Unstoppable

Er is geen protocol meer, zegt de oncoloog. Geen vast controlepatroon bij dit type verloop. Daarvoor is het te uitzonderlijk, komt het te weinig voor. D.w.z. : slokdarmkanker stadium IV, drie jaar na de laatste chemo, uitslag goed. Gisteren, in het ziekenhuis, zagen we op het scherm dat de waarden zelfs beter zijn dan ooit.

De weken naar de controle toe waren deze keer net iets rustiger, net iets minder panisch en zowaar ook met minder fysieke zenuwklachten bij mijn man, iets dat altijd optreedt in de periode voordat we weer ‘moeten’.

Kan je er dan misschien toch aan wennen, het leven in de schaduw, de stress en de spanning, de eeuwige kans op verschrikkelijk nieuws? Of gaan we, hoe langer deze remissie duurt, steeds meer lijken op alle anderen, die deze vreselijke ziekte, of een ander dodelijk onheil (nog) niet in hun leven hebben. Die met hele andere dingen bezig zijn, die durven te plannen, te mijmeren over de (verre) toekomst. Die alleen maar af en toe (in het geheim) hopen en bidden dat het noodlot hun deur voorbij zal gaan.

Maar ik denk eigenlijk niet dat het zo werkt. Wennen aan angst: onmogelijk. Vergeten wat er aan de hand is, al is het maar voor even? Nee dus. Los laten ze je niet, bij het ziekenhuis, en - hoe dit ook verder gaat- zo argeloos als we in 2012 nog door het leven gingen, worden we nooit meer.

We kunnen alleen nu, vandaag, deze week en deze maand, superblij zijn. Dat zijn we.

Een goede uitslag wordt namelijk ook nooit ‘gewoon’ !