Nieuw jaar nieuwe kansen en ja hoor nieuwe ziekenhuisblunders
Nieuwjaarsdag half versuft doorgekomen. Niet door drank, maar door gretige pyromane bewoners die maar geen genoeg konden krijgen van knallen en tot diep in de nacht oorlogsgeluiden de buurt door joegen.
Maar 2 januari begon toch erg te lijken op luctor et emergo; ik krabbelde op. Ik had een afspraak staan met een vriendin, die heel lief al had aangegeven dat ze zich zou aanpassen aan wat ik kon. God wat word ik daar kregelig van. Van het feit dat vriendinnen (veel ouder dan ik of ooit veel minder fit) zich nu aan mij moeten aanpassen, wat voel ik me dan patiënt in het kwadraat. Ik heb besproken dat ik me beter voelde, dat vermoeidheid het grootste risico was dat ik kon lopen en dat ik de deur uit wilde, een echte dag uit, zoals gewoonlijk.
Het werd een heerlijke dag. Niet in de laatste plaats omdat bleek dat de trol in mijn achterwerk zich aan het terugtrekken is. Ik heb mij zo goed als normaal door Rotterdam kunnen begeven en mij bijna in mijn eigen, pittige wandeltempo kunnen voortbewegen. Dat geeft de burger moed. Verder kwamen we bij toeval (bestaat er zoiets als...) terecht in de nieuw geopende overdekte markt. Voor mij the ultimate challenge om te testen hoe mijn innerlijk gestel zou reageren op al dat (merendeels verantwoorde) voedsel, waar ik normaal gesproken van ga watertanden. Ik zat nog op vloeibaar, koude yoghurt en warme soupjes. Helaas bleek groente me nog steeds af te stoten, maar had ik geen kokhalsneigingen bij de geuren in de markt. Heb uiteindelijk een vegaburger naar binnen gewerkt, zonder brood (witbroodfase heb ik afgesloten) waar een gesalste avocado op lag. Smaakte en bleef erin. Na afloop van onze dag uit, toen ik mijn vriendin gedag omhelsde, kwamen spontaan tranen. De kanker zei ik, omdat ik niet kon zeggen hormonen. Of bestaan er kankerhormonen waardoor je om het minste geringste volschiet? Ik appte haar later vanuit de metro, nadat mijn analytische geest had bedacht waar die tranen precies vandaan kwamen (hoef ik niets voor te doen, gaat vanzelf) Het was weer zo'n scheutmoment. Bijna vergeten dat er "iets" is en dan direct in die flits van de omhelzing het weten. Je had een leuke dag Anneke maar vergeet niet dat je kanker hebt. Ook al loop je straks weer als een kievit, ook al is de pijn in je bovenlijf verwaarloosbaar (afkloppen!), ook al heb je amper last van je oog, je hebt Kanker, met een hoofdletter. Bam!
Als ik die afspraak niet had gehad was mijn dag verpest geweest door een eerder telefoontje met ziekenhuis petscan over mijn tweede petscanafname. Eigenlijk was het al het tweede telefoontje in 2015 dat bewees dat ik ook dit jaar als een waakhond mijn (genezings?!) proces zou moeten bewaken. Want als je het hebt over strijdbaarheid, een term die kennelijk geliefd is onder kankerpatiënten en zo mogelijk nog meer onder hun naasten, dan uit zich dit in mijn geval in m'n kritische houding naar artsen en anderen die menen beslissingen over mijn leven te kunnen nemen. Want daar ben ik nog altijd zelf bij!
De lijst die ik ben gaan bijhouden vanaf de eerste misser is inmiddels bijna twee A4tjes lang. Ik kopieer hem als volgend blog, om doorheen te scrollen.
NB!!
De Postcodekanjer (is niet de postbode maar 43 miljoen euro in dit geval) is in mijn postcodegebied gevallen en ik heb geen lot. Stiekem hoopte ik dat ze wel zouden aanbellen en dat ik dan kon zeggen: " Ik heb kanker al als lot". Zo graag de reactie op die gezichten willen zien......