Uit slecht nieuws laat God goed nieuws voortkomen

Uit slecht nieuws laat God goed nieuws voortkomen. Hoe is dat mogelijk? Afgelopen donderdag lag ik wederom weer eens in het ziekenhuis. Ik had al een aantal dagen last van pijn in mijn buik, kon moeilijk staan en pijn in mijn flanken. Je bent ondertussen al zoveel gewend dat je je hier ook wel weer doorheen sleept, totdat ik koliekpijn kreeg. Dat is een pijn, hoe je ook gaat zitten, liggen, rollen, maakt niet uit, het gaat niet weg. Bij een geboorte kan je de wee meestal wegpuffen, zelfs dát lukte niet. In eerste instantie even aankijken maar al heel snel zei ik tegen mijn man dat hij de HAP (huisartsenpost) moest bellen. Die kwamen gelijk en ik kreeg morfine. Hè eindelijk, na verloop van tijd vielen mijn ogen even dicht. Mijn lichaam had even geen pijn. Wat was dat heerlijk. Men dacht eerst aan galstenen. Hij wilde mij wel insturen naar het ziekenhuis maar de arts wilde dat ik om 8 uur eerst mijn eigen arts zou bellen. Om 9 uur naar mijn eigen arts. Suf van de morfine vertel ik mijn verhaal. Zij onderzoekt mij en stelt vast dat mijn darmen mogelijk stilliggen, dus een mogelijke darmafsluiting. Na wat bellen besloot mijn eigen specialist van het ziekenhuis mij op te nemen. Er werd een CT scan gemaakt en daaruit bleek dat mijn darm gedraaid zat en dus voor een afsluiting zorgde. Dat verklaarde de pijn. Ik mocht de eerste 24 uur niet eten en drinken.

Sinds mijn buismaagoperatie heb ik geen hongergevoel meer dus kwam dat nu goed uit. Totaal geen trek in eten. Niet drinken was iets moeilijker want ik kreeg een super droge mond. Dan mag je je lippen bevochtigen met een stokje met een sponsje eraan. Zet geen zoden aan de dijk maar je doet het ermee.

Omdat de darm was afgesloten kon ook de gal niet goed weg. Dit hoopte zich op en ik bleef maar spugen. Om mijn lichaam wat rust te geven kreeg ik een maaghevel. Dan stoppen ze een slang via je neus naar je maag en die haalt al het overtollige gal uit je mag. Hierdoor kwam alles een beetje tot rust. De hele dag braken is ook niet iets waar je blij van wordt.

De arts zei dat met pijnstilling, ik kreeg weer morfine, niet eten en drinken, het mogelijk was dat de darm spontaan weer terug zou schieten en anders moest er geopereerd worden. Oh wat zag ik daar tegen op. Niet weer een operatie. Zeker ook omdat je je er dan niet op voor kan bereiden.

De volgende dag werd er een buikfoto gemaakt. Men kon zien dat hij weer teruggeschoten was naar normaal maar dat dat nog geen reden was tot juichen. Ik moest nog een dag blijven ter observatie want de darm kon ook weer zo terugschieten.

Ondertussen ging het veel beter met mij. Ik braakte amper nog en daarom werd besloten om te kijken of de maaghevel afgedopt kon worden zodat alles weer normaal via de darmen weg kon. Dit ging goed tot vrijdagavond. Ik kreeg een enorme niesbui en nieste mijn maaghevel eruit. Tja wat nu. Nieuwe krijgen of zo laten. De verpleegkundigen besloten het even aan te kijken en geen nieuwe maaghevel te zetten (gelukkig).

Ik kan niets anders zeggen dan dat de verpleegkundigen van het LUMC echte toppers zijn! Zo vriendelijk en adequaat. De specialist kwam iedere dag even kijken hoe het ging.

Nu kom ik terug op de openingszin. Uit slecht nieuws laat God iets goeds voortkomen. Het slechte nieuws was de darmafsluiting. Veel gedoe en ellende maar…… Ik zou eigenlijk 7 mei mijn CT scan krijgen en 14 mei de uitslag in verband met de mogelijk groei van de lymfeklieren rondom de maag aorta en dus de mogelijke terugkeer van kanker.

Welnu, ze zagen twee dingen op de CT scan die ik kreeg. Fibrose, dat is eigenlijk wild vlees en dat is heel normaal na een buismaagoperatie. De kans dat je dat krijgt is aanzienlijk aanwezig.

Ze zagen ook dat de lymfeklieren niet gegroeid waren. Je wilt eigenlijk maar 1 ding weten, is de kanker terug of niet.

Mijn specialist zei dat de kanker niet was teruggekomen zover ze het nu konden zien. Hij zei ook dat ze het nooit voor de volle 100% kunnen zeggen maar dat is logisch.

Ondanks dat ik dus een mogelijke operatie zou krijgen voor een darmafsluiting kwam dit goede nieuws. Ik ben God zo dankbaar. Dankbaar dat Hij de gebeden heeft verhoord van al die mensen die zo hard gebeden hebben voor mij. Daar wil ik jullie allemaal voor bedanken. Blijf bidden voor mijn herstel want ik ben er nog lang niet maar ik durf voor het eerst weer sinds lange tijd even verder te denken.

Nu hoor ik sceptische mensen denken, zou je ook zo dankbaar zijn als het slecht nieuws was. Het enige wat ik daarop kan zeggen dat als het mijn tijd zou zijn geweest ik absoluut weet dat Hij mij daar ook de rust voor zou hebben gegeven. Dat rotsvaste vertrouwen heb ik in Hem. Het zou niet makkelijk zijn geweest maar zoals Hij mij al die tijd die rust heeft gegeven zou Hij dat dan niet doen juist op die momenten dat je Hem zo hard nodig hebt? Natuurlijk niet! Jezus Christus is er altijd voor je en dát gun ik jullie allen.

Ik ga mij nu weer opnieuw focussen om te herstellen en weer conditie op te bouwen en ik hoop en bid dat er nu niets meer tussen komt en ik nu eindelijk weer wat stappen vooruit mag gaan zetten.

Tevens hoop ik zover te herstellen dat ik weer mijn werk en opleiding kan oppakken en zo weer mensen tot hulp kan zijn in het vak dat mij zo dierbaar is.

Ook wil ik nog even het pastorale team van de Meerkerk in Hoofddorp bedanken die mij trouw iedere week belt om te vragen hoe het gaat en voor mij en met mij bidt. Dank dat jullie juist in deze coronacrisis laten zien wat het is om gemeente te zijn. Dank daarvoor!