Een hele dubbel onderwerp, terminaal verklaard maar niet sterven.
Ik ben Raymond Bosman, 62 jaar en tot 17 april 2016 een gewone dagelijkse man met een leuk gezin, 40 uur werk en een normaal leven. Op 17 april 2016 kwam ik in het ziekenhuis te liggen vanwege een dubbele longontsteking. In de daarop volgende week kreeg ik te horen dat mijn bloed vreemd reageerde op de toegediende antibiotica met als gevolg dat ik op 25 april 2016 als gevolg een hartaanval heb gehad. Reden genoeg voor de internist van het ziekenhuis waar ik in lag om mij door te verwijzen naar het Radboud ziekenhuis. Daar is in juni 2016 geconstateerd dat ik de beenmerg ziekte Myelo Fibrose had (een zeldzame ziekte die de aanmaak van oede bloedcellen verhindert). Het beste zou zijn om de MF verder onder controle te houden met Hydrea (chemopillen) tot de ziekte zich progessief zou gaan uiten. In feb 2018 was dat de aanleiding dat ik in aanmerking zou komen voor een bloed stamceltransplantatie. In juni 2018 werd echter ook geconstateerd dat ik een Acute Myeloide Leukemie had. Ik werd daaropvolgend opgenomen in het Radboud ziekenhuis om zowel de MF en de AML aan te pakken. Echter vanwege de slechte combinatie MF (te hoog risico) en AML kreeg ik op 15 okt 2018 te horen dat ik uitbehandeld ben en hooguit nog enkele weken te leven zou hebben.
Het is nu 26 april 2019 en geheel tegen de lijn der verwachting in leef ik nog steeds in redelijke gezondheid.
Het grootste probleem waar ik tegen aanloop is geestelijk. Aan de ene kant hang ik aan het leven en wil daarmee nog zo lang mogelijk mee doorgaan, en aan de andere kant heb ik dat uitgesproken doodvonnis boven mijn hoofd hangen en denk bij mezelf laat maar komen. Ik heb het daar zwaar mee.
Zijn er meer mensen die dit zelfde ervaren?