De 3 maanden scan

Er zijn alweer 3 maanden voorbij. Ze zijn voorbij gevlogen. 

Ik ben weer begonnen aan de tamoxifen. En de bijwerkingen zijn weer aanwezig. Ik had stiekem gehoopt dat ze een stuk minder zouden zijn, maar helaas. Heb een aantal dagen gelopen als een belachelijk oud vrouwtje, ik had de nacht ervoor kramp gehad in mijn kuiten. Niet te doen. 

De buikpijn werd ook niet minder. Weer naar de gyneacoloog, blijkt er vocht in mijn baarmoeder te zitten wat er niet uit gaat. Wellicht dat dat de oorzaak is van mijn buikpijn, dus proberen het eruit te krijgen. Poging 1, zonder vedoving, het zou in principe een simpele ingreep zijn. Helaas mislukt. Gelukkig geen pijn. Poging 2, met plaatselijke verdoving, nog steeds een simpele ingreep, weer mislukt. Poging 3, ik koos voor algehele narcose, nog steeds een simpele ingreep. Wel vocht eruit, maar wat blijkt nu, is mijn baarmoeder compleet verkleeft. Waarschijnlijk is het vocht niet de veroorzaker van de pijnklachten, ik hoop het in ieder geval wel.  In januari een controle afspraak en dan bespreken we of en wanneer de baarmoeder er uitgaat. 

Maar goed, de mri scan. 

Eerst in de week voor de scan bloedprikken. Ik had een beginner, prima ook zij moet oefenen. Kleine vlinder, rechter elleboog. Helaas. Geen bloed, valt de naald er ook nog uit, dan wel bloed. En genoeg bloed, alleen niet in het buisje.

Poging 2 door een ervaren persoon, weer geen bloed. Dan op mijn hand, 3e keer mis, gelukkig 4 keer is scheepsrecht. Al ging het niet van harte. Dit is voor het eerst dat ik mij na het bloedprikken beroerd voel, krijg het heet, begin te zweten en word licht in mijn hoofd. Even rustig ademhalen en wat drinken, 10 minuten later weer in de auto naar werk met 4 blauwe plekken en vol met pleisters.

Maandag 9 december de mri van mijn lever. Ik moet mij om 8.15 nuchter melden in het ziekenhuis, om 8.30 staat de afspraak. Ondanks dat het niet voor het eerst is ben ik toch een beetje nerveus. Gelukkig ben ik snel aan de beurt. De verpleegkundige spreekt papiaments of spaans, gelukkig begrijp ik de taal beter dan dat ik het spreek, al ging het spreken ook goed. Ook zij lukt het niet om in mijn gehavende hand een infuus aan te leggen, dan maar de pro erbij halen. Die prikt in keer raak, wel op een rot plek. Aan de zijkant van mijn rechter wijsvinger. Soms denk ik, had ik mijn port-a-cath nog maar.... 

De scan verloopt prima, de verpleegkundige komt nog een keer mijn hand verleggen zodat het infuus wel gaat lopen. Meteen een metaal smaak en het gevoel dat ik mezelf helemaal onder hebt geplast. Half uurtje later sta ik weer buiten. Nu maar wachten.

Donderdag 12 december. Heb wonderwel voor mij doen prima geslapen. Mijn boterhammetje smaakte niet. Moeten pas om 14.45 in het ziekenhuis zijn. De tijd kruipt voorbij. Eindelijk is het tijd om te gaan, om 15uur is het mijn beurt.

Het plekje is niet veranderd! En de bloeduitslagen waren ook prima. Wat een opluchting. Hoe langer het even groot blijft, hoe kleiner de kans dat het een uitzaaiing is. Met dit nieuws gaan we een mooie kerst te gemoet. Over 3 maanden hetzelfde ritueel. Bloedprikken en mri-scan nu maar hopen dat ik dan weer hetzelfde nieuws krijg!

Fijne feestdagen allemaal.

Geniet vandaag want je weet nooit wat de morgen brengt.