Pet CT nummer 2

9 juli 2013

Het is vandaag een belangrijke dag. Ik ga voor een tussentijdse PET-CT scan. Deze scan is ingepland tussen chemo 4 en chemo 5. Deze scan is zo belangrijk omdat we kunnen zien of de tumor nog actief is of niet.

Wanneer de chemo's goed aangeslagen zijn dan zou in elk geval de activiteit uit de tumor moeten zijn. Met nog meer geluk is de tumor ook geslonken. Een handbal aan tumor 'massa' in mijn borstholte wil ik natuurlijk ook liever kwijt.

Het meest spannende van dit alles vind ik dat de vervolgbehandeling wordt bepaald aan de hand van deze PET-CT. Of ik krijg nog 4 chemo's of ik krijg nog 2 chemo's en daarna word ik bestraald.

En om beide behandelingen zit ik natuurlijk niet te springen, maar de optie met bestralen lijkt mij het slechtste scenario.

De tumor is erg groot en zit bij mijn hart en mijn longen. Dus het gebied wat ze dan zouden moeten bestralen is dus ook groot en de schade die bestraling doet aan hart en longen is niet te overzien. Littekenweefsel is in alle gevallen vervelend, maar littekenweefsel op je hart en longen zal behoorlijke klachten opleveren. Voor de rest van mijn leven.

Dus daar zit ik dan. Arnoud heeft me afgezet bij het Meander Ziekenhuis in Amersfoort. Ik moet me weer nuchter melden en zit in de wachtkamer. Ik heb weer een heerlijk (ahum) drankje gekregen. Het contrast om mijn ingewanden goed zichtbaar te maken drink ik in de wachtkamer.

Aansluitend mag ik naar binnen. Er moet eerst een infuus geprikt worden. Bij de vorige PET-CT had ik al een infuus, dus was het simpel. Verpleegkundige 1 start met prikken...het lukt niet, dan nog 1 poging. Ze geeft aan niet nog een keer zelf te willen prikken en haalt haar collega erbij. Verpleegkundige 2, poging nr3. Ook mislukt.

Op de chemo-unit prikken ze me tot nog toe in 1 keer goed, maar hier lukt het echt niet.

Bij de PET-CT mag je niets van metaal dragen. Dus ook mijn kleding is hierop aangepast, dan hoef ik niet veel kleren uit te trekken en lig ik aangekleed in de scan.

Helaas, poging 4 mislukt ook. De arts wordt erbij gehaald. Ik zeg nog dat mijn vertrouwen nu behoorlijk afgenomen is. Sinds wanneer prikken artsen beter dan verpleegkundigen???? Hij zou erg goed zijn en vorige week nog iemand een infuus in de ader van iemand z'n voet hebben ingebracht.

Poging 5 tot en met 7. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik snap best dat het lastig kan zijn, ik heb geduld en mijn pijngrens is ook best hoog. Maar nu is het genoeg. Dan maar niet! Dan maar geen PET-CT, dit gaat zo niet.

Ah, er blijkt nog een optie te zijn. Ik word in een rolstoel gezet en naar de Intensieve Zorg gereden. Daar zouden betere prikkers zitten. (Ehhh, hadden jullie dat niet eerder kunnen bedenken??)

De verpleegkundige op de recovery pakt mijn hand vast. Oh, je handen zijn wel erg koud. Dat is ook lastig prikken dan. 'Nou sorry, ik word al 3 kwartier gemarteld en had mijn dikke trui en dergelijke al uit omdat het daarna niet meer kon............

Ze pakt een fijne infuusnaald, wrijft een paar keer over de rug van mijn hand en prikt voorzichtig maar zelfverzekerd de naald in mijn ader. In 1 keer, direct goed........

Nu terug naar de afdeling waar de PET-CT gedaan wordt. Er moet nog radio-actieve-glucose ingespoten worden, en daarna moet ik een uur stil liggen zodat de radio-actieve-glucose zich door mijn lichaam kan verspreiden naar de meest actieve delen in mijn lichaam. (mocht je bewegen dan gaat de glucose naar je spieren en krijg je geen goed beeld)

Gelukkig is stilliggen een van mijn meest ontwikkelde eigenschappen. Liggen, licht uit en maak me maar wakker wanneer het tijd is.

----------------------------------------------

Voordat ik ziek werd was ik werkzaam als leiderschapscoach. Ik merkte in mijn eigen verwerkingsproces dat het lastig was juiste begeleiding te krijgen. Omdat ik voel dat ik andere (ex)kankerpatiënten kan helpen heb ik mijn praktijk omgegooid. Ik richt mij nu helemaal op coaching na kanker.

---------------------------------------------