ik ben nog lang niet aan daten toe. Maar wel benieuwd hoe je het hebt aangepakt.
Fijn om te lezen ook dat er doorgaans goed werd gereageerd. Ik vraag me soms wel af hoe dat zal zijn voor een weduwe met een kankerverleden... ;-) maar nogmaals, daar ben ik nog niet, komt tijd, komt raad.
Liefs, Mirjam
Hi Mirjam, ik ben hoger opgeleid dus heb gekozen voor een dating site die zegt dat ie dat als belangrijke doelgroep heeft. Dus ik heb voor Parship gekozen ( neen dit is geen reclame, want er zijn ook andere aanbieders voor HBO/WO). Ik heb een goede vriend en vriendin met ruime datingervaring dus die heb ik vragen gesteld en om tips gevraagd.ik heb hen mijn conceptprofiel tekst laten lezen en daarna ben ik in het diepe gesprongen.
als ik jou was zou ik je niet teveel zorgen maken over jouw achtergrond want iedereen heeft wel wat. Alleen zetten ze dat meestal niet in hun profiel en vertellen ze dat misschien niet in hun chat. Dus ik zou zeggen begin gewoon wanneer je voelt dat je misschien weer toe bent aan een nieuwe relatie en gun jezelf de tijd!
Zelf heb ik mooie persoonlijke chat gesprekken gevoerd met weduwnaars die hun vrouw aan kanker of een andere vreselijke ziekte waren verloren en zich niet lieten afschrikken door mijn verhaal. Dus ze bestaan!!
Groetjes , sterkte en alle goeds!
christa
Hihi, ik was één van de mannen op een datingsite die dus onder de noemer valt: Ja, maar ik kan ook prostaatkanker krijgen, hoewel mij dat totaal niet waarschijnlijk kon voorkomen. In ieder geval was het toen al bezig.
Ben de naam van die site even vergeten, maar de slogan was: daten voor hoger opgeleiden. Nou was ik dat zelf niet, vanwege mijn beperkte korte termijn geheugen, maar mijn denkniveau was dat wel.
Geen uitnodigingen gehad, wel veel verstuurd. En gelukkig keek mevrouw Zweef door de buitenkant en zag mijn ziel. Is het toch nog goed gekomen.
Hoi Zweef ,
wat fijn dat jij en mevrouw Zweef elkaar hebben gevonden! En idd super K dat jij het ook hebt. Even ter geruststelling. Ik ben bij die leuke mannen nooit begonnen over hun prostaat, daar vertelden ze uit zichzelf over nadat ik had verteld over mn kankerverleden. Daar waren ze allemaal zelf mee bezig: plaspilletjes, bloedonderzoek etc. Voor mij een nieuwe terrein, maar Dat hoort kennelijk bij 60-ers. En gelukkig allemaal niets aan de hand. Dat had ik voor jou ook een fijnere variant gevonden!
groetjes,
Christa
Sorry, 60-plussers die dit lezen, maar ik moet hier toch even om grinniken. Liefs! XXX
Zweef pakt het gelukkig luchtig op; het 'grapje' over prostaatkanker. Zelf vind ik het best een beetje kwetsend. Het valt me op dat van alle kankers, over prostaatkanker vaak luchtig wordt gedaan. Mannen boven de 60 enzo. Er gaan meer mannen dood mét als aan, dat soort opmerkingen. Maar het is wel gewoon kanker. Een ingrijpende vorm van kanker. En je kunt er ook aan dood gaan. Volgens mij hebben die date-mannen geen idee. Ik weet niet of hetzelfde grapje gemaakt zou zijn over bijvoorbeeld een hersentumor of longkanker.
In reacties onder de blog 'Sire-campagne: dooddoeners over de dood' (Viooltje) die in de nieuwsbrief stond ,worden opmerkingen over prostaatkanker ook als dooddoener genoemd.
Je hebt volkomen gelijk. Ik moest er om grinniken, maar dat is vooral omdat ik zelf, als ik zou gaan daten, moeite zou hebben mijn kankerverhaal te vertellen en dan verrast zou zijn als 60plusmannen over prostaatkanker beginnen. Hoewel het volkomen logisch is, want prostaatkanker kan net zo bedreigend zijn als iedere kanker. Maar meer in de trant van: een live-date en dan komt bij de potentiële kandidaat toch weer kanker om de hoek - omdat dat speelt op die leeftijd, voor mannen.
Ik hoop van harte dat ik niemand heb gekwetst met mijn gegrinnik.
