2 jaar....
2 jaar geleden, kreeg ik de diagnose Kanker.
De verkeerde soort Kanker weliswaar, eentje waar ik nog kans op genezing had (Darmkanker).
2 weken later werd dat gecorrigeerd naar NET-Kanker: Neuro Endocrine Tumor-Kanker, maar werd toen door een niet in NET-Kanker gespecialiseerde Oncoloog gebracht als een soort Kanker-light en was ik/waren we erg opgelucht en haast in feeststemming.
Weer 2 weken later zat ik bij wèl een gespecialiseerde Oncoloog, die mijn Wereld vermorzelde met de woorden: “U bent ongeneeslijk ziek. Deze vorm van Kanker is ongeneeslijk. U wordt nooit meer beter....”.
Dit herhaalde hij, zonder te overdrijven, zeker zo'n 40 keer. Hij wilde zeker weten dat het bij me aan kwam. Dat deed het. Wat ik in de weken ervoor niet had: gevoel van verdriet, ongeloof en onmacht, overspoelde me in ene en zat ik hartverscheurend met geluid te huilen in de koffiecorner van het ziekenhuis, samen met mijn vader en beste vriendin. Geloof dat ik daar zelfs uitgeschreeuwd heb dat ik het niet eerlijk vond dat mij dit ook nog eens moest overkomen. Had ik al niet genoeg pech gehad?!?
Ik weet nu 2 jaar dat ik Kanker heb, dat ik nooit meer beter word. Ik palliatief behandeld word en we hopelijk de ziekte zo lang mogelijk in toom en stabiel kunnen houden. En dat Kwaliteit van leven het belangrijkste is, ook al is die soms - zoals nu, lig al dagen kotsmisselijk en oververmoeid op bed - ver te zoeken.
2 jaar... Leef ik met deze wetenschap. En toch, nog steeds, wanneer iemand zegt dat ik ziek ben of het woord ‘Kanker’ naar me uitspreekt, schrik me de taffes!! Alsof ik het, net als 2 jaar geleden, voor het eerst hoor....
Gek hè?! Alsof ik het zelf niet wil geloven. Ontkenning? Niet willen accepteren?? Ondanks, toch hoop op genezing??? Ik weet het niet. Jij?
2 reacties
Beste , ik denk nog steeds dat het moeilijk voor mensen om in onze eigen eindigheid te geloven . Het is een voorstelling die niemand van ons zich kan maken .
En zoals Rene Gude , de denker des vaderlands , ooit zei : als jij er bent is de dood er niet , en als de dood er is ben jij er niet . Of dat ontkenning inhoudt weet ik niet , maar het zou wel kunnen denk ik .
liefs. Tari
Dank je voor je mooie woorden.
Ergens denk ik dat de ontkenning iets goeds is, dat ik me er niet in berust of erbij neerleg. En wie weet dat er in de tijd die me gegeven is/wordt er een doorbraak komt in de medische wereld en ze wèl een genezing vinden. Ik mag het hopen.....
liefs,
Deborah