Was ik maar klaar......
23 juli 2013
Ik ben over de helft met de chemo's, de tumor reageert goed op de medicatie. Daar kan het niet aan liggen. De jubelstemming van vorige week is weg. Ik kan alleen nog maar denken aan dat moment dat ik de laatste chemo gehad heb, het moment dat ik kan gaan revalideren en weer met mijn leven verder kan.
Al mijn vingers doen zeer, en niet gewoon wat pijn. Ik kan dingen niet meer vastpakken, zakjes niet meer open maken. Mijn vingertoppen doen zo zeer. De nagels van duimen zijn bruin, rood en geel en beginnen los te laten. Ook mijn tenen doen pijn. Daar zijn alle nagels raar donker geel verkleurd.
Het is nu weer de week na de chemo dus dan kan ik zelf mijn gang gaan. Maar doordat alles zo zeer doet is dit niet makkelijk. Mijn sokken aan doen bijvoorbeeld, dat is een heel karwei. Ik kan ze gewoon niet stevig genoeg vastpakken om ze aan te trekken.
Mijn bergschoenen aan om de honden te gaan uitlaten. Gelukkig is dat geen probleem. Maar ja, straks kom ik thuis en moet de knoop uit mijn veters....en dat kan ik niet met deze vingers. De honden wat lekker geven uit zo'n zakje met vers-houd-sluiting: het lukt me gewoon niet. In elk geval niet zonder schaar.
Pffff....was dit maar voorbij. Ik merk dat ik in mijn hoofd bezig ben met straks......straks als ik klaar ben.... Voor mijn 1e chemo begon had ik al uitgezocht waar ik kon gaan revalideren. Ik heb al informatie opgevraagd.
Ik heb constant een bepaald gevoel in mijn maag, ik kan het niet goed opschrijven. Het voelt onbestendig maar ook niet echt misselijk. Ik weet niet wat ik er mee moet. Juist wel wat eten, of juist niet....niets lijkt te helpen. De afgelopen weken kan ik mijn gewicht gelukkig vrij constant houden. Ik ben niet meer bang om te veel af te vallen.
Eten is niet meer mijn hobby tijdens deze behandelingen, het is een verplichting. Mijn hongergevoel is compleet weg. Ik eet uit automatisme en omdat ik weet dat ik moet eten. Chocolade lust ik al een hele tijd niet meer. Gelukkig eet ik niet tegen mijn zin. Wanneer ik eet, gaat het goed. Gelukkig kookt Arnoud heerlijk en eet ik daarom prima, ook al heb ik geen trek.
Ik probeer regelmatig te lezen, maar dit lukt niet goed. Ik kan me niet goed concentreren. Ik was voordat ik in het ziekenhuis terecht kwam al warrig maar dat is met de chemo's alleen maar slechter geworden. Ik was begonnen in 'de kracht van het nu' van Eckhart Tolle maar ik kan zo niet in het nu zijn, dat een boek lezen überhaupt niet meer lukt. Tijdschrijften, daar kijk ik wel in, lees kleine stukjes en blader wat.
Ik zit en lig vooral op de bank, met de tv aan. Gatver, wat een leven zo. Say Yes to the dress, Bakery Boss, Amerikanen die bonnen knippen en daar een wedstrijd van maken........ik zie alles langskomen.
Was het maar 1 september 2013, dan kon ik tenminste weer vooruit...........
Ik ben over de helft met de chemo's, de tumor reageert goed op de medicatie. Daar kan het niet aan liggen. De jubelstemming van vorige week is weg. Ik kan alleen nog maar denken aan dat moment dat ik de laatste chemo gehad heb, het moment dat ik kan gaan revalideren en weer met mijn leven verder kan.
Al mijn vingers doen zeer, en niet gewoon wat pijn. Ik kan dingen niet meer vastpakken, zakjes niet meer open maken. Mijn vingertoppen doen zo zeer. De nagels van duimen zijn bruin, rood en geel en beginnen los te laten. Ook mijn tenen doen pijn. Daar zijn alle nagels raar donker geel verkleurd.
Het is nu weer de week na de chemo dus dan kan ik zelf mijn gang gaan. Maar doordat alles zo zeer doet is dit niet makkelijk. Mijn sokken aan doen bijvoorbeeld, dat is een heel karwei. Ik kan ze gewoon niet stevig genoeg vastpakken om ze aan te trekken.
Mijn bergschoenen aan om de honden te gaan uitlaten. Gelukkig is dat geen probleem. Maar ja, straks kom ik thuis en moet de knoop uit mijn veters....en dat kan ik niet met deze vingers. De honden wat lekker geven uit zo'n zakje met vers-houd-sluiting: het lukt me gewoon niet. In elk geval niet zonder schaar.
Pffff....was dit maar voorbij. Ik merk dat ik in mijn hoofd bezig ben met straks......straks als ik klaar ben.... Voor mijn 1e chemo begon had ik al uitgezocht waar ik kon gaan revalideren. Ik heb al informatie opgevraagd.
Ik heb constant een bepaald gevoel in mijn maag, ik kan het niet goed opschrijven. Het voelt onbestendig maar ook niet echt misselijk. Ik weet niet wat ik er mee moet. Juist wel wat eten, of juist niet....niets lijkt te helpen. De afgelopen weken kan ik mijn gewicht gelukkig vrij constant houden. Ik ben niet meer bang om te veel af te vallen.
Eten is niet meer mijn hobby tijdens deze behandelingen, het is een verplichting. Mijn hongergevoel is compleet weg. Ik eet uit automatisme en omdat ik weet dat ik moet eten. Chocolade lust ik al een hele tijd niet meer. Gelukkig eet ik niet tegen mijn zin. Wanneer ik eet, gaat het goed. Gelukkig kookt Arnoud heerlijk en eet ik daarom prima, ook al heb ik geen trek.
Ik probeer regelmatig te lezen, maar dit lukt niet goed. Ik kan me niet goed concentreren. Ik was voordat ik in het ziekenhuis terecht kwam al warrig maar dat is met de chemo's alleen maar slechter geworden. Ik was begonnen in 'de kracht van het nu' van Eckhart Tolle maar ik kan zo niet in het nu zijn, dat een boek lezen überhaupt niet meer lukt. Tijdschrijften, daar kijk ik wel in, lees kleine stukjes en blader wat.
Ik zit en lig vooral op de bank, met de tv aan. Gatver, wat een leven zo. Say Yes to the dress, Bakery Boss, Amerikanen die bonnen knippen en daar een wedstrijd van maken........ik zie alles langskomen.
Was het maar 1 september 2013, dan kon ik tenminste weer vooruit...........
----------------------------------------------
Voordat ik ziek werd was ik werkzaam als leiderschapscoach. Ik merkte in mijn eigen verwerkingsproces dat het lastig was juiste begeleiding te krijgen. Omdat ik voel dat ik andere (ex)kankerpatiënten kan helpen heb ik mijn praktijk omgegooid. Ik richt mij nu helemaal op coaching na kanker.
---------------------------------------------
4 reacties