Je grinnikte toch niet om prostaatkanker an sich. Maar om die mannen van boven de zestig, die het zelf ter sprake brengen.Daarom schrijf ik ook: zo'n man heeft geen idee wat hij zegt.
x
Vervolg flauwe (prostaatkanker) grapjes.
Hi ladies natuurlijk ben ik het met jullie eens dat kanker ( noch de prostaatvariant noch andere soorten) niet echt een onderwerp is om grapjes over te maken, want dat wens je toch niemand toe! Tegelijkertijd maken mensen soms ongelofelijk harde grappen over leven en dood, vraag bv maar es aan zorgpersoneel. Want dat brengt naast alle botheid ook ontspanning en dat hebben we met z'n alleen ook zo hard nodig. Daarom zijn flauwe grapjes over bloedserieuze dingen soms zo fijn, niet om te bagatelliseren of te kwetsen, maar om het leven iets lichter te maken. Tot nu toe werkt dat in mijn leven goed. En als iemand te bont maakt zeg ik dat gewoon. En ik ga er vanuit dat anderen dat omgekeerd ook doen.
Dus: lang leve iets luchtiger leven!
Je wilt niet weten hoe hard de grappen soms zijn die Lief en ik samen maken. En de harde grappen die we als lotgenoten onderling maken. ( lees de blog van Viooltje over grafschrift er maar op na). Als geen ander weten wij toch dat we de luchtigheid erin moeten houden.Dat hoef ik niet aan een zorgverlener te gaan vragen. Maar mijn punt is, dat ik er moeite mee heb als iemand die geen kanker heeft er grapjes over maakt. Omdat hij geen idee heeft hoe dat is. Dit punt wilde ik maken Christa.
Laten we er dan nu maar over ophouden en het hier ook maar verder luchtig houden.
Hoi Christa ,
Bedankt voor deze blog.
Ondanks dat ik me nu sinds paar maanden voorzichtig op het datingpad bevind, heb ik nog geen match gevonden. Het is vooral mijn angst….waardoor ik denk dat ik mannen afschrik met mijn kanker(verleden). En ik heb de lat zo hoog gelegd, volgens mij om te zorgen dat er niemand durft te proberen😂
Je geeft me trouwens wel weer moed. Vorige week dacht ik nog over stoppen.
Toevallig kreeg ik vanmorgen op EM de site voor hoger opgeleiden (😉) waar ik passief lid ben een berichtje.
Een weduwnaar, niet mijn type….maar in plaats van meteen een afwijzing te sturen heb ik toegestemd met een date.
Misschien met vervolg, misschien niet….maar ik ga het toch maar weer eens proberen.
ps ik heb nadat ik het vertelde wel een paar keer daarna een berichtje ontvangen dat er geen vervolg kwam. Ik weet niet of de echte reden werd doorgegeven maar dat maakt ook niet uit. Jammer maar niet meer dan dat.
En door….
groetjes Elly
Hoi Elly,
dank voor je openhartige reactie. Daten begint inderdaad bij jezelf is mijn persoonlijke conclusie. Dus als je zelf denkt ‘ ze willen me vast niet, want… ( vul maar in) , dan zet je jezelf eigenlijk al in de min. Vandaar mijn lange aanlooptijd inclusief pep talks van mijn vrienden om mijn belemmerende gedachten om te buigen naar iets positievere gedachten over mezelf. Verder mag je natuurlijk best kritisch zijn over het aanbod op jouw dating site. Spreken de foto’s en verhaaltjes je aan of vind je het allemaal maar niks? Dat kan natuurlijk ook hihi.
Daten is een scala van activiteiten, variërend van wachten tot iemand jou spot, zelf af en toe iemand een like-berichtje sturen, met mogelijk interessante mannen een beetje over en weer chatten over interesses, meteen via de chat je hele levensverhaal delen of meteen met iemand die je benadert telefoonnummers uitwisselen en direct live afspreken. Zelf houd ik vooral van het midden gebied. Dwz een beetje aftasten, zonder mezelf meteen helemaal bloot te geven of me in live ontmoetingen te storten met mannen waar ik nog helemaal niks van weet. En het verschilt per persoon hoe persoonlijk de chat gesprekken worden. Daar ben je zelf ook bij.
dus ik zou zeggen geef de moed niet te snel op en gun jezelf de tijd om voorzichtig via chat nader kennis te maken. Als je een leuke man live ontmoet is het altijd vroeg genoeg om ze te vertellen over je medische achtergrond. De meeste mannen die ik heb ontmoet deden daar niet moeilijk over.
