Een Doolhof in Mijn Hoofd:

  Leven met Angst, Liefde en Verlies bij leven: Hersenspinsels 

Er zijn momenten waarop mijn hoofd voelt als een doolhof zonder uitgang. Elke stap, elke draai brengt me alleen maar dieper naar binnen, en hoe ik ook zoek naar de uitgang, er is niets anders dan muren, een beklemmend gevoel, en echo's van mijn eigen gedachten.

Het begon geleidelijk, als een sluier die langzaam omlaag zakt. Eerst waren er gewone zorgen, zoals iedereen die wel eens heeft. Maar toen kwam de diagnose van mijn partner, en alles werd anders. Het is niet zomaar een ziekte; het is een ongenode indringer in ons leven, een constante dreiging die ons samen heeft vastgeketend in angst. Non-Hodgkin Diffuus groot-cel kanker, zeggen ze. Het klinkt als een koud, wetenschappelijk begrip, maar in werkelijkheid is het een eindeloze stroom aan zorgen, vragen, ziekenhuisbezoeken en hartverscheurende momenten van machteloosheid.

Nachten lang met tranen over mijn wangen lig ik in stilte te peinzen,  de uren tikken voorbij  ..

Ik weet niet meer hoe ik goed voor mezelf moet zorgen. Er zijn dagen dat ik mijn eigen spiegelbeeld niet herken, en andere dagen voel ik mezelf verdwijnen in de stilte van het huis. De muren worden mijn metgezellen, en de wereld buiten voelt vreemd en ver weg. Ik heb in mijn leven altijd alles alleen gestaan, nooit erg veel van aan getrokken en nu, in het diepst van mijn wanhoop, voelt die eenzaamheid groter dan ooit.

Ik wil  dat mensen begrijpen wat het betekent om elke dag te vechten, zelfs als je eigen lichaam en geest niet meer mee willen. Hoe het voelt om iemand te verzorgen die zo verzwakt is dat zelfs een simpele maaltijd te veel moeite lijkt  en om tegelijkertijd te beseffen dat je zelf ook geen energie meer heb om te eten, om te leven zonder je geliefde.

Soms stel ik me voor hoe het zou zijn om zonder deze last te leven, maar die gedachte voelt als verraad. Hoe kan ik mezelf toestaan om even adem te halen als de persoon van wie ik het meest houd elke dag vecht om zijn ogen open te houden? En toch, diep vanbinnen, weet ik dat ik dit niet eeuwig volhoud. Mijn lichaam en geest schreeuwen om rust, om een uitweg, maar de doolhof blijft me insluiten.

Er is iets verbijsterends aan het feit dat liefde en verlies zo dicht bij elkaar kunnen liggen. De persoon die je het meest gelukkig maakt, kan tegelijkertijd degene zijn om wie je het meest treurt  al voordat hij is gegaan. Ik voel elke dag dat het einde dichterbij komt, en de gedachte dat ik zonder hem verder zou moeten, is ondraaglijk. 

Ik weet niet hoe dit verhaal zal eindigen. Misschien is er wel geen einde, alleen maar dagen die in elkaar overlopen, en een zoektocht naar hoop, terwijl ik eigenlijk alleen maar overleef.

 Maar als je dit leest, hoop ik dat er begrip is hoe moeilijk het kan zijn om vast te zitten in een doolhof van je eigen gedachten, en dat je weer de kracht kunt vinden om, net als ik, elke dag weer een stap vooruit te zetten. Want soms, zelfs in de diepste duisternis, is het enige dat we kunnen doen, blijven lopen hoe zwaar dat ook is Er komt verandering..