Chaotische opluchting

En dan is het eindelijk zo ver, na al die weken wachten, wachten en nog eens wachten. Dagen vlogen voorbij, de uren keek ik na en de minuten tikte in mijn oren. 
Eindelijk, mijn prinses gaat geopereerd worden op 19 november. 

Blij dat we zijn! Maar oh nu gaat het pas echt beginnen.

Snijden hakken zagen, die verdomde tumor eruit pellen en op naar het herstel.
De corona maakt het natuurlijk dan ook niet gemakkelijker voor mijn prinses, haar lieve ouders en stiekem ook mijzelf. Want het bezoek is niet zoals het zou moeten zijn. De eenzame dagen kunnen gaan toeslaan. Wat moet ik doen als mijn mooie vrouw verdrietig in dat bed ligt en ik hier maar een beetje mijn nagels zit op te eten. Want wat kan ik nou op die afstand.. Videobellen it is, dat is wat ik constant hoort.. Ja.. Maar wacht maar als jou levenspartner daar ligt en jij niets kunt betekenen..

ONMACHT!

Dan weet je pas beter, want het is niet zoals het zou moeten zijn.. Natuurlijk is deze hele chaotische zooi niet zoals het zou moeten zijn. 
Maar weet je wat, mijn vrouw is dan uit handen, maar anderen mensen zorgen voor haar. Dat moet mij maar troost bieden. Gelukkig hebben wij lieve vrienden en lieve familie die stuk voor stuk weer voor ons zorgen en onze troost bieden. 

Ik bedank hen vanuit mijn hart. Want hoe had ik dit moeten doen als ik er alleen voor stond om mijn prinses te ondersteunen. 
Bedankt! 

De tijd gaat aanbreken en wij gaan gewoon door met ons leventje. We will see what's next,but for now we make a promis. We are alive, and we go life again.

Lieverd jij kan dit, en ik ben zo trots op jou!