Dus, het proberen waard! Als je het fijn vind kunnen we ook nog even 1-op-1 verder mailen. Zie maar.
PS zelf zit ik op PS, de andere site voor hoogopgeleiden
Groetjes en blijf vooral in jezelf en de liefde geloven! Dat doe ik ook.
Christa
Prachtige blog, Christa! En wat gun ik je die liefde! En alle singles die daar naar op zoek zijn, natuurlijk. Liefs XXX
Dankjewel Frie. Ik dacht eerst 3x is scheepsrecht, maar toch nog niet. Dus wordt vervolgd 🤪
Hey Christa en andere "daters" ,
Heel herkenbaar je blog over het daten.
Ik mag dan iets jonger zijn, plus ook nog eens als niet roker longkanker hebben doorleeft....Ik denk dat iedereen in zijn of haar leven recht heeft op een stukje geluk.
Maar ook ik heb lopen dubben, kan ik dit een ander wel aandoen? Wat als het toch verkeerd afloopt, enz enz. Maar indd ook zeker het stukje van mezelf naar "beneden" halen, door gedachten toe te laten problemen laten ontstaan die meer in mijn hoofd spelen dan dat dit voor anderen belangrijk is.
Ook heb ik de minder leuke reacties gehad, maar goed, ik waardeer dan de eerlijkheid meer, dan de mensen die zich niet uitspreken en gewoon "verdwijnen".
Tot op heden heb ik ook nog niet die ene lieverd gevonden, en met soms een pauze, vol goede moed weer verder gaan.
Dus even een dikke virtuele knuffel aan alle daters en bijna daters....
Just be you.....want het mooiste wat je kan worden is jezelf!
PS: ook ik gebruik humor, soms op het grove af, om soms wat te relativeren of om het ietwat "luchtiger" te maken. Echter ik ben het eens, met kanker, in welke vorm dan ook valt niet echt veel te lachen...
Hoi Zonnie,
Fijn dat je herkent wat ik schrijf. Ik denk altijd maar ' ik ben vast niet de enige die dit soortt kronkels heeft' haha. En net als jij zeg ik 'Ga voor de liefde! ' tegen alle daters! Ik wens jullie veel lentekriebels en fijne ontmoetingen toe. Zet 'm op!
Groetjes,
Christa
Wat een mooie blog en super herkenbaar! Ik was ook zo bezig met hoe anderen mij zouden beoordelen over het feit dat ik kanker heb gehad. Een vriendin van me zei juist dat ik er trots op mag zijn (niet op de ziekte natuurlijk, maar wel hoe ik me er doorheen heb geslagen) en dat mijn levensverhaal me juist interessanter en vooral echter maakt. En ook ik heb vooral positieve reacties gekregen. De paar negatieve reacties of mannen die gewoon verdwenen als sneeuw voor de zon kon ik vrij makkelijk los laten, omdat ik dat juist verwachtte.
Merkte tijdens het daten aan mezelf dat ik mezelf heel snel ging verdedigen en vaak meteen ook benoemde dat ik mijn borst nog heb. Alsof ik bang was dat ze anders weg zouden rennen. Maar de meeste mannen verwachtten dat ik geen borst meer had en waren ook met me gaan daten als ik dus 1 borst minder had. Dat gaf mijn vertrouwen in de mensheid weer rustig aan terug! En zorgde ervoor dat ik stapje voor stapje mezelf ook steeds meer kon accepteren.
Los van dat iedereen er anders mee om gaat, kan ik wel zeggen dat het daten(1 op 1) me goed is bevallen. Soms deed ik ook weleens mee met van die wandelevents en dat maakte me heel ongemakkelijk. In een groep wordt al vaak snel gevraagd wat je doet en dan voelde ik me heel snel heel klein worden. In een groep vond ik het minder prettig mijn privé situatie uit te leggen. Maar het niet benoemen voelde ook weer niet goed. Alsof ik dan niet echt bestond.
Dus heb toen besloten dat ik zulke events niet meer ging doen.
Ik kan in ieder geval vertellen dat ik sinds kort een relatie heb na vele dates en deze man geeft mij het beste gevoel ooit! En dat door gewoon mezelf te zijn met het kanker rugzakje erbij!
