De tiende Kerst na dato

Afgelopen november was het precies 10 jaar geleden dat mijn man de diagnose ‘uitgezaaide, niet-operabele slokdarmkanker’ kreeg.  De prognose was glashelder. Een operatie, en dus genezing, was uitgesloten en de tijd die hem nog restte was beperkt. Er was nog wel het aanbod van een levensverlengende chemokuur van een half jaar, een zgn. EOX kuur.

De loodzware behandeling leek goed aan te slaan. Bij iedere tussentijdse controle bleken de tumoren in slokdarm en maag een beetje geslonken. Na 6 maanden chemo volgde een eindeloze reeks 3-maandelijkse, controles, scans en bloedonderzoek. Ik verdiepte me  intussen in voeding en vitaminen en in de  ervaringsverhalen van andere Stadium IV patiënten met slokdarmkanker. Als ‘partner van’ plaatste ik soms een blog op dit platform. Mijn man begon met fietsen en trainde hard in de sportschool. We bezochten de notaris en legden andere praktische zaken vast.

Het wachten was op de onvermijdelijke terugkeer van de kanker, het groeien van de aanwezige tumoren en/of het ontstaan van nieuwe, ergens anders in het lichaam.

De jaren verstreken, het werd 2014, 2015, 2016, 2017 en verder… De ziekte leek voor lange tijd te zijn ingeslapen. Wijzelf bleven natuurlijk pijnlijk wakker. Want ondanks de lange remissietijd werd mijn man nooit ‘genezen’ of ‘schoon’ verklaard, zoals dat vaak wèl gebeurt na een operatie. Verbazing, over het bizarre en fortuinlijke verloop van mijn man’s ziekte, was er steeds wel in het ziekenhuis. Een ‘medische verklaring’ had men niet.

Vanaf 2018 bezochten we het AvL nog maar één keer per jaar. We gingen door met de voeding en de sport, maar ik was gestopt met de blogs en las niet langer de verhalen van anderen. De aanwezigheid van de ziekte en de mogelijkheid van een fatale terugkeer drongen we bewust– zo goed en zo kwaad als dat ging – naar de achtergrond. Dat lukte ieder jaar beter. Eind 2019 besloot mijn man om helemaal te stoppen met de zenuwslopende controles.

Dit jaar is mijn man 74 jaar geworden. Van een terminale patiënt werd hij -door al die jaren heen- een ‘normale’ oudere man, met precies dezelfde medische risico’s en vooruitzichten als andere ‘normale’ oudere mannen. 

Dwars tegen alle statistieken in vieren we dit jaar onze tiende Kerst na de diagnose Stadium IV Slokdarmkanker. Dat is ongelooflijk, onbegrijpelijk ook. Een groot wonder, waar ik iedere dag aan denk en waarvoor ik vaak een kaarsje  aansteek.