8 september 2025

Lieve mensen, 

Wat is het ontzettend lang geleden dat ik een berichtje heb gestuurd. In de tussentijd is natuurlijk een hoop gebeurd. 

Voor de mensen die mij via deze website volgen.... 

Sinds april woon ik in een ander huisje nadat ik gescheiden ben. Het bevalt me heel goed. Van een 'vrij' grote stad naar een dorpje, wie had dat gedacht ? Maar al snel begon ik mijn draai te vinden. 

Ik ging eens vanuit de AH lopend naar huis en toen zag ik daar de Uitvaartzorg. Aangezien ik weleens eerder in de uitvaartzorg heb gewerkt, trok me dat erg aan. Dus ik ging ze mailen en zo ging het vanzelf, ik moest op gesprek komen, besloten dat het tijdelijk een vrijwilligersbaan werd. Het was maar een aantal uurtjes per week, maar ik heb het erg leuk gehad. De belangrijkste les die ik ook heb meegekregen was dat ik enorm uit mijn comfortzone moest stappen om mensen te gaan verstaan ivm mijn doofheid. En dat lukte vrij goed, gelukkig ! 

Helaas werd het geen contract want het is een kleinschalig bedrijf en de communicatie was lastig soms. Dus besloten we dat we het hierbij laten.

Maar als snel gesolliciteerd op een andere functie en nu ga ik per 1 oktober werken met dove / slechthorenden ouderen als Woonassistent. Ik heb er enorm veel zin in, maar vind het ook heel spannend. Na jaren thuis gezeten te hebben, om er voor de kinderen te zijn, maar ook vanwege mijn lichamelijke klachten, ga ik nu een paar uurtjes per week werken. Ook mag ik er aan geloven : gebarentaal leren!

In oktober krijg ik weer mijn halfjaarlijkse controle. Ik ben best zenuwachtig. Maar dat zal ik denk ik altijd houden?Maar nu is het niet meer om de 3 / 4 maanden, maar om de 6 maanden. 

Maar is het normaal dat je angst toch onbewust erg aanwezig is ? Ik geniet van mijn leven, ik ben dankbaar voor alles wat ik heb, maar ik word wel steeds angstiger. Het gaat nu immers al 2,5 jaar al goed. Er is niks geks aan de hand. Maar hoe meer ik richting de 5 jaar kankervrij ga, hoe banger ik word. 

Iemand die kanker krijgt, beseft ineens dat degene keuzes moet maken. Samen in overleg met de artsen ga je bespreken hoe jullie verder gaan. Wat wordt het behandelplan ? Maar in mijn geval was dat ontzettend lastig door de fouten die gemaakt zijn door de artsen. Toch voelde ik een enorme overlevingsdrang om te zorgen dat ik er nog zou zijn en ik ben er goddank nog steeds. 

De scheiding was goed, gewoon het beste voor ons beiden. Ik heb daar ook absoluut geen spijt van gehad. Maar door de angst die ik heb, ben ik bang, misschien nooit meer liefde te vinden. Liefde kun je krijgen van je familie en je vrienden en dat is ook heel fijn. Maar ik wil graag weer dat verliefde gevoelens krijgen, samen met iemand op de bank zitten en gezellig een filmpje kijken. Mensen zeggen : het komt vanzelf wel. Je ontmoet wel iemand, maar is het gek dat ik dus best bang ben dat ik dat gevoel misschien nooit meer kan krijgen omdat ik ook onbewust heel bang ben dat de kanker terugkomt of dat ik een ander soort kanker krijg ? 

De mensen die mij kennen zeggen dat ze mij wel begrijpen. Maar ik denk niet dat ze het begrijpen. Als je een partner hebt met wie je samen bent en dit samen hebt doorgestaan, heb je elkaar. Ik heb nu 'niemand'. En dat is oké, maar ik wil niet zeggen dat ik niet iemand mis om mij heen. 

Ik moet blijven vertrouwen in mijn lichaam. Iemand zei pas geleden nog : kijk wat je allemaal hebt meegemaakt, je lichaam heeft hard geknokt voor je dus wees er zuinig op. Daar heeft degene gelijk in. Maar het is verdomd zo lastig. 

Ik weet dit wel : als ik de 5 jaar bereik, komt er absoluut een feest, dat moeten we dan gaan vieren !
 

liefs Femke