Ik mis je

Lieve Gerrit,

Ik kan het nog steeds niet goed bevatten...Ik mis je enorm!!! 6 februari missen we je al een half jaar, het leven gaat door en toch ook niet, voor mij nooit meer hetzelfde. We waren zulke dikke maatjes, ruim 20 jaar dag en nacht. Ik heb mijn leven langer met jou geleefd dan zonder jou en dat is heel raar. Mijn hartje is gebroken en dat doet pijn. 

Ruim 5 jaar ben je ongeneeslijk ziek geweest dus ik wist dat er een tijd zou komen zonder jou maar dat heb ik niet toe willen laten. En eigenlijk nog steeds niet, ik vind het zo onwerkelijk! Ik ben natuurlijk niet de enige die jou mist: onze 3 pubers hebben geen vader meer, je ouders hebben geen zoon meer, je zusje heeft geen grote broer meer, en onze lieve vriendjes missen hun vriend en zo kan ik nog wel even doorgaan maar toch voel ik mij bijzonder eenzaam met mijn gemis. Het lijkt alsof hun leven "gewoon" verder gaat en ze de draad weer oppakken. Uiteraard sta ik ook elke dag weer op en doe ik mijn best maar zo anders zonder jou. Ik ben mijn enige maatje kwijt, de vader van mijn kinderen en heb werkelijk geen idee meer van toekomst. 

Aanstaande maandag (01-02-03) wordt onze oudste zoon 18 jaar, 18 jaar!!! Zo trots op deze jongeman, hij zit goed in zijn vel en hij is hevig verliefd Gerrit! Hij zit nu in de trein en is 3 uur onderweg naar zijn meisje, hij straalt en dat is prachtig om te zien!!! Ik vind het k*t dat ik dit niet met jou kan delen!!! 

De andere twee zijn behoorlijk aan het puberen en daar heb ik mijn handen vol aan. Ze zijn mij behoorlijk aan het testen, zoeken hun grenzen op, hebben vaak geen zin aan school. Ik maak mij zorgen om ze en spreek mijzelf elke dag toe dat dit een fase is. De scholen, leerplichtambtenaren, hulpverleners bellen, appen en mailen dagelijks, ik ben er moe van. Gesprekje hier, gesprekje daar, zucht.. 

Onze zoon L heeft sinds eind vorig jaar de allernieuwste diabetes pomp en dat is een enorme vooruitgang! Zijn bloedsuikers zijn veel stabieler en dat regelt deze pomp bijna volautomatisch, wat een uitvinding! 

Met ons hondje gaat het erg goed, ik wandel  en knuffel veel met haar en dat doet ons erg goed. Ik vind dat je een mooie plek hebt bij de natuurbegraafplaats en het is prachtig wandelen. 

Mijn vader ligt nog steeds terminaal op bed, nu al bijna 2 jaar, bizar! Bizar hoe zijn oncoloog hem zo uit het niets naar huis heeft gestuurd met de woorden: Uw kanker is veel te agressief, u bent stervende. Ik geef u nog max 3 mnd en als er in de tussentijd iets gebeurt dan doen eij niks meer, uw huisarts neemt nu de zorg over. De huisarts kwam inderdaad in beeld maar toen er niks veranderde wist hij het ook niet zo goed meer. Hij heeft de oncoloog na bijna een jaar nog gebeld voor overleg maar de oncoloog zei onverbiddelijk: oh nou dan duurt het wat langer maar hij gaat toch dood hoor. Van zijn huisarts horen we inmiddels ook niks meer, ze weten het waarschijnlijk ook niet. Ik zit hier behoorlijk mee en ben eigenlijk woest!  Gek hoe jij en ik er altijd van uitgingen dat we hem samen zouden begraven en zijn huis leeg zouden maken. Jij maakte je altijd zo'n zorgen om mijn vader. 

Lieve Gerrit en meelezers...

Ik heb wat van mij afgeschreven en dat lucht een klein beetje op.  Lieve Gerrit, we hebben nog "veel tijd" gehad ten tijde van jouw ziekte maar niet genoeg! Ik denk dat we er wel veel uit hebben gehaald, heel veel mooie herinneringen hebben gemaakt. En toch: kon ik nog maar even......

Lieve mensen: Geniet!!!

Liefs,

Olijvje