Mijn mooie lange lokken.............

Direct na de eerste chemo doet mijn tandpasta pijn in mijn mond. De chemo heeft mijn slijmvliezen direct aangetast. Wanneer ik naar de wc ga moet ik voor het doortrekken de bril naar beneden doen en daarna 2 keer doortrekken. Via mijn zweet, speeksel, bloed en alle andere lichaamsvloeistoffen komt het gif in mijn lijf eruit.

Mijn moeder wil het theezakje niet meer met me delen. Van Arnoud krijg ik een zuinig kusje.

De verpleegkundige komt met extra dikke handschoenen mijn bed verschonen. Ik bekijk het tafereel terwijl ik in mijn stoel voor het raam zit.

‘Hoe lang duurt het voordat mijn haar gaat uitvallen?’ vraag ik terwijl ik met mijn handen door mijn lange lokken ga. ‘Ik verwacht met 14 dagen.’ Normaal duurt het wat langer, maar aangezien jij over 2 weken alweer je 2e chemo krijgt…..’

Ik slik. Voordat ik zeker wist of mijn haar eraf zou gaan leek het aan de ene kant ver van me af staan, aan de andere kant ook nog heel onwerkelijk. Toen de verpleegkundige me vertelde dat het zeker weten zou gaan uitvallen deed het me enorm veel verdriet.

Een combinatie van angst, verdriet en onzekerheid. Zonder haar zou ik zichtbaar ziek zijn. Hoe zou ik eruit zien zonder haar? Zou ik mezelf nog wel mooi vinden? Hoe zouden anderen naar me kijken? Hoe zouden mensen op me reageren?

‘Ik ga niet wachten tot ik de plukken haar op mijn kussen vind. Ik ga ook niet met kale plekken lopen die ik met de rest van mijn haar probeer te camoufleren. Dan maar op tijd eraf.’

Hoe zal dat zijn? De laatste keer dat ik een korte coupe had was op de lagere school. En dan nu gaat alles eraf. Zullen mijn wenkbrauwen en wimpers blijven zitten? Of zal echt alles gaan?

Mia heeft iemand geregeld die bij mij thuis mijn haar eraf zal halen. De bedoeling is dat mijn haar netjes eraf gaat, zodat het haar nog gebruikt kan worden voor een haarwerk. Hiervoor moet ik eerst zorgvuldig mijn haar wassen en verzorgen zoals ik dat normaal ook zou doen. Daarna gaat het ik kleine staartjes die dan stuk voor stuk afgeknipt gaan worden.

De elastiekjes zitten in mijn haar. En dan moet de eerst lok eraf. De kapster begint links onder. Ik neem een hap lucht en probeer mijn adem in te houden. De tranen rollen over mijn wangen. Wat doet dit zeer zeg…… mijn haar, mijn trots, een deel van mijn vrouwelijkheid. De 2e pluk gaat eraf. Mijn kapster, nog een jonge meid, heeft het er duidelijk ook moeilijk mee.

Langzaam kan ik weer normaal adem halen. Langzaam zakt het verdriet om mijn haar weg. Het is maar haar……..het groeit wel weer aan…….er zijn veel ergere dingen.

De rest van het knippen gaat prima. Mijn kapster maakt er nog een kapsel van, dan kan ik wennen aan het korte.

Helaas was het maar voor een week. In de week na het knippen had ik met het douchen steeds meer haar in mijn handen. Wax in mijn haar doen werd helemaal vreselijk omdat ik daarna echt bossen haar in mijn handen had.

Op zaterdagochtend liep ik met de honden buiten. Waar ik het normaal heerlijk vind om de wind door mijn haar te voelen, ben ik nu bang dat mijn haar van mijn hoofd waait. Als ik thuis kom zeg ik tegen Arnoud dat hij me vandaag moet scheren. Het verdriet wat ik elke keer voel wanneer ik al dat haar in mijn handen zie….. ik wil er vanaf.

En weer, het begin, het voel me vreselijk verdrietig. De tranen rollen weer over mijn wangen.

En dan……………….dan herpak ik mezelf. Ik vraag Arnoud even te stoppen. Wil je nog even een hanenkam maken? Nu is de kans ;-)

---------------------------------------------

Voordat ik ziek werd was ik werkzaam als leiderschapscoach. Ik merkte in mijn eigen verwerkingsproces dat het lastig was juiste begeleiding te krijgen. Omdat ik voel dat ik andere (ex)kankerpatiënten kan helpen heb ik mijn praktijk omgegooid. Ik richt mij nu helemaal op coaching na kanker.

---------------------------------------------