Kanker Moe

Ik vind het vreselijk wanneer het woord ‘kanker’ als scheldwoord of hippe aanduiding (“Dat is Kanker lekker!”) gebruikt wordt, nu maak ik er -bij uitzondering- deze keer mezelf schuldig aan: Ik Ben Kanker Moe! Ik ben al twee jaar zo ongelooflijk moe. Moe, moe en nog eens moeërier. 

Nu hoor ik gezonde mensen wel eens zeggen dat ze moe zijn na een avondje doorhalen, drukke periode of een tijdje slechter slapen. Geloof me: dat valt echt in het niet bij de vermoeidheid wanneer je kanker (of een andere chronische ziekte) hebt. Je staat ‘geslooptmoe’ op en je gaat meerdere malen per dag ‘kapotmoe’ naar bed. ‘s Nachts lig ik vaak wakker van de pijn of slaap ik in etappes: 2 à 3 uur slapen, minimaal een uur wakker, weer in slaap of hopende die nacht/ochtend nog een beetje verder te kunnen slapen. 

Middagdutjes als noodzaak
Overdag slaap ik een stuk gemakkelijker en doe ik een verplicht dutje van zo’n 2 uur en soms wel 2 keer op een dag. Maar middagdutjes zijn ‘da bomb’ wanneer ze een luxe zijn, geen noodzaak om nog iets van je dag te kunnen maken. Soms moet je je maar gewonnen geven en het hele opstaan achterwege laten. Of ben je na het opstaan/douchen alweer helemaal klaar met je energie voor die dag, is een pyjama de haute-couture-du-jour en je bed de eindbestemming. Meer zit er dan gewoonweg niet in. Alles kost zoveel energie en je staat al zo vet in de min. Je ‘batterij’ laadt niet meer op of komt in ieder geval niet meer uit het rood. 

Oververmoeid
Iets ondernemen, leuks doen -paar uurtjes van huis, etentje, concert, bioscoop, etc.- staat gelijk aan: 2 dagen voorrusten en daarna (met een beetje mazzel ‘maar’) 3 dagen in je bed zo stil mogelijk liggen, want elke beweging kost weer energie en/of doet pijn. Ik heb wel eens meegemaakt dat ik echt iets stompzinnigs op tv lag te kijken, enkel omdat de afstandsbediening net buiten mijn bereik lag en ik van oververmoeidheid de beweging om dat ding te pakken niet kon maken. En zo zien mijn dagen er vaak uit. 

Pijn als grootste energievreter
Op ‘fitte’ dagen sleep ik er zoveel mogelijk uit, is op de fiets boodschappen doen geen probleem, kan ik naar de Onco-fysiotherapeut, koffietje doen in het dorp, me gewoon even Deborah voelen in plaats van dat zieke, vermoeide hoopje mens. Maar helaas heb ik niet veel van zulke dagen. I wish! 

Pijn is mijn grootste energievreter. Ik ben nu al een half jaar met de pijnpoli bezig om de juiste (dosering) pijnmedicatie te vinden, so far is dit nog niet gelukt en blijven we nog even door sudoku-en totdat ik -nagenoeg- pijnvrij ben. Fingers Crossed. 

Dus, als je me hoort zeggen dat ik moe ben, ik weer eens een afspraak op het laatste moment afzeg, je me wakker belt uit een dutje op een voor jou vreemd tijdstip van de dag, denk dan niet “Ach, die luie Indo”, want die eens zo ‘energieke Deborah’ bestaat sinds de kanker niet meer ...

Ik Ben Kanker Moe!