De routine van om de 14 dagen chemo

Chemo 2 tot en met 4 gaat op een manier dat het bijna routine wordt.

Op maandag ga ik op de fiets naar het ziekenhuis. Ik krijg voorrang bij het bloedprikken en wanneer ik moet wachten krijg ik een plekje buiten de wachtkamer. Het prikken wordt wel steeds lastiger en ik moet vooral lang blijven zitten totdat het gaatje in de ader dicht is, anders loopt er een bloedstraaltje langs mijn arm onder de pleister vandaan.

Het voordeel van het fietsen is dat ik lekker in beweging ben en dat het bloedprikken iets gemakkelijker gaat wanneer je op temperatuur bent.

Op dinsdag krijg ik een telefoontje rond de middag of mijn bloed goed is. Dat is het elke keer. En daarbij hoe laat ze me op woensdagochtend verwachten.

Op woensdag ga ik samen met Arnoud naar het ziekenhuis. Infuus wordt ingebracht, wat een feest (not) en dan kunnen we beginnen. Ik lig lekker in een bed en al snel wordt ik moe en voel ik me ziek. Slapen is ideaal, dan hoef ik het niet zo mee te maken.

Ik krijg ontzettende hoofdpijn van het middel tegen de misselijkheid wat ik voor het starten van de chemo krijg. Hiervoor heb ik dan al de immunotherapie gehad. De zakjes aan mijn infuus zijn bijna allemaal doorzichtig, behalve 1. Ik word eerlijk alweer een beetje misselijk als ik er aan denk. De zak Doxorubicine is een rode vloeistof. Wanneer dit mijn ader inloopt moet ik ook snel rood plassen. En al die troep gaat dus het riool in........... Ik zou volgens mij eigenlijk in de chemobox moeten plassen....

Arnoud wordt halverwege afgelost door Mia. Zo kan Arnoud de honden uitlaten, want voordat ik het ziekenhuis terecht kwam hadden we net een pup gekregen. Tja, en die kan nog niet zo heel lang alleen zijn.

En ondanks dat ik al weken geen 'trek' heb, verplicht ik mezelf tot eten. Arnoud zorgt voor een heerlijke lunch wanneer we thuis komen (wanneer ik het red in tijd). Sommige keren lukt er iets niet, of duurt het langer waardoor ik tijdens de chemo moet lunchen. Nou, dat red ik niet. Ik voel me dan te beroerd.

Een uur na thuiskomst gaat er een zetpil Primperan in en ga ik naar bed. Alles om misselijkheid te voorkomen. Door het donker en weinig prikkels heb ik ook het minst last van hoofdpijn. Soms slaap ik tot het avondeten.

De dag na de chemo lig ik vooral op de bank. Heerlijk is het dat Arnoud die dag thuis werkt. Hij laat me me lekker mijn ding doen en vraagt af en toe of ik wat wil drinken of eten.

Op vrijdag gaat het vaak al een stuk beter met me. Dan ben ik ook weer verantwoordelijk voor de beesten. Autorijden doe ik dan nog niet. De wandelingetjes met de honden gaat dan ook door de wijk.

Het weekend is vaak nog wisselend. Maar ik kan meestal wel bezoek hebben. En samen naar het bos met de honden. Lekker buiten in de natuur, heerlijk.

Dan is het een week van bijkomen. Aanrommelen, dingen in huis doen. En dan gaat het weer van voor af aan.........

---------------------------------------------

Voordat ik ziek werd was ik werkzaam als leiderschapscoach. Ik merkte in mijn eigen verwerkingsproces dat het lastig was juiste begeleiding te krijgen. Omdat ik voel dat ik andere (ex)kankerpatiënten kan helpen heb ik mijn praktijk omgegooid. Ik richt mij nu helemaal op coaching na kanker.

---------------------------------------------