Vertrouwen

Een CT scan gehad, na een jaar lang alleen controle van het bloed. De uitslag kregen we deze week, precies dezelfde week waarin drie jaar geleden de diagnose slokdarmkanker werd gesteld, met uitzaaiingen op afstand, inoperabel.

De 4-5 weken voorafgaand aan de scan waren verschrikkelijk. Zuurbranden, hikken, boeren, pijn achter het borstbeen en tussen de schouderbladen, andere duistere pijnen in buik en rug, misselijkheid. De klachten kortom, die we zo goed kennen uit 2012 en daarvoor.

We waren voorbereid. Op het ergste, en erger.

Maar de uitslag was WEER goed . De klachten werden geweten aan de maagklep, beschadigd door de chemo, misschien in combinatie met grote stress. Een verklaring voor het uitzonderlijke verloop van mijn man’s ziekte kan de oncoloog niet geven. Het is heel bijzonder, dat vindt zij ook. De oncologisch verpleegkundige kwam ons speciaal de hand schudden. Want zij ziet de mensen nooit meer, zo lang na een behandeling.

Lamgeslagen verlieten we het pand. Pas veel later konden we intens blij zijn. Om deze uitslag, om de jaren die we al gehad hebben en om de tijd die we misschien nog gaan krijgen. Want heel in de verte daagt voorzichtig toch een ander perspectief, een ‘normaal’ perspectief, zoals iedereen van onze leeftijd dat feitelijk heeft. Na deze week bewegen we ons iets meer uit de schaduw, met iets meer vertrouwen.