Wat je NIET moet zeggen tegen iemand met kanker

Onderstaande zijn reacties die ik heb gehad uit mijn omgeving. De reden dat ik deze opschreef, is zodat ik vervolgens mijn emoties goed kon verwoorden voor in de toekomst. 

Gelukkig heb je de 'goeie' soort kanker! / Heb je wel een 'goeie' soort kanker?

Alle kankers in welke mate halen je leven compleet overhoop.

Je moet wel positief blijven he! 

Patiënten moeten worden aangemoedigd om al hun gevoelens te voelen. Gevoelens opkroppen heeft op de lange termijn ernstige gevolgen. Zeggen dat we positief moeten blijven bagatelliseert de ernstige situatie waar we in zitten. Iedereen gaat anders om met dit proces, dus respecteer ieders gevoel en proces. Plus, positieve mensen gaan ook gewoon dood aan kanker.

Zelf kan ik daar enorm onzeker van worden, en het gevoel hebben dat mijn sombere emoties er niet mogen zijn. Oftewel, je goede bedoelingen bereiken juist het tegenovergestelde!

Je bent gelukkig nog geen 40 - (tegen iemand met bmhk en een kinderwens)

Nope, geen 40. Maar of ik mijn baarmoeder kan behouden, en of ik ooit moeder mag worden, dat is allemaal enorm onzeker nu. En daar heeft mijn leeftijd niks mee te maken.

Geen enkele vrouw weet überhaupt voor een zwangerschap of ze wel zwanger kan worden - (wederom tegen iemand met kanker en een kinderwens)

Klopt. Maar voordat ik bmhk had, dacht ik daar toch een stuk positiever over dan nu! Je verliest een stuk onbevangenheid. Waar een gezond koppel leuk en gezellig gaat proberen kinderen te krijgen, zullen wij dit (hopelijk) moeten proberen met een geschiedenis van kanker en operaties. En in een slechter geval met IVF en een keizersnede. Zaken waar ik hiervoor geen seconde over na had hoeven denken. 

Daarnaast is onvruchtbaarheid niet te vergelijken met iemand die onvruchtbaar is dood kanker. Naast het feit dat je geen kinderen kan krijgen, worstel je als kankerpatiënt nog met veel meer dingen. Zoals de angst om dood te gaan, medische behandelingen, recidiefen, lichamelijke gevolgen van de (kanker)behandelinge enz. Iemand die gezond is, en onvruchtbaar (wat ook al intens erg is), heeft die problemen niet. 

Tsjah, dit is wel de leeftijd waar op het het meeste voorkomt

Een miskraam komt vaker voor dan baarmoederhals kanker. Maar wanneer je vriendin net haar kind is verloren, kom je toch ook niet met 'leuke' feitjes?! Het is ondenkbaar, punt.

Mijn broer/oom/tante/opa/neef/oma moest maaaanden wachten op behandeling. Ik hoop dat het bij jou sneller gaat!

Wauw, dank! Als iemand net heeft gehoord kanker te hebben, dan kan je er vanuit gaan dat diegene al best bang is. Dus probeer hier vooral geen extra angst aan toe te voegen.

God geeft je nooit meer dan dat je aan kan.

Dan ga je er sowieso al vanuit dat iemand in God geloofd. En zou een persoon zelf mogen bepalen wat hij/zij/hen aankan?!

Je kan morgen ook geraakt worden door een bus.

Klopt, maar dat zou dan redelijk onverwachts komen. Wanneer je de diagnose kanker krijgt, komt alles toch ongemakkelijk dichtbij. Laat eventueel relativeren aan de persoon zelf over, vul dit niet in. Je weet bijna nooit het hele verhaal, en je kan er mensen enorm mee kwetsen. Niemand is blij met kanker, groot, klein, makkelijk te behandelen of helemaal niet.

Je moet er gewoon niet teveel over nadenken.

Oh, is dat het?! Ok, dan stop ik toch gewoon. Echt, ik applaudiseer de mensen die dit kunnen. Zomaar een knop omzetten, en klaar. Maar verwacht dit aub niet van iedereen. De druk om er zo perfect mogelijk mee om te gaan is al enorm. En als ik over mezelf praat, bij elke gedachte kom ik vroeg of laat uit bij 'kanker'.

Daarnaast is de angst omtrent de kanker geeneens een specifieke gedachte, maar meer een continue sluimerend gevoel.

Al mijn problemen vallen echt in het niet bij die van jou. 