Hoi Nini, fijn dat ze nog bestaan: mannen die van je houden precies zoals je bent en je het beste gevoel ever geven. En een mooi voorbeeld van de aanhouder wint. Dat is denk ik voor allerlei mensen (M/V) die na kanker daten bemoedigend om te lezen. Veel geluk met deze meneer en dankjewel!
groetjes
Christa
Hey lieve allemaal,
Na het lezen van deze blog moet ik gewoon even mijn verhaal doen om een positief verhaal te vertellen en hopelijk jullie kracht geeft bij het daten.
Ik heb mijn vriend leren kennen net na mijn eerste ronde chemo’s voor borstkanker. Voordat ik beide borsten liet amputeren. Na de eerste avond gebeld te hebben met elkaar heb ik het de 2e dag aan hem verteld. Hij reageerde zo positief en was blij dat ik het zo snel durfde te vertellen. Dat gaf aan hem vertrouwen dat ik zoiets heftigst met hem wilde delen. Ik vertelde dat ik niet echt op zoek was naar een nieuwe vriend maar meer op zoek was na wat afleiding. We belde elke dag met elkaar en een week later hoorde ik dat ik uitzaaiingen had en 9 maanden aan de chemo moest. Weer dat hele traject van chemo’s en ook nog zo lang. Ik heb hem toen gevraagd als je wilt rennen doe dat dan! Ik geloof dat ik hem wel 3x die optie heb gegeven maar elke keer zei hij we weten niet hoe laat het is. Voor hetzelfde geld loop ik morgen onder de tram. Het leven staat geschreven en wij zijn elkaar niet voor niets tegengekomen. Tranen heb ik gehuild om zijn woorden. Iemand kiest voor mij en met mijn ziekte. Het mooiste aan dit verhaal is dat wij elkaar voor het eerst gezien hebben de dag dat mijn borsten geamputeerd werden. Het was corona en er mocht maar 1 persoon per dag komen en in de middag was daar natuurlijk mijn moeder. Hij sloeg alle regels overboord en is stiekem het ziekenhuis en mijn kamer binnen gekomen. Lag ik daar na 5 uur operatie en zonder borsten. Hij had een tas vol lekker bij zich en bloemen. Hij pakte mijn hand en dat voelde zo ontzettend goed. Vanaf die dag zijn we onafscheidelijk en ik ben zo ontzettend blij met hem.
Dus lieve allemaal ik hoop dat dit bericht jullie kracht en moed geeft want ook al zijn we ziek of waren we ziek de liefde overwint alles maar dan ook echt alles! Liefde is krachtiger dan wij denken ♥️
Hoi Jacinda, wat een fijn, positief verhaal om te lezen. Dankjewel voor het delen. Superfijn dat deze lieve man echt van jou houdt en zich niet heeft laten afschrikken door jouw kanker. Ik lees dat je nog in het behandeltraject zit. Dus ik wens je een goed verder herstel en nog heel veel ware liefde met je vriend!
groetjes
Christa
Hoi Christa en alle anderen,
Mooie blog!
Daten zonder kanker is( was ) wat mij betreft toch al gedoe; kon er gelukkig altijd om lachen als de date weer niets geworden was. Of zoals ik tegen collega's altijd grapte; gelukkig had ik het bonnetje nog.
Ik was gaan daten na een relatie van 18 jaar die stuk liep tijdens mijn kankertraject. Toen ik weer herstellende was begon ik voor de grap met een datingsite; vond het wel leuk maar het bleek toch niet helemaal mijn ding. Juist op het moment dat ik zat uit te vogelen hoe ik weer van de site af kon komen en mijn abbonement stop kon zetten ( aanmelden makkie, stoppen iets lastiger ) kreeg ik een berichtje..... Uit nieuwsgierigheid heb ik toch maar even gekeken en uiteindelijk hebben wij de hele zaterdag zitten kletsen. Na een aantal weken van bellen en appen hebben wij afgesproken. Voordat wij elkaar zouden zien heb ik wel mijn ziekte ter sprake gebracht. Hij wuifde dit weg; het lag immers achter mij en wij gingen toch voor de toekomst?
Het klikte en wij waren dikwijls bij elkaar en hadden het geweldig. Echter na 1 jaar kwam de kanker terug en deze keer snoeihard........... De kanker is gemuteerd dus behandelingen slaan niet meer aan het is alleen nog operabel. Op dat moment dacht ik dat de relatie ook voorbij zou zijn maar ik kreeg een enorm lief antwoord; Ik ben liever een paar jaar gelukkig met jou dan dat ik je nu laat gaan en al het moois moet missen. Wij hebben een ontzettend leuk jaar gehad, het komende jaar zal iets minder zijn maar wij blijven positief; liefde overwint alles!!
