Wachten op antwoorden

Vandaag was een spannende dag.Frits had zijn ct-scan,het onderzoek waar we al weken naar uit én tegenop keken. Want hoe goed je je probeert voor te bereiden,de onzekerheid blijft.De machine maakt beelden,maar in ons hoofd spelen vragen,wat zullen ze vinden? Is de ziekte nog stabiel? Hoeveel tijd krijgen we samen?De rit naar het zkh was er één van weinig woorden,we weten allebei zo goed wat er op het spel staat,maar toch proberen we elkaar moed in te spreken.Er komen ook steeds appjes binnen met sterkte en succes,In de wachtkamer voelt elke minuut langer dan normaal.De scan zelf duurt niet lang,voor Frits is het een kwestie van stil liggen.Voor mij hoop en vertrouwen hebben,en kleine schietgebedjes doen. Als hij weer voor me staat lach ik naar hem,al voel ik de knoop in mijn maag.Nu komt het moeilijkste deel:wachten op de uitslag. Dagen die langzaam zullen gaan.Je wilt verder maar je gedachten blijven steeds teruggaan naar die éne vraag,wat zullen de beelden laten zien,en toch gaat het gewone leven door(en dat is goed)! Thuis gekomen drinken we koffie,lachen om iets kleins,appen en face timen met de kinderen.,en met zus en collega.Frits gaat even slapen,ik bak pannekoeken en brengt er een paar bij de buurvrouw.Frits kijkt al een paar keer op het portaal,maar natuurlijk staat het er nog niet op.We hebben trouwens af gesproken dat als de uitslag er op staat we hem samen met de kinderen willen lezen.Veilig en vertrouwd,wat de uitslag dan ook mag zijn.Nu rest ons wachten op woorden die ons leven opnieuw richting zal geven.Het is spannend,zwaar,en heel verdrietig.Maar we weten dat we het niet alleen hoeven te doen.Samen met de liefde en steun van elkaar en van de mensen om ons heen kunnen we de komende dagen door komen!