En dan slaat de paniek echt toe

Ik had al ruim een jaar vage klachten. Regelmatig helder bloed bij ontlasting. Daar schrik je van, maar als je dan gaat googlen, dan valt het wel mee. Aangezien ik best hypochondrisch aangelegd ben liet het me niet los. Toch maar even langs de dokter. 

Dokter zag niets. "Je zou even naar een chirurg of proctoloog kunnen gaan". Enfin, dat doe je dan. Ik kwam bij Helder Kliniek terecht, minder wachttijden en het wordt gewoon vergoed.  De vriendelijke arts zei direct bij het onderzoek "oh, u heeft aambeien, best heftig ook". Dat was best een opluchting, ik maakte me heel druk en het was "maar" aambeien.  Ik ben dat jaar (2018) nog een keer of 6 bij Helder geweest.

In juni veranderden de klachten, ik moest onregelmatiger naar de wc, nog steeds veel bloed. Ik was wel net begonnen met een koolhydraat-arm dieet dus in eerste instantie dacht ik nog dat het daar van kwam.  Maar in mijn achterhoofd bleef een stemmetje zeggen dat het niet klopte, dus toch weer in december naar de proctoloog.  "Als u zo ongerust bent, dan kunnen we ook een colonoscopie laten doen".  Toen begon ik me echt druk te maken, ze zei wel dat het voor mijn gemoedsrust was, maar toch, als ze dat zegt, dan zal daar toch ook wel aanleiding voor zijn?

Gisteren, 24 januari was het zo ver, de colonoscopie. De behandeling zelf viel me mee, fijn is anders maar ik had weinig pijn. Ik zag niet zo zeer op tegen de behandeling zelf, vooral naar de uitslag. Ik was zo bang dat het mis zou zijn!

Ik kreeg bijna meteen de uitslag. "ik heb slecht nieuws voor u, we hebben een tumor aangetroffen". Wat een klap is dat! Zweet brak me uit, mijn vrouw begon van schrik te huilen. Ik kon het niet geloven. Hoe dan? Waarom dan? Ze kon me uitleggen dat het overduidelijk darmkanker was, er was een biopt genomen, maar ze kon nu al met zekerheid zeggen hoe de vork in de steel zat.  Ze raadde me aan om naar Antonie van Leeuwenhoek te gaan, ze zou alles de volgende dag doorsturen en waarschijnlijk kan ik daar 4 feb. terecht.

De rit naar huis (bijna 1 uur rijden) was onwerkelijk en grote paniek maakte zich van mij meester. Ik kon niet meer nadenken. Er speelde een hele slechte film in mijn hoofd af. Thuis gekomen hebben mijn vrouw en ik ongeveer de rest van de avond in elkaars armen gelegen, beide nog in blinde paniek. In bed beland heb ik geprobeerd te slapen, maar die trein van gedachtes en emoties kwam maar niet stil te staan. Vaak als ik lig te malen ga ik een podcast luisteren of een serie kijken op m'n tablet; zo stopt het nadenken en val ik alsnog in slaap. Deze nacht lukte dat niet. Maakte niet uit wat ik opzette, de paniek bleef op de voorgrond aanwezig. Ik heb uiteindelijk net aan 2 uurtjes geslapen. Mijn vrouw niet veel meer.

De volgende ochtend (vanochtend) heb ik de dokter gebeld, ik wilde een gesprek en kalmeringsmiddel om de paniek enigszins de baas te worden. Ik mocht gelukkig gelijk oxazepam halen, en tegen einde middag had ik een gesprek. De oxazepam doet nu zijn werk, de rust is enigszins in mijn hoofd teruggekeerd en ik voel me nu strijdlustig in plaats van bang. Die kanker ga ik de baas worden! Ik heb altijd al een beeld gehad dat ik met mijn lieve echtgenote als 2 oudjes hand in hand op een bankje in het park naar voorbijgangers zitten te kijken. Samen genieten van de frisse lucht, elkaars aanwezigheid. Dit is mijn doel en hiervoor ga ik knokken.

Net nog een tijd gechat met een kennis die hetzelfde heeft meegemaakt en inmiddels 4 jaar schoon en kankervrij is. Dat geeft me hoop, ze zei dat je deze strijd positief in moet gaan en dat dat de helft van je behandeling kan zijn. Doemdenken en fatale gedachtes dragen niets bij, alles moet in het licht staan van je herstel. Het was fijn om met zo'n positief persoon te praten. 

Komende 1,5 week wordt een emotionele rollercoaster, tijd van onzekerheid over hoe het er echt uitziet, of er uitzaaiingen zijn en of het operabel is. Allemaal zaken waar ik nu mijn stinkende best voor ga doen om ze positief te blijven benaderen.