Dit alles is inmiddels al weer 4 jaar geleden en ik ben er nog. En ja wij zijn nog samen!!
Dus lieve allemaal; ga gewoon daten, heb geen angst!! Je hebt verdorie kanker achter de rug ( of je hebt het nog ) dus je bent toch zeker nergens meer bang voor. En diegene die afhaakt omdat hij/zij bang is voor jouw ziekte; beter nu dan wanneer je ze echt nodig hebt en ze je laten vallen.
Ik wens iedereen liefde maar vergeet vooral niet van jezelf te houden!
Hoi Mopo, wat een mooi, inspirerend verhaal. Dankjewel voor het delen. Ik wens je nog goede jaren met je lief!
groetjes,
Christa
Ik heb al een aantal datingapps geprobeerd.
Merk wel dat mijn selectie soms erg kort door de bocht is.
Oh jij houd van wandelen, dat kan ik niet, dus kruisje
Oh je sport, dat kan ik niet, kruisje
Reizen? Kruisje
Enz enz.
De gedachte erachter is dat ik dan al gelijk niet kan delen in een passie van iemand.
En als ik heel eerlijk ben is er ook een stukje jaloezie dan.
Maar er blijft ook niet veel over ..
Het is dus nog nooit tot een echte date gekomen.
Misschien moet ik toch iets minder streng zijn.
Want om nu de rest van mijn leven alleen te blijven lijkt me ook niet zo fijn.
Hoi Monique, het padje van 'dat kan ik niet (meer)' ken ik zelf ook goed. Dat is inderdaad niet goed voor je zelfvertrouwen. Want als we onszelf vergelijken met 'gezonde mensen'- nou ja wat heet? niemand is 100% gezond- komen we er vaak bekaaid af.
Oke, laat die lange afstandswandelaars die graag samen in verre landen grote bergen willen bedwingen of tot s avonds laat samen op stap willen zijn 'eerst gezellig eten in een restaurantje, daarna naar een theatervoorstelling, gevolgd door een onstuimige nacht' dan maar aan je voorbij gaan. Er zijn toch vast ook leuke, lieve, single mannen met minder extreme interesses en hobbies? Die jou bovendien een leuke vrouw vinden. Zonder dat je al die extreme inspanningen hoeft te leveren als bewijs?
Ik zou zeggen: de moeite van het onderzoeken waard!
ik wens je mooie ontmoetingen toe!
groetjes
Christa
Het is fijn om jouw verhaal te lezen. Dankjewel daarvoor! Daten na (of ook, mét) kanker is geen evident verhaal. En hoewel ik zelf ook al positieve ervaringen heb gehad en hele lieve woorden heb gehoord, blijft het in mijn hoofd een no go… hoewel ik het toch zo enorm graag zou willen. Gewoon iemand waarmee je leuke dingen kan ondernemen! Iemand waarmee je nog uit het leven kan halen wat je er écht uit zou willen halen… maar waar je op je eentje niet meer toe komt. Ik denk dat ik een soort van mentale klik moet maken. Want dat is de start, de mindset in de juiste richting krijgen. Misschien komt het nog…
dankjewel voor je blog!
Minne
Hoi Minne, dankjewel voor je openhartige berichtje. Heel herkenkbaar!
Stiekum ben ik wel eens jaloers op al die aardige lotgenoten van ons die al heel lang (hopelijk) gelukkig zijn getrouwd. En die ook toen ze ernstig ziek waren een liefhebbende echtgenoot hadden. BIj mij was dat helaas niet het geval want 2 maanden voor ik mijn diagnose kreeg was ik na een huwelijk van 16 jaar op mezelf gaan wonen. Heel pittig om ziek en solo te zijn, maar dat is een ander verhaal.
Wat ik ook bij gezonde vriendinnen om me heen zie: voor daten heb je moed nodig. Maar daten met/na kanker voelt voor mij (en jou en anderen) als daten met een soort van blok aan je been. Behalve fysieke beperkingen (bv niet fit genoeg zijn om de hele dag met een leuke vent op stap te gaan) zijn er idd ook mentale dingen. Die mindset, waar ik over blog en waar jij ook last van hebt. Dus misschien eerst maar zorgen dat je lekkerder in je vel komt te zitten, positievere gedachten over jezelf krijgt en genieten van je vriendinnen, vrienden en familie en leuke dingen doen En jezelf wat meer tijd gunnen, want je zelf onder druk zetten werkt natuurlijk ook niet echt.
Groetjes en succes!
Christa