Van WauwWauw naar AuwAuw

Op dit moment voel ik mij behoorlijk sip, verdrietig, angstig en alleen. Wat speelt er een hoop en wat is ons leven gigantisch veranderd in circa drie jaar tijd. Een slechte film en zie daar maar eens uit te komen, hoe? Het MDO overleg is inmiddels geweest en daar kwam uit dat ze bestraling niet zagen zitten. Het advies was om toch echt aan de palliatieve chemo te beginnen en daarna verder kijken. Deze chemo hebben we zolang mogelijk bij ons weggehouden, gewoon omdat we er geen goed gevoel bij hebben. Maar nu dus toch overstag. Bijna drie kuren zitten er nu op, binnenkort volgt er een ct scan en op 1 december krijgen we de uitslag. Erg spannend. Het zijn geen fijne kuren en dan mogen we nog gelukkig zijn dat Gerrit er op zich goed over kan. Geen hele ernstige bijwerkingen. Maar leuk is anders hoor. En we merken dat hij sinds de kuren veel meer is gaan hoesten. Zou de kuur voor groei zorgen? Nee toch! Nou jah, het spookt allemaal door je hoofd. Binnenkort weten we het. We hebben onze jongens voorzichtig het een en ander toegelicht. Dat er toch weer kankercellen zijn gevonden en dat het spannend is. Kanker is een heel vervelende en uiterst onzekere ziekte. Zie het een beetje als onkruid, wat je ziet haal je weg maar zeker weten dat het weg is, helaas....Ze weten dat papa weer met chemo is begonnen. Ik wou dat ik in de koppies van de kinderen kon kijken. Ze lijken er redelijk koel onder en zijn voornamelijk druk met hun zelf. Af en toe vragen ze wat. Helaas zijn het vaak vragen waar we niet echt een antwoord op kunnen geven. En dat maakt het natuurlijk lastig. Ik hoop dat ze weten dat ze bij ons terecht kunnen en dat ze hun emoties mogen laten zien. Zo lastig om ze goed te peilen. Houden ze zich groot voor ons? Het zijn drie heel verschillende haantjes bij elkaar. Dan hebben ze ook nog een zieke opa (mijn vader). Hij heeft nu ook al een ruim een jaar een lidmaatschap bij de oncologie/hematologie. Omdat hij alleen is ga ik bijna met alle afspraken mee. En dat is best intensief. Helaas lijkt de behandeling nu ook nog te mislukken. Wat een gedoe! Ook de diabetes type 1 van onze middelste zoon is lastig onder controle te krijgen. Hij zit in de havo brugklas en heeft al heel verzuim door zijn ziekte. Onze oudste zoon is flink aan het puberen en ziet het nut van naar school gaan niet in. Het kost me elke morgen veel energie om hem van z'n bed te krijgen. Als hij dan eenmaal de deur uit is dan gaat hij gelukkig wel naar school. Thuis is het een lieve jongen die zich (behalve school) verder goed aan de afspraken houdt. Maar het verzuim op school brengt de nodige gesprekjes met zich mee, op school maar laatst ook bij de leerplichtambtenaar. Onze verhuizing ruim een jaar geleden van een 'gewoon' huis naar een flat en het rond moeten komen van een bijstanduitkering levert inmiddels wel wat frustraties op bij de jongens. Ook al doen wij ons best om er steeds weer wat van te maken, het is best lastig. De jongens groeien als kool, eten dus veel en de kleding/schoenmaat groeit mee. Hoe ziet de toekomst er uit? Dat maakt me best angstig. De afgelopen ruime 15 jaar zijn Gerrit en ik eigen baas geweest. We rooiden het prima met ons tweetjes. Nu zijn we werkloos maar hebben we nog steeds een heel drukke agenda dat bestaat uit ziekenhuisbezoeken (veel!), huishouden, kinderen, gesprekken op school etc. Plannen is altijd onder voorbehoud want je weet maar nooit. Dan zou ik ook nog op zoek moeten naar een baan of weer een onderneming gaan starten? Wanneer en waar haal ik de energie vandaan? En hoe moet het met de rest dan? Moet ik mijn vader maar aan z'n lot overlaten? Wat als Gerrit achteruit gaat? En zijn de jongens al groot genoeg om zich zelf te redden? Een baan vinden gaat sowieso lastig worden voor mij (niet tegen mijn kinderen vertellen hoor) maar ik heb niet mijn best gedaan op school. Ik ben op mijn 14e begonnen met werken op de markt. Eerst alleen de woensdagmiddag, toen de zaterdag erbij en vanaf mijn 16e fulltime waarbij het de bedoeling was dat ik nog 1 dag in de week naar school zou gaan, dat is niet echt gelukt. Maar stel dat ik een baan zou vinden, dan kan ik toch niet om de haverklap 'vrij' nemen omdat ik elders nodig ben. Wat een zorgen en wat een gedoe. Het is eigenlijk niet echt uit te leggen. Gerrit en ik zijn altijd behoorlijk op ons zelf geweest. We hebben dus geen groot netwerk privé, die behoefte hebben we dus niet. We hebben echt wel een paar lieve mensen om ons heen staan hoor. Maar het blijft lastig denk ik om echt te begrijpen hoe ons leven er momenteel uit ziet. Ze hebben natuurlijk allemaal hun eigen perikelen. We hebben nu zo langzamerhand het idee dat mensen ons misschien ook liever wel wat ontwijken en dat begrijp ik ook wel. Inmiddels zijn we ook wel opgehouden met proberen uit te leggen hoe het met ons gaat. Dat scheelt ook een hoop gedoe. We houden het luchtig. Zo dat is weer blog. Het lucht mij op de een of andere manier toch op. Ik denk niet na maar begin gewoon te typen wat in mij opkomt. Ik wil absoluut niet zielig doen of overkomen maar helaas zijn er simpelweg niet zo veel positieve dingen te melden. Ik lees hier regelmatig andere blogs/discussies en op de een of andere manier steunen die mij en ik probeer er wat van te leren. Er zijn jammer genoeg veel mensen die met deze onzekere ziekte te maken hebben. Om toch nog met iets positiefs af te sluiten. Sinds een week zijn Gerrit en ik fanatiek aan het rummikubben 's avonds na het eten. Soms doet een van de jongens mee maar meestal hebben ze er geen zin in. Gerrit en ik waren nooit echt spelletjes mensen maar zo in eens hebben we de smaak te pakken. Het kost geen geld en zorgt toch voor de nodige ontspanning. We houden de standen bij, op dit moment sta ik bovenaan maar dat kan vanavond zomaar veranderen. Lieve groet, Olijvje