We denken dat u een lymfoom heeft'
Na een slechte nacht in het ziekenhuis, ik lag op de longafdeling en de meeste mensen hebben daar moeite met ademhalen zeg maar.... komt rond 9 uur een verpleegkundige aan mijn bed. De arts wil mij spreken.
Ik bedenk me dat het vrij apart is, aangezien ze je normaal altijd aan je bed te woord staan. Maar sla er verder weinig acht op.
Ik loop de teamkamer in waar de longarts zit, met daarnaast de zaalarts en de verpleegkundige gaat ook zitten. Ik maak nog semi-grappig de opmerking dat het wel op een audiëntie lijkt. Er wordt niet gelachen en gevraagd of ik wil gaan zitten.
Allerlei vragen over klachten (die ik niet heb) worden op me afgevuurd. Ik heb het gevoel dat er niet goed naar me geluisterd is. De spanning in de kamer bouwt op.
'We denken dat u een lymfoom heeft' Ik voel mijn lichaam verstijven, ik weet wat dat betekent. Ik vraag direct door over wat voor onderzoek er dan komt. Tegelijkertijd denk ik dat ik mijn gevoel niet moet negeren. Ik haal diep adem en tranen komen op. Ik hoor mezelf zeggen 'daar schrik ik best wel van'.
Na wat technische zaken besproken te hebben over de onderzoeken van die dag, een bronchoscopie (met een camera mijn long in) en een ct-scan, loop ik terug naar de zaal waar ik lig. Ik pak mijn telefoon. Nu moet ik Arnoud gaan bellen.
Ik loop met mijn telefoon terug naar de teamkamer en bel Arnoud daar. Ik probeer niet te overstuur te klinken terwijl ik vraag of hij nu naar het ziekenhuis kan komen. 'kan het iets later?' vraagt hij 'Wat is er aan de hand'. Ik wilde het niet aan de telefoon zeggen, maar nu moet ik wel. Ik voel de paniek in me opkomen. 'Ze denken dat ik een lymfoom heb'. Stilte aan de andere kant. 'Wat is dat?' Godverdomme Kanker schreeuw ik uit!
Ik bedenk me dat het vrij apart is, aangezien ze je normaal altijd aan je bed te woord staan. Maar sla er verder weinig acht op.
Ik loop de teamkamer in waar de longarts zit, met daarnaast de zaalarts en de verpleegkundige gaat ook zitten. Ik maak nog semi-grappig de opmerking dat het wel op een audiëntie lijkt. Er wordt niet gelachen en gevraagd of ik wil gaan zitten.
Allerlei vragen over klachten (die ik niet heb) worden op me afgevuurd. Ik heb het gevoel dat er niet goed naar me geluisterd is. De spanning in de kamer bouwt op.
'We denken dat u een lymfoom heeft' Ik voel mijn lichaam verstijven, ik weet wat dat betekent. Ik vraag direct door over wat voor onderzoek er dan komt. Tegelijkertijd denk ik dat ik mijn gevoel niet moet negeren. Ik haal diep adem en tranen komen op. Ik hoor mezelf zeggen 'daar schrik ik best wel van'.
Na wat technische zaken besproken te hebben over de onderzoeken van die dag, een bronchoscopie (met een camera mijn long in) en een ct-scan, loop ik terug naar de zaal waar ik lig. Ik pak mijn telefoon. Nu moet ik Arnoud gaan bellen.
Ik loop met mijn telefoon terug naar de teamkamer en bel Arnoud daar. Ik probeer niet te overstuur te klinken terwijl ik vraag of hij nu naar het ziekenhuis kan komen. 'kan het iets later?' vraagt hij 'Wat is er aan de hand'. Ik wilde het niet aan de telefoon zeggen, maar nu moet ik wel. Ik voel de paniek in me opkomen. 'Ze denken dat ik een lymfoom heb'. Stilte aan de andere kant. 'Wat is dat?' Godverdomme Kanker schreeuw ik uit!
----------------------------------------------
Voordat ik ziek werd was ik werkzaam als leiderschapscoach. Ik merkte in mijn eigen verwerkingsproces dat het lastig was juiste begeleiding te krijgen. Omdat ik voel dat ik andere (ex)kankerpatiënten kan helpen heb ik mijn praktijk omgegooid. Ik richt mij nu helemaal op coaching na kanker.
---------------------------------------------