Het goede nieuws van een agressief tumor
Op dinsdag was ik opgenomen in het ziekenhuis, op vrijdag werd ik ingepland voor een biopt.
Achteraf gezien heel snel. Maar toen ik in het ziekenhuis lag kon het me niet snel genoeg gaan. Elke dag, elk uur, elke minuut van onzekerheid was zenuwslopend. Wat zat er in mijn lijf? Zou het echt kanker zijn? Of zouden ze het toch mis hebben en is het wat anders?
Doordat ik al heel benauwd was en de aders in mijn nek door stuwing behoorlijk gezwollen waren wist de anesthesist niet of ik na de operatie wel van de beademing af zou kunnen. Het zou kunnen zijn dat ze me in slaap zouden houden. Wat wel duidelijk was dat ik op de Intensieve Zorg zou komen te liggen na de operatie.
De chirurg zou via mijn rechter zij naar binnen gaan. Iets waar ik niet over nagedacht had, mijn hoofd stond er niet naar, maar de chirurg zou de sneetjes zo maken dat het later niet erg op zou vallen. Een andere optie was namelijk om bij mijn strottenhoofd naar binnen te gaan. Alleen de chirurg was bang dat er een bloeding zou ontstaan en dat hij dan door mijn ribben heen zou moeten met een ritssluiting als gevolg.
Arnoud en mijn moeder waren in het ziekenhuis die ochtend dat ik geopereerd zou worden. Na een uur elkaar aanstaren en wachten op een tijd dat ik naar de operatiekamer zou gaan, wisten we nog niets. Ik zei dat ze maar beter naar huis konden gaan. Voor hetzelfde geldt zou de operatie toch niet doorgaan en dan zaten ze daar maar. Ik zou laten weten wanneer ik wat hoorde.
Opeens stond daar een verpleegkundige met een operatieschort. Die moest aan en dan zou ik direct vertrekken voor operatie. Ik stuurde Arnoud nog een berichtje met mijn telefoon. Alles flitste aan me voorbij. Had ik wel tegen Arnoud gezegd dat ik mogelijk niet direct na de operatie wakker zou kunnen worden? Ik voelde me alleen. Alsof mijn bed-buurvrouw het voelde kwam ze mij een knuffel geven. Het werd me even teveel. Heel even maar.
Ik werd wakker op de intensieve zorg. Ik was aangesloten op een morfine-pomp en er was een urine-katheter ingebracht (ideaal!! geen wc bezoekjes meer ;-)) Arnoud en mijn moeder waren er, ze zaten naast mijn bed. Ja, het is kanker, een agressieve tumor zat in mijn lijf. De chirurg had ons op de hoogte gebracht. Ik was geestelijk aan- en afwezig. De morfine deed zijn werk wel.
Laat op de avond kwam de anesthesist nog even kijken hoe het met me ging. Hij vertelde dat de tumor mijn rechter-long weg drukte en ook om de inlaat van mijn hart drukte. Ze hadden weefsel weggehaald om mijn hart en de bovenste holle ader de ruimte te geven. En ze waren begonnen met de maximale dosis prednisolon. De pred zou moeten voorkomen dat de tumor nog verder zou groeien. Hij vertelde dat de tumor erg agressief was. Maar dat dat een voordeel had. Doordat de tumor zo bloedrijk was en veel energie vroeg, zou medicatie er ook goed op aanslaan.
Dit was de informatie die ik nodig had. Ik ging dit overleven! Ik ga beter worden.
Eerst Arnoud maar bellen met deze positieve informatie.
Achteraf gezien heel snel. Maar toen ik in het ziekenhuis lag kon het me niet snel genoeg gaan. Elke dag, elk uur, elke minuut van onzekerheid was zenuwslopend. Wat zat er in mijn lijf? Zou het echt kanker zijn? Of zouden ze het toch mis hebben en is het wat anders?
Doordat ik al heel benauwd was en de aders in mijn nek door stuwing behoorlijk gezwollen waren wist de anesthesist niet of ik na de operatie wel van de beademing af zou kunnen. Het zou kunnen zijn dat ze me in slaap zouden houden. Wat wel duidelijk was dat ik op de Intensieve Zorg zou komen te liggen na de operatie.
De chirurg zou via mijn rechter zij naar binnen gaan. Iets waar ik niet over nagedacht had, mijn hoofd stond er niet naar, maar de chirurg zou de sneetjes zo maken dat het later niet erg op zou vallen. Een andere optie was namelijk om bij mijn strottenhoofd naar binnen te gaan. Alleen de chirurg was bang dat er een bloeding zou ontstaan en dat hij dan door mijn ribben heen zou moeten met een ritssluiting als gevolg.
Arnoud en mijn moeder waren in het ziekenhuis die ochtend dat ik geopereerd zou worden. Na een uur elkaar aanstaren en wachten op een tijd dat ik naar de operatiekamer zou gaan, wisten we nog niets. Ik zei dat ze maar beter naar huis konden gaan. Voor hetzelfde geldt zou de operatie toch niet doorgaan en dan zaten ze daar maar. Ik zou laten weten wanneer ik wat hoorde.
Opeens stond daar een verpleegkundige met een operatieschort. Die moest aan en dan zou ik direct vertrekken voor operatie. Ik stuurde Arnoud nog een berichtje met mijn telefoon. Alles flitste aan me voorbij. Had ik wel tegen Arnoud gezegd dat ik mogelijk niet direct na de operatie wakker zou kunnen worden? Ik voelde me alleen. Alsof mijn bed-buurvrouw het voelde kwam ze mij een knuffel geven. Het werd me even teveel. Heel even maar.
Ik werd wakker op de intensieve zorg. Ik was aangesloten op een morfine-pomp en er was een urine-katheter ingebracht (ideaal!! geen wc bezoekjes meer ;-)) Arnoud en mijn moeder waren er, ze zaten naast mijn bed. Ja, het is kanker, een agressieve tumor zat in mijn lijf. De chirurg had ons op de hoogte gebracht. Ik was geestelijk aan- en afwezig. De morfine deed zijn werk wel.
Laat op de avond kwam de anesthesist nog even kijken hoe het met me ging. Hij vertelde dat de tumor mijn rechter-long weg drukte en ook om de inlaat van mijn hart drukte. Ze hadden weefsel weggehaald om mijn hart en de bovenste holle ader de ruimte te geven. En ze waren begonnen met de maximale dosis prednisolon. De pred zou moeten voorkomen dat de tumor nog verder zou groeien. Hij vertelde dat de tumor erg agressief was. Maar dat dat een voordeel had. Doordat de tumor zo bloedrijk was en veel energie vroeg, zou medicatie er ook goed op aanslaan.
Dit was de informatie die ik nodig had. Ik ging dit overleven! Ik ga beter worden.
Eerst Arnoud maar bellen met deze positieve informatie.
----------------------------------------------
Voordat ik ziek werd was ik werkzaam als leiderschapscoach. Ik merkte in mijn eigen verwerkingsproces dat het lastig was juiste begeleiding te krijgen. Omdat ik voel dat ik andere (ex)kankerpatiënten kan helpen heb ik mijn praktijk omgegooid. Ik richt mij nu helemaal op coaching na kanker.
---------------------------------------------