De eerste week thuis

De eerste week thuis weer overleefd. Is het zo erg? Nou het voelt wel zo. Je geest kan meer aan dan je lijf. Je bent niet in balans. Je wil meer maar je kan niet meer doen. Je begint sowieso met een zoektocht naar wat je kan eten en hoeveel. Daar ben ik de eerste week al erg tegen aan gelopen. Dan heb je de hechtnaad van de buismaag die er ook nog voor zorgt dat alles over een hobbeltje moet en je het idee hebt dat alles blijft hangen. Mijn medicijnen gaan er redelijk in op één na. Gelukkig is er een alternatief maar heb al een keer meegemaakt dat alles er weer uit kwam omdat ik mogelijk te vol zat. Naast medicijnen innemen is het sowieso aftasten hoeveel ik kan eten. Als ik brood eet weet ik al dat 1 boterham voldoende is. Meer gaat er niet in. Vooral de warme maaltijd is echt nog wel moeilijk. Van de week heb ik daar zo lang last van gehad dat ik besloten heb, in overleg met mijn diëtiste, om de warme maaltijd naar de middag te verplaatsen.

Verder weet ik dat als ik een kopje bouillon neem ik daarna ook genoeg heb. Om dan meer te eten is niet verstandig. Drinken bij de maaltijd doe ik niet want dan zit ik nog sneller vol. Daarnaast moet ik wennen aan de geluiden die er spontaan uit mijn mond komen tijdens het eten. Rochelende/boerende geluiden zijn nieuw. Erg vervelend maar mijn gezin kan erom lachen. Ze boeren soms even mee en dan is het scherpe randje ervan af en voel ik mij niet meer opgelaten. Zo kan het ook denk ik dan maar. Het geeft in ieder geval hilarische taferelen waarbij het beter is om te lachen dan je rot te voelen terwijl vroeger boeren aan tafel toch echt een no-go was.

Douchen kan ik zelf. Dat vind ik al heel wat. Mijn man zet de douchestoel klaar en daarna ben ik wel even een tijdje bezig maar ik doe alles zelf. De eigen regie houden, oh wat is dat toch fijn hè. Je kan al niet veel en dat je dan toch bepaalde dingen zelf kan doen, héérlijk! Na helemaal klaar te zijn ga ik naar beneden en begint het ritueel van medicijnen door de darmsonde en het doorspoelen ervan. Tevens zelf even fraxiparine spuiten om trombose te voorkomen. Ik ben blij als het hele ritueel achter de rug is.

Moe maar voldaan ga ik lezen uit mijn bijbel of mijn bijbels dagboek. Daarna bidden en danken. Wat heb ik toch veel om dankbaar voor te zijn. Vanmorgen kwamen even de waterlanders voorbij. Weer een nieuwe dag en alweer een week overleefd. Ik wil er echt voor waken dat ik niet in een neerwaartse spiraal ga. Dit kan ik voorkomen door mijn gedachten te voeden met goede dingen. Van de week had ik op Facebook een quote geplaatst die de spijker op zijn kop sloeg. Er stond: Staying positive doesn’t mean you have to be happy all the time. It means that even on hard days you know that there are better ones coming.  (Vertaling: positief blijven betekent niet dat je altijd maar vrolijk hoeft te zijn. Het betekent dat je tijdens de moeilijke dagen weet dat er betere komen)

Zo is het ook met het Christelijke geloof. Je kan niet altijd in een hallelujastemming zijn maar je weet wel dat Hij je betere dagen gaat geven. Hij draagt je juist op die momenten dat je je belabberd en verdrietig voelt.

Van de week ben ik ook met mijn man heerlijk naar de boulevard gereden. We parkeerde de auto en zijn saampjes heerlijk op een bankje gaan zitten om van de zilte zeelucht te genieten al starende naar de zee. Wat een ontspanning. Wat een mooi moment.

Overdag probeer ik ook mijn conditie op te bouwen door de straat uit te lopen en terug. Gisteren heb ik zelfs een heel klein stukje meer kunnen lopen. Wat een overwinning. Die momenten vier ik dan ook even hoor. Ik probeer meerdere keren per dag dat stukje te lopen aangezien mijn conditie niet vanzelf beter wordt. Daar moet ik echt iets voor doen.

De operatie heeft ervoor gezorgd dat er een jas is uitgegaan. Nu moet ik mijzelf langzaamaan weer gaan “aankleden”. Met Gods hulp lukt het. Het gaat niet zo snel zoals ik wil maar daar moet ik mij maar bij neerleggen. Elke stap vooruit is goed. Ik hou jullie op de hoogte!