Bang...

Enige tijd geleden bekende ik hardop dat ik bang ben. Bang dat dit het nieuwe ‘Zijn’ is.

Bang voor hoe ik me nu voel dat dit het is. Bang dat met mijn weinige energie en erge pijn, mijn leven voortaan zoals nu er uit zal zien en dat het van hier af aan alleen maar slechter gaat worden.... Bang dat mijn fysieke beperkingen alleen maar erger worden en pijn en vermoeidheid een nog grotere rol gaan spelen.
Bang dat zelfs even een boodschap in het dorp doen al bijna niet meer haalbaar is zonder helemaal kapotstuk te gaan van (over)vermoeidheid. Zo ontzettend bang, dat ik haast geen uitstapjes en/of leuke dingen durf te plannen. Het huis nog uit ga… Deze angst creëert weer veel pijn, heel veel pijn: mentale pijn.

MAAR IK ACCEPTEER DIT ZOGENAAMDE NIEUWE ‘ZIJN’ NIET!!!!

Ben namelijk nog veel te jong (en knap) om nu al gestrekt achter de geraniums te gaan liggen. Dat kan toch werkelijk niet de bedoeling zijn!?! Ben nog aan het verwerken dat ik sinds een maand 100% arbeidsongeschikt ben bevonden en hoe fijn mijn bed ook ligt, ik wil er uit. Ik wil er óp uit. Dat doen wat Kwaliteit van Leven geeft en me nuttig voelen nu ik niet meer kan/mag werken (volg momenteel vanuit bed de online cursus ‘Ondernemen in Pyjama’, een cursus speciaal  voor -chronisch- zieken, om te kijken wat je met weinig energie en minimale inspanning, toch kunt doen, kunt ondernemen, werken, zelfs vanuit bed. Ben me ook volledig aan het verdiepen in Social Media, wellicht dat ik daar ook  meer kan doen/schrijven -voor lotgenoten-). Maar die verrekte pijn en overoververmoeidheid (slaap al bijna 8 maanden niet tot nauwelijks) belemmeren me zo.
 

Dus blijf ik nog maar even ‘Proefkonijn’ van het Centrum van Pijn Geneeskunde en mijn Psychiater, ploeter me door alle bijwerkingen van de medicijnen die we uitproberen heen (voor het weekend wéér andere medicatie voorgeschreven gekregen) en hoop dat ik op korte termijn meer en beter slaap en ik Potdomme eens pijnvrij ben, want dan zal het een stuk beter gaan qua energie en zal mijn angst (het blijft een grillige en zeer onvoorspelbare Klote ziekte) hopelijk een stuk minder zijn.