Leed is leed. Zoals eerder gezegd, je kan alles weg relativeren. Niet doen! Dus mocht je even willen klagen over je werkgever, je kinderen of welke kleur je in hemelsnaam op de muur wilt doen, graag! Zelf vind ik praten over koetjes en kalfjes nog enorm fijn! Het kan tijdens een gesprek gebeuren dat ik soms even weer overschiet naar kanker (want weet je nog, al mijn gedachten komen uit bij kanker). Maar dat betekent niet dat jij er niet mag zijn. Juist wel, en juist nu. 

Gelukkig ben je er op tijd bij!

Dat is mijn inziens iets te voorbarig. Zodra er al een tumor zit, zodra er kankercellen zijn, ben je per definitie al te laat. Dit zeggen tegen iemand die operaties en/of behandelingen moet ondergaan, dat kan wat ongevoelig overkomen aangezien de prijs die wij moeten betalen hoe dan ook hoog is. 

Niet opgeven he / wel volhouden hoor!

Ik weet oprecht niet hoe ik om moet gaan met bovenstaande commentaren. Het is niet dat ik een marathon ren, en de laatste 1km even heel pittig is ofzo en ik even aangemoedigd moet worden om niet op te geven. Niemand die ik ken met kanker geeft op, we ondergaan alle slopende behandelingen, want niemand wit dood. 

Maar de doorzetter wint!!

Ohmygosh, we hebben het niet over het in elkaar zetten van een Ikea kastje he?! Iedere patiënt zet door, iedere patiënt doet alles om beter te worden. Maar niemand heeft het overleven van kanker in de hand. Dit is zo mega pijnlijk en niet empathisch. 

Het komt allemaal goed! 

Zolang jij geen helderziende / beste oncoloog ter wereld bent, kan jij hier niets over zeggen. Je weet het niet, niemand weet het. Je helpt hier niemand mee. 

Maar vergeet niet, wees dankbaar dat je er nog bent. 

Nee dat hoeft echt niet altijd. De prijs voor "er nog zijn" is onmenselijk hoog. Je lichaam naar de vernieling, je vruchtbaarheid, je toekomst, nooit meer kunnen werken. En dat op een leeftijd terwijl je dat juist allemaal aan het opbouwen bent. Waar andere leeftijdsgenoten gezond zijn, werken, kinderen hebben, een huis kunnen kopen, kunnen sporten etc. Waarom moet ik dan maar dankbaar zijn dat ik er in ieder geval nog ben, dat is maar één puzzelstukje, en ik wil ook een grotere puzzel! Wanneer gezonde mensen het lastig hebben met iets opper ik toch ook niet de hele tijd: "Nou, wees blij dat je geen kanker hebt". Het bagatelliseren van emoties is niet helend, en helpt niet. 

Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. (Mvt ouderschap)

Zolang je niet weet waar je het over hebt, kan je soms beter je mond dichthouden.  Adoptie ligt al bijna 2 jaar stil vamwege de vele misstanden. Er worden teveel kinderen gestolen of gemanipuleerd afgepakt. Ik zal nooit moeder worden, ten koste van een andere moeder. 

Daarnaast kan je bij bijna alle landen pas na 10 jaar kankervrij zijn adopteren. NL adoptie is een kans, maar er worden hier enorm weinig kinderen ter adoptie afgestaan, aangezien wij een goed financieel vangnet hebben en niet meer leven in de jaren 50. Dan heb je nog Amerikaanse adoptie volgensmij, maar dat kost zo 60.000 euro. Voor normale burgers niet echt haalbaar. 

De enige 'echte' optie, is draagmoederschap. Maar dan moet je maar toevallig iemand in je omgeving hebben die die enorm pittige taak op zich wil en mag nemen. Want een vreemde die zoiets bijzonders voor je wilt doen zonder bijbedoelingen, dat gebeurd niet veel. Oftewel, de kans is nihil. 

Laat de emoties voor ongewenste kinderloosheid in ieder geval gewoon bestaan. Wij mogen dit zwaar vinden en wij mogen hierom rouwen. Dat gaat niet beter worden doordat iemand zegt dat wij die emoties niet mogen hebben. 

Disclaimer: Ik ben mij ervan bewust dat de meeste reacties uit een goed hart komen (daar gaan we van uit in ieder geval). En ik zal ook zeker niet voor iedereen praten, iedereen en ieder proces is anders. En wie weet zou ik me in een omgekeerde situatie ook wel 'schuldig' hebben gemaakt aan pijnlijke opmerkingen, maar het leven is een continue leerproces ;-)