Het leven gaat door? Toch...?

10 januari 2025 had mijn moeder de uitslag van haar CT-scan, nadat ze eerder het nieuws had gekregen dat er mogelijk kanker in haar baarmoeder zat. Ik, als dochter, had het optimistische gevoel dat het wel mee zou vallen, dus ik sloot aan bij een teamdag op mijn werk. Nadat ik net in de bomen had geklommen in een klimpark in België, kreeg ik het verwachte telefoontje van mijn moeder en broer (die wel mee was gegaan naar de uitslag). Toen kreeg ik de woorden te horen die ik in geen duizend jaar had willen horen...

"Ca, het is slecht nieuws... Ik heb een baarmoedersarcoom (weke delen) met uitzaaiingen in mijn longen. Het is niet te genezen, ik ga dood."

De exacte woorden weet ik niet meer, maar dit was zo ongeveer wat er gezegd werd. Mijn wereld stortte in die seconde compleet in. Sta je dan, met dertig lachende en plezier makende collega’s om je heen, en je hoort ineens dat je moeder doodgaat. Vanuit Limburg, waar ik sinds een half jaar woon, vertrok ik direct naar Utrecht om naar mijn moeder en broer te gaan.

De eerste dagen zei ik vrijwel niks, ik had nergens woorden voor. Het voelde alsof ik compleet afgevlakt was, helemaal nul emoties had. Ik voelde me daar schuldig over. "Je moet toch huilen? Boos zijn? Praten over je gevoelens?" Ja, dat dacht ik... Maar de werkelijkheid is soms heel anders. Na een week begon ik iets meer te praten en te voelen, maar nog steeds... geen tranen in overvloed. En oh, wat had ik gewild dat ik soms gewoon even kon janken, schreeuwen en krijsen...

En dan, na wat tijd met mam en mijn broer doorgebracht te hebben, gaat het leven door. Ik ga weer naar mijn werk in Limburg, ben 200 km verwijderd van mijn moeder en probeer af en toe wat leuke dingen te doen. Maar het lijkt alsof ik er nooit helemaal bij ben; er hangt altijd wel een vaag, ontastbaar gevoel over me heen...

Ik werk in een verslavingskliniek, dus mijn cliënten verwachten een beschikbare begeleider die tijd en energie voor ze heeft. Vaak heb ik dat, maar niet altijd. Soms ben ik down, vlak of verdrietig, en dan vind ik het heel lastig om met mijn volledige aandacht bij mijn cliënten te zijn. En ik vind het doodeng om hierover te praten met collega’s. Dan komt mijn enorm kritische stem naar boven: "Wat zullen ze vinden? Dat ik maar beter wat anders kan gaan doen?" of "Och, begint ze weer over haar moeder..."

Voor de duidelijkheid: ik heb fantastische collega’s die nooit zo over mij zullen denken. Dit is een innerlijk conflict in mijzelf dat ik automatisch op anderen projecteer. Ik voel me altijd te veel, voor alles en iedereen. Ik praat wel over de ziekte van mijn moeder, maar dat kun je dan ook heel letterlijk opvatten. Over mijn gevoelens praten—de angsten die ik voel, het verdriet, de boosheid en machteloosheid—dat vind ik toch zo ontzettend lastig.

Ik zal proberen om hier iets over mijn gevoelens te delen. En terwijl ik dit schrijf, bouwt zich weer een muur op die groter is dan de Chinese.

Mijn moeder is een 62-jarige vrouw die een groot deel van haar leven voor anderen gezorgd heeft. Ze is een liefdevol mens die enorm haar best heeft gedaan om mij en mijn broer zo goed mogelijk op te voeden. Mijn moeder is, naast een doorzetter, grappig, lief en zorgzaam, ook onzeker, angstig en eenzaam. Deze eigenschappen heb ik ook, dus hebben we jarenlang een vrij afhankelijke relatie gehad met elkaar.

Ikzelf ben vanaf mijn 14e verslaafd geraakt aan middelen. Nu, na keihard aan mezelf werken, ben ik 2,5 jaar clean. Sinds ik in herstel zit, is de relatie met mijn moeder zoveel gezonder en hechter geworden dan ooit. En nu dreig ik haar te verliezen. We bellen elke dag, ik zie haar meestal eens in de drie weken vanwege de afstand. Ik houd ontzettend veel van haar en ik ben er niet klaar voor om afscheid van haar te nemen. Toch ben ik dat al aan het doen.

Ik ben ontzettend bang om haar te zien lijden, haar pijn te zien hebben. Ik wil dat ze zich niet alleen voelt, al ligt dit niet binnen mijn macht. Ik voel boosheid wegens onrecht. Het is niet eerlijk dat dit ons overkomt. Het is niet eerlijk dat dit überhaupt iemand overkomt. Het is gewoon een ***ziekte.

Het idee dat mijn moeder niet zal meemaken dat ik ooit (hopelijk) ga trouwen... Ze zal nooit oma worden, ze zal grote mijlpalen in mijn en mijn broers leven missen. En dit hebben we maar gewoon te accepteren. Pfff... Why?

We zijn nu bijna drie maanden verder. Ze zit midden in haar chemotherapie, die hopelijk haar leven kan verlengen met behoud van kwaliteit. Godzijdank heeft ze geen pijn. Wel is ze haar haar verloren door de chemo, is ze snel vermoeid en af en toe wat afwezig. Maar dit had veel zwaarder kunnen zijn!

Ik merk aan mezelf dat ik me groot probeer te houden, ik probeer door te gaan met mijn leven. En dan ineens kom ik op een punt waar dat even niet lukt en stort ik emotioneel in voor een paar dagen. Ik zou willen dat ik wat meer balans kon vinden, mijn gevoelens kon laten zijn en steun van anderen meer kon toelaten.

Ik ben inmiddels professionele hulp aan het zoeken. Wat lijkt het me mooi om dit samen te kunnen doen. Ook met jullie, want iedereen die dit leest heeft een reden waarom ze deze site bezoeken. Laten we dit meer samen doen, en minder alleen❤️