Krachten opdoen
Het plaatsten van de stent had er behoorlijk ingehakt. Ik was uitgeput en kon even geen 'gedoe' aan. Even geen gepiel aan mijn lijf, even geen pijnlijke onderzoeken of ingrepen.
Mijn internist kwam langs.....wat nog moest was een beenmergpunctie. Voor de eerste chemo gegeven kon worden moest er eerst nog een beenmergpunctie gedaan worden. Het was nog steeds wachten op de uitslag van de biopt. Nog steeds wisten we niet over welke kanker we aan het praten waren en of immunotherapie mogelijk was.
Gelukkig kon de beenmergpunctie dezelfde week niet meer ingepland worden. Het werd over het weekend heen getild. Een diepe zucht van opluchting. Ik had even tijd nodig om me weer op te laden, om weer strijdbaar te kunnen worden. Ik voelde me gesloopt.
Ik had 6 dagen zonder onderzoeken en ingrepen staan. Het wachten was op de uitslag van de biopt en de uitslag van de PET-CT. En wachten duurt lang. Zeker wanneer het om je leven gaat.....
Het nieuws van de PET-CT was een feestje waard. De tumor was enorm groot, dat dan wel. Maar het was niet uitgezaaid. Het beenmerg leek ook niet aangetast. De definitieve uitslag van het beenmerg zou na de beenmergpunctie komen, maar de vooruitzichten waren goed! Ondertussen stond de 'nood-chemo' nog steeds klaar. Het wachten was op de definitieve uitslag van de biopt.
Maar de internist wilde niet te lang wachten met het starten van de chemo. De tumor was zo groot dat mijn longen en hart in de knel kwamen. De prednisolon zorgde er onvoldoende voor dat de tumor niet groeide. Ik kreeg de hoogste dosering maar de tumor trok zich er niets van aan.
Het weekend ging ik op 'weekend-verlof'. Arnoud zou me in de ochtend op komen halen en dan zou ik 's avonds weer terug gaan. Heerlijk thuis eten, met de honden en de katten knuffelen.......misschien weer even normaal voelen.....
Thuis slapen was geen optie omdat ik bijna rechtop sliep vanwege mijn benauwdheid. Het gevoel dat ik in het ziekenhuis alleen maar op de bel hoefde te drukken voor hulp gaf ook een fijn gevoel.
Dus 2 dagen vertroeteld worden door Arnoud, Heel voorzichtig samen door het bos schuifelen met de honden. Het voelde heerlijk. En raar.....'s avonds weer teruggebracht worden op de afdeling.....om in mijn ziekenhuisbed te gaan slapen...alleen. Maar het zorgde ervoor dat ik weer wat kon aansterken. Arnoud zijn heerlijke kookkunsten, die weet wel hoe je iemand culinair moet verwennen. En als je dan zo'n tijd ziekenhuiseten gehad hebt is dat dubbel genieten.
Op de foto lig ik thuis te genieten van mijn middagslaap op een tuinstoel omdat ik op deze manier rechtop kon slapen.
Mijn internist kwam langs.....wat nog moest was een beenmergpunctie. Voor de eerste chemo gegeven kon worden moest er eerst nog een beenmergpunctie gedaan worden. Het was nog steeds wachten op de uitslag van de biopt. Nog steeds wisten we niet over welke kanker we aan het praten waren en of immunotherapie mogelijk was.
Gelukkig kon de beenmergpunctie dezelfde week niet meer ingepland worden. Het werd over het weekend heen getild. Een diepe zucht van opluchting. Ik had even tijd nodig om me weer op te laden, om weer strijdbaar te kunnen worden. Ik voelde me gesloopt.
Ik had 6 dagen zonder onderzoeken en ingrepen staan. Het wachten was op de uitslag van de biopt en de uitslag van de PET-CT. En wachten duurt lang. Zeker wanneer het om je leven gaat.....
Het nieuws van de PET-CT was een feestje waard. De tumor was enorm groot, dat dan wel. Maar het was niet uitgezaaid. Het beenmerg leek ook niet aangetast. De definitieve uitslag van het beenmerg zou na de beenmergpunctie komen, maar de vooruitzichten waren goed! Ondertussen stond de 'nood-chemo' nog steeds klaar. Het wachten was op de definitieve uitslag van de biopt.
Maar de internist wilde niet te lang wachten met het starten van de chemo. De tumor was zo groot dat mijn longen en hart in de knel kwamen. De prednisolon zorgde er onvoldoende voor dat de tumor niet groeide. Ik kreeg de hoogste dosering maar de tumor trok zich er niets van aan.
Het weekend ging ik op 'weekend-verlof'. Arnoud zou me in de ochtend op komen halen en dan zou ik 's avonds weer terug gaan. Heerlijk thuis eten, met de honden en de katten knuffelen.......misschien weer even normaal voelen.....
Thuis slapen was geen optie omdat ik bijna rechtop sliep vanwege mijn benauwdheid. Het gevoel dat ik in het ziekenhuis alleen maar op de bel hoefde te drukken voor hulp gaf ook een fijn gevoel.
Dus 2 dagen vertroeteld worden door Arnoud, Heel voorzichtig samen door het bos schuifelen met de honden. Het voelde heerlijk. En raar.....'s avonds weer teruggebracht worden op de afdeling.....om in mijn ziekenhuisbed te gaan slapen...alleen. Maar het zorgde ervoor dat ik weer wat kon aansterken. Arnoud zijn heerlijke kookkunsten, die weet wel hoe je iemand culinair moet verwennen. En als je dan zo'n tijd ziekenhuiseten gehad hebt is dat dubbel genieten.
Op de foto lig ik thuis te genieten van mijn middagslaap op een tuinstoel omdat ik op deze manier rechtop kon slapen.
---------------------------------------------
Voordat ik ziek werd was ik werkzaam als leiderschapscoach. Ik merkte in mijn eigen verwerkingsproces dat het lastig was juiste begeleiding te krijgen. Omdat ik voel dat ik andere (ex)kankerpatiënten kan helpen heb ik mijn praktijk omgegooid. Ik richt mij nu helemaal op coaching na kanker.
---------------------------------------------
