Geen idee....

Dag allemaal,

Ik zie dat ik al heel lang niets meer heb geschreven hier. Ik kon het simpelweg niet opbrengen, het overlijden van medeblogger Natas heeft me ook diep geraakt.

Mijn lieve Gerrit is nog steeds bij ons, extra reserve tijd waar we blij mee moeten zijn. Toch vind ik dat wel lastig hoor want we willen gewoon samen oud worden, onze jongens zien opgroeien tot volwassen mensen. Het idee dat ik er vroeg of laat alleen voor kom te staan met de jongens beangstigd mij enorm. Met wie moet ik mijn liefde voor de jongens dan delen? Er is natuurlijk niemand die hetzelfde voor hun voelt als wij, de ouders. Nooit meer dingen kunnen overleggen, alles alleen beslissen, dat lijkt mij zo lastig. 

Gelukkig is hij er nog! En ik hoop nog heel lang alleen is dat niet realistisch. Deze kerst vieren we samen! Gewoon lekker knus thuis en niet téveel verplichtingen. Deze maand stond er weer een CT scan op het menu maar eigenlijk willen wij met kerst helemaal geen scan op het menu, doe ons maar gewoon wat lekkers. In overleg met het ziekenhuis hebben we de scan verplaatst naar 8 januari, dat leek ons beter. De laatste scan was in september en telkens is er wel weer lichte groei van de uitzaaiingen in zijn longen te zien. Hij heeft een aantal palliatieve chemokuren gehad maar voelde zich daar steeds erg lamlendig bij en is toen ook erg veel afgevallen, ook last van neuropathie voeten, dat is nog steeds niet weg. Daarom hebben we samen besloten om te stoppen met die rotzooi. Gerrit wil het niet meer en ik kan niet anders dan zijn besluit respecteren.  

Ik zie dat mijn grote sterker Gerrit het zwaar heeft en steeds zwaarder. Lichamelijk: hij hoest veel en steeds meer en volgens mij heeft hij daarbij ook pijn aan zijn longen. Regelmatig is hij benauwd. Ook zijn energie is minder, hij slaapt meer. Verder vaak misselijk met regelmatig braken en hij heeft ook vaak hoofdpijn. Zijn eetlust is heel wisselend maar minimaal, zo zitten we regelmatig zonder hem aan tafel. Pijnlijk! Ik voel me erg machteloos en hij natuurlijk ook.

Mentaal valt het ook niet mee natuurlijk. Ik merk dat hij erg emotioneel is. Maar ook erg druk qua praten en chaotisch in gesprekken. Soms ben ik bang voor uitzaaiingen in de hersenen, nou ja, ik zeg soms maar eigenlijk ben ik steeds bang. Begin 2015 kregen we de diagnose endeldarmkanker te horen. Hij heeft toen met spoed de volgende dag een stoma gekregen. Er volgden heel wat onderzoeken en steeds waren ze twijfelachtig over uitzaaiingen in zijn longen, zijn lever was schoon. Daarna het lange traject van chemoradiatie en vervolgens een zware operatie. Zo zag 2015 er uit, waar we dachten in 2016 verder te gaan kwam de genadeklap in september; we zien toch uitzaaiingen in de longen, jammer joh, niets meer aan te doen. In oktober 2016 belde mijn vader (mijn vader is mijn vader en moeder voor mij) dat het ook bij hem foute boel is. Er volgden diverse onderzoeken in hetzelfde ziekenhuis als waar ik tot voor kort altijd met mijn partner liep, nu liep ik daar met mijn vader....De uitslag; een flinke niertumor en daarnaast de ziekte van Khaler. 

Alsof dit allemaal nog niet genoeg is belandde onze middelste zoon in diezelfde periode op de spoedeisende hulp, nadat ik met hem bij de huisarts was omdat hij zo'n gigantische dorst had steeds. Er volgde een ziekenhuisopname en een spoedcursus hoe om te gaan met diabetes type 1. Vanaf dat moment is hij dus chronisch ziek.

Wat een slechte nachtmerrie zeg helaas voor ons werkelijkheid. In die tijd waren we nog steeds zelfstandig ondernemers met hele leuke klanten en opdrachten. In 2015 hebben we weinig kunnen werken en onze spaarpot opgemaakt, niet voor een luxe vakantie, nee gewoon puur overleven was het. Nu eind 2016 stonden we samen (Gerrit en ik) op de parkeerplaats van het ziekenhuis waar onze middelste zoon zojuist was opgenomen. We keken elkaar aan, Gerrit in zijn werkkleding, wat nu!??? De klant bellen en de situatie uitleggen. Hij naar huis om spullen op te halen en ik gauw terug naar het ziekenhuisbed van onze middelste zoon.

Per 1 januari 2017 hebben we ons mooie onderneming beëindigd. Sindsdien leven we van een bijstandsuitkering en wonen we met z'n 5en in een sociale huurflat met prachtig uitzicht op de natuur.

We leven allemaal nog steeds, ook mijn vader al vraag ik me wel af wat zijn kwaliteit van leven nog is, hij ligt nu al zo'n 2 jaar ziek op bed. Zijn enige uitstapjes zijn die met mij naar het ziekenhuis. De nier met tumor is weg maar de ziekte van Khaler laat zich slecht behandelen. En ik denk dat hij depressief is. Afgelopen vrijdag heb ik samen met hem boodschappen gedaan (dat is eigenlijk téveel voor hem, qua conditie bijna niet te doen) toen we bijna klaar waren is hij alvast zwetend en buiten adem in de auto gaan zitten. Thuis direct op zijn gaan liggen. Maar hij heeft wel een volle kast en koelkast nu met allemaal lekkere dingen, inclusief een lekker advocaatje! 

Onze drie jongens worden groter; bijna 16, 13 en 10 jaar oud zijn ze nu. Lieve jongens zijn het en ze vinden het heerlijk om thuis te zijn en lekker te chillen.

Nu sluiten we 2018 bijna af en gaan we richting 2019. 

Ik wens iedereen hier een zalig kerstfeest en een zo gezond mogelijk 2019.

Liefs van Olijvje met een v