Leven onder een steen...

30 april was de dag van de operatie, ik had mijn tablet, notitieboekje, spannend boek en tijdschriften meegenomen. De bedoeling was om een dagboekje bij te houden, candy crush te spelen en lekker te lezen... maar na 16 dagen in het ziekenhuis zat alles nog precies zo in de tas. Geen zin, geen focus, helemaal niets... 

Onderstaande tekst zijn eigenlijk flarden/momenten, ik weet niet meer precies wat wanneer gebeurde, ik ben ook veel alweer vergeten...

Wat is het tegengevallen, natuurlijk dacht ik, na van alles te hebben gelezen, dat ik wist dat het het nogal zwaar zou zijn en was ik er op voorbereid maar in werkelijkheid viel het zo tegen! Nog erger dan ik mij had kunnen bedenken. 

De operatie heeft geloof ik zo'n 8 uur geduurd, maar ze waren positief over hetgeen was verwijderd. Een litteken van links naar recht over mijn buik met echte 'nietjes'.
Ik herinner me nog na de operatie de ruimte waar ik weer bij kennis kwam, daar was het zo heerlijk rustig en de temperatuur was aangenaam (ik weet nog dat ik deze gedachten had). 
In het begin moest ik veel overgeven (ik denk zelf dat dat van de narcose kwam) heel vervelend en ik had constant zo'n plastic 'slurf' bij me voor het geval dat. Wat mij ook is bijgebleven dat ik steeds zei dat ik mij heel 'naar' voelde...
Eten was een drama, ik kon met heel veel moeite een beschuitje binnen krijgen en van die eiwitdrankjes moest ik bij de gedachte al overgeven. Zo niet mij! Ik noemde mezelf vaak een bodemloze put, nooit vol en altijd ruimte voor een lekker toetje maar nu...
Ik kreeg een PICC-lijn met voeding in grote zakken, daar werd ik al misselijk van als ik er naar keek.

Al die toeters en bellen na de operatie, slangen door mijn neus, katheter, drain, antibiotica, infusen, enz.
Oh ja, en dat bloed prikken, infuus aanleggen, ik was bont en blauw, werd zelfs in mijn voet geprikt...

De volgorde ben ik kwijt, maar op een gegeven moment moest ik naar een andere afdeling (ik weet de naam niet meer) om mij op te 'kalefateren', daar kreeg ik morfine en nog meer morfine en nog meer zuurstof. Van die morfine ging ik raar dromen en wist ik soms niet meer wat echt was en wat niet. Ik dacht: wat zou het fijn zijn als mijn gedachten nu meteen zouden worden omgezet naar een tekstbestand, omdat ik me realiseerde dat ik deze literaire hoogstandjes ;-) later toch weer vergeten zou zijn.
Ook vroeg ik mij af of ik dit wel zou redden... Totaal van de wereld.
Toen ik weer wat opgeknapt was kreeg ik een kop thee, die er gelijk weer uit kwam... en werd ik weer teruggebracht naar mijn kamer. 

Ik weet niet meer wanneer het was maar ik zie ons nog zitten, mijn man en ik, hand in hand, beide bang en ik huilend...
Mijn man heeft sowieso een pittige tijd achter de rug, zijn moeder is eind januari overleden, door de corona kwam de angst of hij zijn baan zou houden, de zorg om mij, de kinderen, zijn vader, hij moest thuis alles draaiende houden en regelen, petje af hoor!

Na een dag of drie had ik pijn/naar gevoel, ik had (te) weinig zuurstof omdat ik een houding aannam om de pijn en het nare gevoel te verminderen maar daardoor heel 'hoog' ademde. Ze dachten aan een longembolie, maar na onderzoek bleek het een lekkage te zijn en moest er nog een drain worden aangebracht. Dat gebeurde terwijl ik onder het CT scan apparaat lag en de radioloog zo kon zien waar hij die enorme lange naald moest plaatsen (ik meende tussen de rechter long en de lever door). Het was als in een film, de radioloog die alsmaar zei dat ik het zo goed deed (het enige wat ik kon was stil liggen en alles ondergaan) met zo'n pak aan en die naald (hij vroeg nog even of hij toch niet het longvlies had geraakt!).

Ik werd op een gegeven moment ook helemaal gek van die slangen in mijn neus en in mijn keel (echt pijnlijk die in mijn keel) ijsjes eten hielp ook niet. Op een nacht heb ik aan die slangen getrokken, van frustratie omdat ik niet kon ademen. Toen mocht in ieder geval de sonde eruit, gelukkig! 

