Angst en Onzekerheid
De onderzoeken en ingrepen die volgde in de 1,5 week nadat ik in het ziekenhuis opgenomen was waren op zijn zachts gezegd niet mals.
De ochtend nadat de artsen het vermoeden van een lymfoom uitgesproken hadden (lymfeklierkanker) ging ik voor een CT-scan met contrastvloeistof. Met uitzondering dat de contrast een beetje raar voelt was dit niet zo'n probleem. Niet lang na de scan lag ik bij de longarts voor een bronchoscopie. Allereerst zouden we naar de beelden van de CT-scan kijken.
De CT-scan zag er niet goed uit en liet een grote massa zien in de ruimte tussen mijn longen en mijn hart. Het vermoeden van de artsen werd steeds meer bevestigd. De bronchoscopie zou wel gedaan worden, alleen maar om uit te sluiten dat er iets in mijn rechterlong zat. Ik had steeds meer moeite met ademhalen, ik kon niet liggen, ook niet wanneer ik sliep. En mijn rechterlong deed heel erg zeer.
De bronchoscopie was een HEL. Allereerst werden mijn longen verdoofd door er vloeistof in te spuiten. Dit laat een lichaam niet zomaar toe, dus ze moeten het achter je strottenklepje spuiten. Het was alsof ik aan het verdrinken was. De paniek en het hoesten....... en ik was al zo benauwd.
Vervolgens moest er een camera mijn long in. Ik kon meekijken op een scherm boven mij. Ik zag de camera mijn mond binnen gaan, het strotteklepje passeren en ik werd bewust dat ik geen adem haalde. 'doorademen' dacht ik bij mezelf. Maar het ging niet. 'DOORADEMEN' nog steeds niets. 'HAAL ADEM' riep ik in mezelf. En ja uiteindelijk nam ik een teug adem. Hoe vreemd is het om zaken als ademhalen, waar je normaal niet over hoeft na te denken, opeens niet kan. Het lichaam heeft een mechanisme om je te beschermen en daar kun je bewust niets aan doen.
Het angstzweet was me inmiddels flink uitgebroken. Ik moest me concentreren om goed door te ademen. Ik kon op de camera zien hoe mijn longen dan wat meer ruimte gaven, ook voor de camera. Ik kon mijn eigen angstzweet ruiken. 2 biopten werden uit mijn rechter-long genomen, alsof het vlees aan de binnenkant van mijn lichaam er zo afgetrokken werd.........
Ik was al maanden niet fit. Hoe lang was dit al aan de gang in mijn lichaam?
De volgende stap was het nemen van een biopt. Ze zouden me nu eerst moeten opensnijden om zekerheid te kunnen krijgen. Waar hebben we nu mee te maken? Wat zit er nu?
De ochtend nadat de artsen het vermoeden van een lymfoom uitgesproken hadden (lymfeklierkanker) ging ik voor een CT-scan met contrastvloeistof. Met uitzondering dat de contrast een beetje raar voelt was dit niet zo'n probleem. Niet lang na de scan lag ik bij de longarts voor een bronchoscopie. Allereerst zouden we naar de beelden van de CT-scan kijken.
De CT-scan zag er niet goed uit en liet een grote massa zien in de ruimte tussen mijn longen en mijn hart. Het vermoeden van de artsen werd steeds meer bevestigd. De bronchoscopie zou wel gedaan worden, alleen maar om uit te sluiten dat er iets in mijn rechterlong zat. Ik had steeds meer moeite met ademhalen, ik kon niet liggen, ook niet wanneer ik sliep. En mijn rechterlong deed heel erg zeer.
De bronchoscopie was een HEL. Allereerst werden mijn longen verdoofd door er vloeistof in te spuiten. Dit laat een lichaam niet zomaar toe, dus ze moeten het achter je strottenklepje spuiten. Het was alsof ik aan het verdrinken was. De paniek en het hoesten....... en ik was al zo benauwd.
Vervolgens moest er een camera mijn long in. Ik kon meekijken op een scherm boven mij. Ik zag de camera mijn mond binnen gaan, het strotteklepje passeren en ik werd bewust dat ik geen adem haalde. 'doorademen' dacht ik bij mezelf. Maar het ging niet. 'DOORADEMEN' nog steeds niets. 'HAAL ADEM' riep ik in mezelf. En ja uiteindelijk nam ik een teug adem. Hoe vreemd is het om zaken als ademhalen, waar je normaal niet over hoeft na te denken, opeens niet kan. Het lichaam heeft een mechanisme om je te beschermen en daar kun je bewust niets aan doen.
Het angstzweet was me inmiddels flink uitgebroken. Ik moest me concentreren om goed door te ademen. Ik kon op de camera zien hoe mijn longen dan wat meer ruimte gaven, ook voor de camera. Ik kon mijn eigen angstzweet ruiken. 2 biopten werden uit mijn rechter-long genomen, alsof het vlees aan de binnenkant van mijn lichaam er zo afgetrokken werd.........
Ik was al maanden niet fit. Hoe lang was dit al aan de gang in mijn lichaam?
De volgende stap was het nemen van een biopt. Ze zouden me nu eerst moeten opensnijden om zekerheid te kunnen krijgen. Waar hebben we nu mee te maken? Wat zit er nu?
----------------------------------------------
Voordat ik ziek werd was ik werkzaam als leiderschapscoach. Ik merkte in mijn eigen verwerkingsproces dat het lastig was juiste begeleiding te krijgen. Omdat ik voel dat ik andere (ex)kankerpatiënten kan helpen heb ik mijn praktijk omgegooid. Ik richt mij nu helemaal op coaching na kanker.
---------------------------------------------