Dicht bij elkaar

Een paar weken geleden leek het allemaal wat rustiger. De scan was goed genoeg, de tumor in de slokdarm was een heel klein beetje gegroeid,de uitzaaiingen waren stabiel gebleven.Frits is nog wezen zeevissen,we zijn een lang weekend weggeweest met kinderen en kleinkinderen.Daar heeft hij ontzettend van genoten.Wel helemaal kapot er na maar hij had het voor geen goud willen missen. Ik volop aan het werk en het leek alsof de storm even was gaan liggen. Maar niks is minder waar, de laatste 2 weken is alles anders,het eten wil steeds vaker niet meer goed zakken.Wat eerst af en toe gebeurde ,is nu bij elke maaltijd.Frits moet er 2 bekers melk bij drinken om het eten weg te laten zakken.En ik zie het ook aan hem,de vermoeidheid die toe neemt,de verdrietige blik,het gepieker.De oncoloog heeft besloten de ct scan naar voren te halen.ipv december wordt het as dinsdag.We maken ons zorgen,dat durf ik best hardop te zeggen. Want soms kun je proberen sterk te zijn,maar de angst kruipt toch naar binnen. Met mijn werk heb ik besloten me ziek te melden,en daar hebben ze alle begrip voor.Ze zeiden nu moet je echt bij Frits zijn,en dat klopt ook.Alles in mij zegt dat ik nu dicht bij hem moet blijven.Het voelt alsof we weer in die tussenfase zitten. Wachten,hopen,bang zijn. Maar ook dit doen we samen,met onze dierbaren.dag voor dag, soms uur voor uur.En tussendoor probeer ik te blijven zien wat er wel is, zijn hand in de mijne,een blik, een glimlach, en de liefde vd mensen om ons heen. Dat is nu genoeg,dicht bij elkaar,meer hoeft even niet.Deze momenten lijken misschien klein,maar ze dragen ons door deze dagen heen.