En dan, plotselinge stilte

Het was 19 november en de grote dag was aangebroken. Ik kan mij nog goed inleven in het moment wat ik voelde toen ik haar moest wakker maken. 'Schat, we gaan douchen. We moeten zo weg, je moeder kan hier elk moment zijn.' Mij kennende was ik natuurlijk weer zo zenuwachtig dat ik mijn wekker om 04:00 zette terwijl we pas om 05:30 op hoefde te staan. De kippenvel, de knoop in de maag, oh wat was dat een pretje... Not. 

Dat is helemaal niets vergeleken met  bij wat er gebeurde die week, wat een rollarcoaster. Ik gun het geen mens, ik voelde me als een kind die zich weer eens veel te vol gegeten had tijdens de feestdagen en alles onder zou braken. Die angst, frustratie, machteloosheid en onmacht, echt waar. Ik wil dit nooit meer. 

Terwijl mijn prinses gewoon haar vrolijke zelf was en vrolijk in haar blote kont stond om maar dat operatiejasje aan te trekken ging ik kapot van binnen. Zou ze bang worden? Zou ze mij missen? Zou ze verdriet hebben? Daar had ze natuurlijk geeneens de tijd voor maar toch, je denkt een hoop als partner van. En daar begon het volgende nachtmerrie verhaaltje dan ook. Met die vrolijke blote kont.

Als ik mijn vrouw kon terugtrekken uit deze ellende had ik het met liefde gedaan, oh wat had ik graag gezien dat ze dit niet hoefde mee te maken. Het maakt me zo boos. Die onmacht weer. 

De uren van deze dag duurde lang, maar het vloog op zich ook best wel voorbij, ik deed maar wat. Hier en daar een winkeltje in, lunchen met mijn ouders in Rotterdam terwijl zij in Leiden lag. Het voelde maar raar maar toch ging de klok door en stond ik zo weer op de trein op naar mijn schoonouders. Want voor je het weet kon je weer bij je lieve vrouw knuffelen.. Nou liep dat weer even anders natuurlijk. Een harde klap op je achterhoofd, wakker worden!! 

Om 16:00 werd ik gebeld door het ziekenhuis door de chirurg.  Ze vertelden mij dat ze klaar waren na 9 uur met de operatie en alles is goed gegaan. Helaas vertelde ze mij wel dat de kanker net wat erger was dan ze voorheen gedacht had. Ze is weer dicht genaaid. Ze hebben weggehaald wat weg te halen viel en daar blijft het bij. Voor nu. De schildklier is weg en de lymfeklieren zijn weg. Maar het beetje uitzaaiingen bleken erger dan gedacht, de tumor bleek groter dan de gedacht en als klapper op de vuurpijl: 'We hebben een tweede tumor aangetroffen...............' en het viel stil. Mijn hoofd dacht van alles en mijn hart bonkte in mijn keel. Net op het moment dat ik in de bus zit naar mijn schoonouders, want ja, stil zitten kon ik niet, waar ik achteraf spijt  van heb, krijg ik te horen dat mijn vrouw nog meer kanker heeft. Er zit een tumor op haar stemband en zij durfden dit niet weg te snijden. Vervolg van de behandeling gaat door op de manier hoe wij die al wisten, de jodiumkuur/radioactieve slok moet de tumor laten verdwijnen en als dit niet lukt dan moet ze alsnog geopereerd worden, met wellicht alle gevolgen van dien. Daar gaan we weer, attractie nummer zoveel, ik ben de tel kwijt. Hup kop op en borst vooruit..... is wat iedereen zegt, maar ja op dit soort momenten zou je ook het liefst iedereen de mond willen snoeren. Soms moet je even heel hard huilen om weer verder te kunnen. Dus dat deden we dan ook maar. Na 4 lange nachten in het ziekenhuis mocht ik mijn meisje weer ophalen en wat een genot. Nu zit ze voor mij op de bank stickers te sorteren van het plaatselijke buurtboek, iets om te verzamelen terwijl ik net maar de kerstboom heb opgetuigd. Je moet wat in deze tijden, maar we blijven positief. Het herstel is het allerbelangrijkste en dan zien we weer verder! 

We geven niet op!