Stap 1: hoe het allemaal begon
Ik ben nooit ziek, ik mankeer zelden wat dus toen ik eind juli in het weekend iets voelde in mijn rechterborst dacht ik dat is vast niets. Na een paar dagen was het alleen nog niet weg. Mijn partner voelde het ook en ik vond het toch wel wat groot. Mijn vriendin heeft een aantal jaren geleden borstkanker gehad en ik wist zeker als ik dit haar zou vertellen zou ze me aan mijn haren meeslepen naar de huisarts. Ik ben niet bang aangelegd, maar dit was wel het zetje wat ik nodig had ;-).
Ik belde op donderdag ochtend naar de huisarts, met het idee dat ik na het weekend wel terecht zou kunnen. U kunt over een kwartiertje al komen was tot mijn grote verbazing het antwoord. Dus ik ging vol goede moed naar de huisarts, ervan uitgaande dat die me zou bevestigen dat er niets was om je druk over te maken.
Ze maakte zich inderdaad geen echte zorgen. Ja er zat duidelijk wat maar het voelde als bindweefsel. Omdat ze geen röntgenogen had vond ze het toch wel goed om in het ziekenhuis een foto te laten maken. Diezelfde middag kon ik daar al terecht. Mijn partner vroeg nog moet ik meegaan. Waarom om mijn handje vast te houden, was mijn antwoord. Uiteindelijk mocht hij mee als chauffeur, en natuurlijk omdat hij bezorgd was, de schat.
Na de mammografie werd ik al gewaarschuwd dat ik waarschijnlijk terug geroepen zou worden voor een echo, omdat er echt iets te zien was (duh, dat had ik toch al gevoeld). Inderdaad ik mocht terug naar binnen voor een echo. De radioloog gaf aan dat op de foto duidelijk iets te zien was, het zag eruit als een cyste, maar de echo zou dat verder duidelijk maken. Tegelijkertijd ging het echo apparaat steeds weer terug naar die ene plek.
Hmmm dit is waarschijnlijk geen cyste werd er gezegd, hier moeten we een biopt van nemen. Draait u maar door, u krijgt een plaatselijke verdoving en dan nemen we wat hapjes voor onderzoek. Oke dacht ik nog, ik ben nu toch hier, laat maar gaan. Drie hapjes verder was ik klaar. Aangezien het al laat in de middag was kon ik de volgende ochtend terugkomen voor een gesprek met de mamacare. Het ging allemaal zo snel dat ik dat ook maar over me heen liet komen. Van dat gesprek ben ik niet veel wijzer geworden, de uitslag was nog niet bekend. Ik zou maandag middag gebeld worden voor de uitslag en dan werd ik dinsdag verwacht voor een gesprek met de arts. Hoezo??? Een gesprek ook als de uutslag goed zou zijn??? Ik heb het maar over me heen laten komen, ik mankeer zelden wat dus dit zal ook wel allemaal over waaien. Maandag zullen ze me dat wel vertellen...
Ik belde op donderdag ochtend naar de huisarts, met het idee dat ik na het weekend wel terecht zou kunnen. U kunt over een kwartiertje al komen was tot mijn grote verbazing het antwoord. Dus ik ging vol goede moed naar de huisarts, ervan uitgaande dat die me zou bevestigen dat er niets was om je druk over te maken.
Ze maakte zich inderdaad geen echte zorgen. Ja er zat duidelijk wat maar het voelde als bindweefsel. Omdat ze geen röntgenogen had vond ze het toch wel goed om in het ziekenhuis een foto te laten maken. Diezelfde middag kon ik daar al terecht. Mijn partner vroeg nog moet ik meegaan. Waarom om mijn handje vast te houden, was mijn antwoord. Uiteindelijk mocht hij mee als chauffeur, en natuurlijk omdat hij bezorgd was, de schat.
Na de mammografie werd ik al gewaarschuwd dat ik waarschijnlijk terug geroepen zou worden voor een echo, omdat er echt iets te zien was (duh, dat had ik toch al gevoeld). Inderdaad ik mocht terug naar binnen voor een echo. De radioloog gaf aan dat op de foto duidelijk iets te zien was, het zag eruit als een cyste, maar de echo zou dat verder duidelijk maken. Tegelijkertijd ging het echo apparaat steeds weer terug naar die ene plek.
Hmmm dit is waarschijnlijk geen cyste werd er gezegd, hier moeten we een biopt van nemen. Draait u maar door, u krijgt een plaatselijke verdoving en dan nemen we wat hapjes voor onderzoek. Oke dacht ik nog, ik ben nu toch hier, laat maar gaan. Drie hapjes verder was ik klaar. Aangezien het al laat in de middag was kon ik de volgende ochtend terugkomen voor een gesprek met de mamacare. Het ging allemaal zo snel dat ik dat ook maar over me heen liet komen. Van dat gesprek ben ik niet veel wijzer geworden, de uitslag was nog niet bekend. Ik zou maandag middag gebeld worden voor de uitslag en dan werd ik dinsdag verwacht voor een gesprek met de arts. Hoezo??? Een gesprek ook als de uutslag goed zou zijn??? Ik heb het maar over me heen laten komen, ik mankeer zelden wat dus dit zal ook wel allemaal over waaien. Maandag zullen ze me dat wel vertellen...