WauwWauw

Wauw! Dat is wat wij dachten toen we afgelopen donderdag bij de oncoloog kwamen voor de uitslag van de ct-scan afgelopen maandag 11 september. Mijn man/ partner, ik noem hem vanaf nu maar gewoon zoals hij heet; Gerrit had er van te voren al een goed gevoel bij en zat ook rustig een boekje te lezen in de wachtkamer. Ik ben toch altijd wel behoorlijk gespannen als we daar in de wachtkamer zitten. Wat betreft man/ partner zit het zo; officieel zijn we niet getrouwd dus mag ik Gerrit niet mijn man noemen maar partner of vriend. Wij zelf vinden dat we wel getrouwd zijn. Millennium 2000, volle maan in het bos en onze twee honden als getuigen, prachtig was dat! Maar goed, terug naar het WauwWauw. Even een kleine opsomming; begin 2015 diagnose endeldarmkanker, met spoed een stoma en toen te horen gekregen dat er waarschijnlijk palliatief behandeld gaat worden i.v.m. vermoeden uitzaaiingen longen. Vanwege jonge leeftijd en goede conditie hebben de artsen besloten om de tumor toch via de reguliere aan te pakken. 5 weken elke werkdag bestraling en chemo. Daarna nog een longfoto en toen kregen we telefonisch te horen dat de longen onveranderd waren en dat dat heel goed nieuws was. Wat dat toen eigenlijk precies inhield daar hadden we eigenlijk geen idee van. Vervolgens eind augustus een grote operatie waarbij er veel weggehaald is en een opname van bijna drie weken. Tijdens de operatie nog een kleine complicatie, de plasbuis beschadigd dus een katheter voor lange tijd. Daarna thuis langzaam herstellen en vervolgens weer naar de toekomst kijken, dit achter je laten en verder met het leven. De chirurg was ook goed gestemd en de drie maandelijkse bloed controles (tumormarkers) bevestigen dit. De katheter kon uiteindelijk na bijna drie maanden ook weg, dat was een enorme opluchting want dat vastzitten met je penis aan zo'n slang en zak is nu niet bepaald een pretje. Een jaar later september 2016 foute boel. Zoals gewoonlijk na een jaar een CT scan en niets vermoedend gingen wij in ons zomerse outfit naar de uitslag. We zien uitzaaiingen in de longen maar geen paniek, ik ga het bespreken met de longartsen en dan gaan we kijken wat de mogelijkheden zijn. Misschien een operatie of bestraling etc. We maken ook nog een PET scan. Na de PET scan kregen we een telefoontje van de chirurg, helaas we kunnen niets meer voor u doen. In de longen zitten uitzaaiingen maar ook in de maag en lymfeklieren. Het spijt me. Ik heb overleg gehad maar er zijn echt geen mogelijkheden om u te behandelen, uitbehandeld dus. Tjee dat is nogal wat. Het dossier werd in overleg overgedragen aan het streekziekenhuis in onze woonplaats. Daar uitleg gehad over de mogelijkheden van palliatieve chemo. Vervolgens hebben we zelf besloten om daar nu nog niet aan de beginnen maar de uitzaaiingen wel te monitoren. We hebben toen samen besloten om onze kinderen nog niets te vertellen. Dat klinkt misschien gek maar we wouden ze zolang als mogelijk sparen. En dat kon ook want we bleven er samen ook redelijk koel over. De sfeer was en is prima en de kinderen zijn er totaal niet mee bezig. Ze hebben het gelukkig heel druk met hun eigen dingetjes. En aan Gerrit merk je verder eigenlijk niks. We zijn toen veel gaan lezen over de materie kanker en zijn uiteindelijk flink aan de slag gegaan met allerlei middeltjes. Ik heb dat al wel eens eerder geschreven maar het is een behoorlijke waslijst waaronder THC en CBD olie, koenjit, vitamine C, veel groente (sappen) etc. Vervolgens in januari 2017 weer een scan, uitslag stabiel en zelfs afname! Nieuwe scan in mei 2017, uitslag stabiel en alleen nog maar in de longen plekjes, sommige plekjes lieten hele lichte groei zien. Maar niks in de maag. Nou en nu dus de scan van september. Uitslag stabiel, er zijn geen nieuwe uitzaaiingen bij gekomen! Dat is natuurlijk prachtig nieuws! Ook de oncoloog is aangenaam verrast en liet ons weten dat ze het nu toch de moeite waard vindt om Gerrit opnieuw te bespreken in het MDO van a.s. maandag. Ze wil overleggen of er toch nog bestraling o.i.d. plaats kan vinden met name voor de twee wat grotere plekjes. Poeh hee, dat is nog al wat zeg. Tuurlijk hij is hiermee nog niet genezen maar toch, dit is voor een uitbehandelde toch wel een heel mooi resultaat! We hebben onze kinderen tot op heden nog steeds niet verteld dat hun vader uitbehandeld is. Wel dat hun vader kanker had uiteraard, dat hebben ze toen in 2015 heel bewust meegemaakt en ook dat het altijd spannend blijft. Maar zolang als het zo blijft besparen wij ze een hoop onzekerheid en stress. We hadden ze woensdag wel verteld dat papa donderdag weer naar de dokter in het ziekenhuis moest en het gekke is, ze hebben er niet eens naar gevraagd. Niet uit angst hoor, we kennen onze kinderen natuurlijk goed genoeg en zien dat ze prima in hun vel zitten. Nou dat proberen we maar zolang mogelijk zo te houden! Toen we het nieuws uitbehandeld officieel te horen kregen (nu een jaar geleden) hebben we advies gekregen en gevraagd omtrent het informeren van de kinderen. Daar kwam geen eenduidig antwoord uit maar over het algemeen was toch het advies om het de kinderen maar snel te vertellen. Wat zijn we nu blij dat we dat toen niet gedaan hebben. En tuurlijk is dat achteraf makkelijk zeggen. De kans is natuurlijk groot dat er een moment komt dat we het de kinderen moeten vertellen, aIs er echt klachten komen en de situatie verslechtert dan zullen we dat eerlijk met ze bespreken. Ik denk dat het volgen van je eigen gevoel in elk geval het belangrijkste is. Er zullen vast ook mensen zijn die dit nu lezen en het absoluut niet met ons eens zijn. Maar ja, dat is dan maar zo. Zo lang we elkaar in elk geval maar respecteren is er niks aan de hand. Wij gaan het weekend in met een glimlach! Dit schreef ik grotendeels op donderdag, op vrijdag hadden we een drukke dag en 's avonds een uitnodiging voor een borreltje en etentje bij goede vrienden. Toen we nog steeds met een grote glimlach op de fiets naar huis gingen is Gerrit gevallen. Na heel wat gedoe uiteindelijk toch thuis gekomen waarbij ik toch wel wat mopperde dat hij nu toch echt eens wat volwassener moest worden. Vervolgens naar bed toe gegaan en de volgende morgen zag ik dat hij toch wel flink last had van zijn schouder. Uiteindelijk op mijn aandringen toch maar naar de huisartsenpost en potdorie hij heeft een gebroken sleutelbeen! Nou ja, dat kan er wel bij, onze glimlach is er nog steeds en ik hoop nog heel lang! Veel positieve groeten voor iedereen, Olijvje Ps: Dat is niet mijn echte naam☺