Stap 4: Ik ben geen superwoman
Het weekend bij mijn ouders is er een van gemengde gevoelens. Wat is het vreselijk om je ouders te moeten vertellen dat hun dochter borstkanker heeft. Zeker als je vader ook al eens te maken heeft gehad met kanker. Van de andere kant was ik zo blij dat het eruit was. Geen geheimen meer, gewoon duidelijkheid. Jammer genoeg had ik ze dit graag willen besparen. Gelukkig zie ik dan wel uit wat voor nest ik kom; Het is echt klote maar niet lullen maar poetsen en hoe nu verder. Heerlijk die nuchterheid en niet bij de pakken neerzitten. Het had allemaal nog veel erger kunnen zijn. Al met al een fijn weekend gehad als aanloop naar het echte werk.
Op woensdag een intake gesprek op oncologie. Wat kun je allemaal verwachten, hoe gaat dat allemaal enzo. De dag daarna gaat het voor het echie, de eerste chemo. Om 8 uur 's morgens staan we al in het ziekenhuis. Omdat ik gekozen heb voor hoofdhuidkoeling moet ik eerder beginnen. Dus muts op en koelen maar. Dat viel me erg mee, dacht nog even dat het niet werkte, voelde niets, maar alles ging goed. Vrij snel na het eerste infuus kreeg ik koude rillingen, gelukkig geen koorts. Er werd fijn een deken gebracht door een vrijwilligster, wat een service. Daarna spoelen van het infuus en tweede zakje eraan. Hier merkte ik meteen dat ik een droge neus kreeg. Ook dat was binnen een kwartier leeg, weer spoelen en dan nog 1,5 uur nakoelen. Om 12 uur waren we weer weg.
Ik had verwacht dat het nu wel echt zou gaan worden, een naald in je arm veel echter als dit wordt het niet. Maar het dringt nog steeds niet helemaal door. Zal nog wel komen dacht ik. De dagen daarna ben ik vooral erg futloos. Gelukkig niet ziek, maar totaal geen puf. Iets wat ik bij mezelf helemaal niet herken. Ik heb op het werk afgesproken dat ik donderdag en vrijdag niet kom werken. In het weekend dan nog een paar dagen extra bijtanken en als het kan maandag weer aan de slag.
Maandag ben ik nog niet 100% fit maar goed genoeg om eens op kantoor te gaan kijken. Als ik aankom merk ik toch wel dat het pittig is, 15 minuten in de auto. Maar ja ik zie wel hoe lang ik het vol hou, als het niet gaat ben ik weer weg. Zo fijn om even bij te kletsen met je collega's en te horen hoe ze met je meeleven. Na 3 uurtjes hou ik het voor gezien want ik moet ook nog thuis komen.
Eenmaal thuis even lekker relaxed op de bank. Manlief komt ook eerder naar huis. We staan 's middags even te kletsen met de buurman als ik het ineens heeeeel heet krijg. Ik mompel ik ga even zitten en het volgende wat ik weet is dat er twee stoere mannen toch enigszins in paniek boven me staan te schreeuwen. Ik ben bewusteloos geraakt, van de stoel gevallen en ze kregen geen contact meer met me. Op dat moment hadden ze 112 al aan de lijn. Aangezien ik op de grond ben gevallen heb ik mijn kin opengehaald en lig ik in een plasje bloed. Al met al een situatie waar ik zelf toch ook wel van schrik als ik weer een beetje weet wie ik ben en waar ik ben. Bij de huisarts wordt mijn kin gehecht en valt het gelukkig allemaal erg mee.
Ik kan je wel zeggen dat het nu ineens veel echter is geworden ... beangstigend om te bedenken dat dit je zomaar kan overkomen. Wat zo'n chemokuur met je kan doen. Dit doet me toch beseffen dat ik niet (altijd) superwoman ben en dat ik echt moet gaan luisteren naar mijn lichaam. Zo heb je niets en zo kom je net iets te vaak op het ziekenhuis of de EHBO. Wijze les geleerd hopelijk was dit de laatste.
Op woensdag een intake gesprek op oncologie. Wat kun je allemaal verwachten, hoe gaat dat allemaal enzo. De dag daarna gaat het voor het echie, de eerste chemo. Om 8 uur 's morgens staan we al in het ziekenhuis. Omdat ik gekozen heb voor hoofdhuidkoeling moet ik eerder beginnen. Dus muts op en koelen maar. Dat viel me erg mee, dacht nog even dat het niet werkte, voelde niets, maar alles ging goed. Vrij snel na het eerste infuus kreeg ik koude rillingen, gelukkig geen koorts. Er werd fijn een deken gebracht door een vrijwilligster, wat een service. Daarna spoelen van het infuus en tweede zakje eraan. Hier merkte ik meteen dat ik een droge neus kreeg. Ook dat was binnen een kwartier leeg, weer spoelen en dan nog 1,5 uur nakoelen. Om 12 uur waren we weer weg.
Ik had verwacht dat het nu wel echt zou gaan worden, een naald in je arm veel echter als dit wordt het niet. Maar het dringt nog steeds niet helemaal door. Zal nog wel komen dacht ik. De dagen daarna ben ik vooral erg futloos. Gelukkig niet ziek, maar totaal geen puf. Iets wat ik bij mezelf helemaal niet herken. Ik heb op het werk afgesproken dat ik donderdag en vrijdag niet kom werken. In het weekend dan nog een paar dagen extra bijtanken en als het kan maandag weer aan de slag.
Maandag ben ik nog niet 100% fit maar goed genoeg om eens op kantoor te gaan kijken. Als ik aankom merk ik toch wel dat het pittig is, 15 minuten in de auto. Maar ja ik zie wel hoe lang ik het vol hou, als het niet gaat ben ik weer weg. Zo fijn om even bij te kletsen met je collega's en te horen hoe ze met je meeleven. Na 3 uurtjes hou ik het voor gezien want ik moet ook nog thuis komen.
Eenmaal thuis even lekker relaxed op de bank. Manlief komt ook eerder naar huis. We staan 's middags even te kletsen met de buurman als ik het ineens heeeeel heet krijg. Ik mompel ik ga even zitten en het volgende wat ik weet is dat er twee stoere mannen toch enigszins in paniek boven me staan te schreeuwen. Ik ben bewusteloos geraakt, van de stoel gevallen en ze kregen geen contact meer met me. Op dat moment hadden ze 112 al aan de lijn. Aangezien ik op de grond ben gevallen heb ik mijn kin opengehaald en lig ik in een plasje bloed. Al met al een situatie waar ik zelf toch ook wel van schrik als ik weer een beetje weet wie ik ben en waar ik ben. Bij de huisarts wordt mijn kin gehecht en valt het gelukkig allemaal erg mee.
Ik kan je wel zeggen dat het nu ineens veel echter is geworden ... beangstigend om te bedenken dat dit je zomaar kan overkomen. Wat zo'n chemokuur met je kan doen. Dit doet me toch beseffen dat ik niet (altijd) superwoman ben en dat ik echt moet gaan luisteren naar mijn lichaam. Zo heb je niets en zo kom je net iets te vaak op het ziekenhuis of de EHBO. Wijze les geleerd hopelijk was dit de laatste.
3 reacties