In die 16 dagen kwam alleen mijn man op bezoek, mijn kinders heb ik 16 dagen niet in levende lijve gezien, wel via beeldbellen natuurlijk. Ik kreeg heel veel lieve kaarten en berichtjes op mijn mobiel maar ik had de energie niet om daarop te antwoorden. Ik heb het later uitgelegd als leven onder een steen. Geen telefoon, geen sociale media o.id. helemaal niets!
Ook toen ik eerst thuis was heb ik het bezoek afgehouden, ik had genoeg aan mezelf.
In het ziekenhuis heb ik gesprekken gehad met maatschappelijk werk, heel fijn. Ik voelde me zo ongelukkig. 
Ook door de schaamte, bijvoorbeeld op de po zitten in een 4-persoonskamer gescheiden door een dun gordijn, en de afhankelijkheid, niets zelf kunnen, afschuwelijk. Niets ten nadele van de verpleging! Zij gaven mij het gevoel dat het allemaal heel normaal was en geen moeite was hen teveel. Echt complimenten voor hun! En dan ook nog eens in corona-tijd.

Eerst lag ik lekker rustig alleen op een kamer maar na een paar dagen moest ik naar een kamer voor 4 personen, een heel verschil, er was altijd wel iemand die onrustig was 's nachts. Slapen ging ook niet zo lekker, ik slaap normaal nooit op mijn rug maar kon nu niet anders en ik moest er vaak uit om te plassen. Soms wel 5 keer in een nacht. Dan moest ik mijn infusen  e.d. loskoppelen van de stroom, de drainzakken aan de rollator hangen en met het hele spul de gang op naar het toilet. Meestal was ik te laat...  Toen heb ik gevraagd of ik alsjeblieft een postoel naast mijn bed mocht voor de nacht. Ook nam ik geen slaaptabletje of morfine meer 's avonds, dan kreeg ik toch zulke nare dromen en een nat bed...

Overdag moest ik later steunkousen dragen ook zo afschuwelijk, ik was net zo'n michelin poppetje, zo opgeblazen. Dikke enkels, benen en zelfs mijn handen. Volgens mij was ik wel 12 kilo zwaarder door dat vocht.
Toen ik naar huis ging was ik weer een beetje normaal qua gewicht maar toen vlogen de kilo's eraf omdat ik niet goed at. Ik deed echt mijn best maar kon gewoon maar een paar hapjes op en dan was ik vol.

Toen de artsen op hun ronde langskwamen, het was na een dag of 8, 9 of 10, schoot me te binnen dat ik helemaal nog niet wist wat de uitslag was, of de cyste kwaadaardig was of niet... Toen ik het vroeg keek de arts op de computer en las het antwoord, ze zei: zullen we dit vanmiddag om 3 uur even bespreken? Dus ik zei tegen mijn man: je moet hier om 3 uur zijn! Toen we naar een apart kamertje moesten huilde ik bijna: zie je wel we moeten apart zitten, dus slecht nieuws! Gelukkig was het heel goed nieuws, er was niets 'verkeerds' aangetroffen ... alles was schoon. Ik moest huilen van opluchting.
Maar zelfs daarna was ik een soort van depressief en kon ik er niet echt blij om zijn, heel raar.

Na 16 dagen mocht ik naar huis, met die laatste drain. Ik was blij, eindelijk naar huis, lekker in mijn eigen omgeving verder herstellen. Naar mijn kinders die mij ook nodig hadden. Weg uit die kamer met zieke mensen, ieder met z'n eigen, soms erg verdrietige verhalen.
​​​​​​​
Thuis aangekomen stond er een bed in de huiskamer, fijn en handig. De thuiszorg kwam twee keer per dag om de drain te spoelen. (pas na 4 weken mocht de drain eruit!) Nu is het juli, ruim 2 maanden verder en gaat het, nog steeds, langzaam beter. Ik eet weer bijna als vanouds, mijn energie komt weer terug, de zin om dingen te doen ook. Ik heb nog 'last' van mijn buik, ben gauw moe, kan nog niet veel hebben. De bedrijfsarts waar ik vandaag moest zijn zei: het is eigenlijk nog maar kort geleden... en ik dacht ja, dat is ook zo, ook al voelt het alsof het echt een eeuwigheid is!  Er is ook zoveel gebeurd, het was zo heftig!
In ieder geval, tijd om onder die steen vandaan te komen!